EP.3
1865 Words
6.23 pm.
"ตอนนี้หนูเมลอายุยี่สิบก็แปลว่าอยู่ปีสองแล้วสินะ"
"ถ้าเทียบก็ใช่ค่ะ แต่เมลไม่ได้เรียนมหาลัยหรอกนะ"
"หื้ม ทำไมล่ะ?"
"มีเรื่องอื่นที่ต้องใช้เงินก่อนน่ะ"
"แต่ยังไงก็ต้องเรียนไหม"
"ถึงเวลาเดี๋ยวเมลก็ไปเรียนค่ะ แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา"
คุณธีร์เลิกคิ้วมองฉันระหว่างที่เรากำลังนั่งกินของหวานหลังกินข้าวที่ร้านประจำของฉันอีกร้านที่อยู่ข้างๆกันอยู่ คุณธีร์เลือกกินสาคูบัวลอยส่วนฉันกำลังกินทับทิมกรอบอยู่
"พี่ช่วยได้นะ แบบว่าส่งเสียหนูเมลเรียนได้ถ้าอยาก"
"พูดอะไรของคุณอีกแล้วเนี่ย"
"ก็อยากส่งเสีย แปลกเหรอที่อยากให้หนูเมลได้เรียน"
ฉันหรี่ตามองคุณธีร์ที่กำลังเอียงใบหน้ามองฉันด้วยความสงสัย ก่อนฉันจะพยักหน้าตอบเขาตามจริง
"แปลกสิคะ คุณกำลังทำตัวเป็นเสี่ยอยากเลี้ยงเด็กอยู่ไง"
"แย่จัง แต่จริงๆก็เลี้ยงได้ไม่มีปัญหานะ หนูเมลเป็นเด็กดีให้เฮียได้ไหมล่ะ?"
ฉันขมวดคิ้วมองคุณธีร์หลังโดนเขาหยอดใส่แถมยังยักคิ้วหลิ่วตามองฉันอย่างกวนอารมณ์จนฉันเบนสายตามองไปทางอื่น
"ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ ขอบคุณมากที่อยากเลี้ยง"
"แย่จัง"
"จริงๆเมลคิดว่าเราไม่เหมาะกันหรอก"
หลังตั้งใจมานานสุดท้ายฉันก็พูดมันออกไปได้จริงๆสินะ ฉันมองสบตาคุณธีร์ขณะที่เขาก็กำลังเลิกคิ้วมองฉัน
"ขอโทษที่ต้องปฏิเสธแบบนี้ แต่เมลไม่ได้คิดเรื่องความรักเลย"
"ก็ไม่ต้องคิดสิ พี่ก็ไม่ได้บังคับให้หนูคิดเลยนะแค่อยากให้อยู่เป็นคนคุยกับพี่ไปเรื่อยๆแบบนี้"
"เมลไม่มีเวลาให้คุณธีร์หรอกนะ เมลทำงานเยอะมากหนึ่งวันเมลแทบไม่มีเวลาให้ตัวเองเลย"
"แต่พี่มีเวลาเยอะมาก ถึงหนูจะไม่มีเวลาให้ตัวเองแต่พี่มีเวลาให้หนูตลอดทั้งวันได้แน่นอน"
อะไรของเขาเนี่ย เล่นต้อนกันขนาดนี้ฉันจะไปเถียงอะไรต่อได้ล่ะฉันยิ่งเถียงคนไม่เก่งอีก
"คุณธีร์ไม่ทำงานเหรอคะ"
"พี่สามารถปรับเวลางานให้ตรงกับเวลาของหนูเมลได้ค่ะ เรื่องเวลาทำงานพี่ไม่มีปัญหาเลยสักนิด"
คุณธีร์เหยียดยิ้มอย่างขำๆหลังเขาเห็นว่าฉันกำลังมองเขาด้วยสายตาเหนื่อยใจ ก่อนเขาจะเอื้อมมือมาลูบหัวฉันเบาๆพร้อมกับหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู
"ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า ปล่อยให้เรื่องของเราเป็นไปตามธรรมชาติเถอะตอนนี้ที่เธออยู่กับพี่เธอก็ไม่ได้รู้สึกแย่ไม่ใช่เหรอ"
ก็จริง ถึงเขาจะมีความแปลกที่มากกว่าคนอื่นแต่เขาก็ไม่ได้ทำให้ฉันอึดอัดเลยสักนิด ฉันเม้มปากมองคุณธีร์ก่อนจะตักของหวานเข้าปากต่อ เขาจึงหยิบทิชชูมาให้ไว้ใช้ซับปากและหันมองไปทางอื่นต่อ
"นานแล้วนะที่พี่ไม่ได้มาแถวนี้ คนยังเยอะเหมือนเดิมเลยนะเนี่ย"
"นานขนาดไหนเหรอคะ"
"อ่า...ตอนที่มาแถวนี้คงเป็นช่วงปีหนึ่งละมั้งตามเพื่อนมากินของกินขึ้นชื่อแถวนี้แหละ"
ฉันมองคุณธีร์ก่อนจะพยักหน้าตอบ
"แล้วคุณธีร์ทำงานอะไรบ้างคะ ที่ว่าเปิดอู่อยู่"
"ก็ควบคุมการทำงานทุกอย่างในอู่แหละ เพราะเป็นศูนย์ที่ครบวงจรเลยต้องคุมการทำงานทุกวัน แต่งานหลักของพี่คือการเพ้นท์ลายรถน่ะ"
"เก่งจัง"
"อยากเห็นไหมล่ะ ตอนนี้พี่กำลังเพ้นท์แรมโบให้ดาราอยู่คันนึง"
"ไปดูได้เหรอคะ"
"ก็แค่ดูตอนพี่ทำงาน มันเป็นห้องกระจกน่ะเธอมองเขาไปได้แต่ไม่แนะนำให้เข้าไปนะเพราะกลิ่นสีมันแรง"
ฉันเลิกคิ้วมองคุณธีร์ด้วยความสนใจทันที เพราะงานที่เขาว่ามันค่อนข้างจะน่าสนใจอีกอย่างฉันก็ยังไม่เคยเห็นคนที่ทำงานเพ้นท์รถโดยเฉพาะด้วย
"ไปดูคืนนี้เลยไหมล่ะ เสร็จจากนี่พี่ก็จะกลับไปปั่นงานต่อเหมือนกัน"
"เอ่อ..คืนนี้เมลว่าไม่เหมาะหรอกค่ะ มันดึกแล้วด้วย"
"ยังไม่ทุ่มนึงเลยนะหนู หึ...แต่เอาเถอะวันหลังก็ได้ แต่ยังไงหนูก็ต้องไปช่วงค่ำอยู่ดีเพราะหนูเองก็คงไม่ว่างช่วงกลางวันจริงไหม"
เขารู้ดีจังเลยนะ เดาอะไรมาถูกไปซะหมดจนฉันรู้สึกแปลกใจเลย
"ก็ใช่ค่ะ "
"ตามนั้นแหละ อยากมาวันไหนค่อยบอกพี่แล้วกัน"
ติ๊ดๆๆ
เสียงโทรศัพท์ของคุณธีร์ที่ดังขึ้นทำให้เขาต้องละสายตาจากฉันไปหยิบโทรศัพท์มากดรับสาย
"ฮัลโหล...เออๆกูกำลังจะกลับเนี่ย...เออ เปิดแอร์ไว้เถอะกูไปแล้วจะเข้าห้องเพ้นท์ต่อเลย"
พรึบ
"คงต้องกลับแล้วใช่ไหมคะ"
"อืม ลูกน้องโทรตามไปทำงานต่อแล้ว แต่จริงๆถ้าหนูอยากอยู่กับพี่ต่อพี่ขยายเวลาได้นะคะ"
ฉันส่ายหน้าหลบสายตาปิ๊งปังที่เขากำลังส่งมาทันทีหลังคุณธีร์ถามแบบนั้น และแน่นอนท่าทางของฉันมันทำให้เขาหัวเราะขำก่อนเราจะเดินออกจากร้านมาที่รถ เขาใช้เวลาไม่นานก็ขับมาส่งฉันที่หน้าปากซอย
"ส่งแค่นี้ก็ได้ค่ะ"
"จริงๆเข้าไปในซอยก็ได้นะ"
"เมลเกรงใจคุณธีร์น่ะ"
"เปล่าหรอก เธอระวังตัวอยู่ต่างหาก" ฉันหันมองคุณธีร์ระหว่างที่กำลังถอดเบลท์ "แต่ก็ดีแล้วแหละที่รู้จักระวังตัว เก่งมากนะคะยัยหนูของพี่"
"พูดอะไรแปลกๆอีกแล้ว"
"ฮ่าๆ ทำไมหนูไม่ชอบเหรอ?"
"หน้าคุณดุน่ะ"
"หน้าพี่เนี่ยนะดุ?"
"อือ"
"หน้าพี่ไม่ดุค่ะ แต่ถ้าอย่างอื่นอาจดุ"
ฉันขมวดคิ้วมองคุณธีร์อีกครั้งหลังจากเขาพูดอะไรแปลกๆที่ฉันไม่เข้าใจ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เปิดประตูให้ด้วยรอยยิ้ม และโบกมือลาหลังจากฉันลงจากรถ
"ไว้เจอกันนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่รับไปกินข้าว"
"แต่พรุ่งนี้เมลมีสอนน่ะค่ะ เลิกดึกด้วย"
"อ่า โอเคงั้นพี่จะรอไว้เดี๋ยวโทรหาครับ"
พรึบ
เขาได้เข้าใจ หรือพูดภาษาเดียวกันกับฉันไหมนะ ทั้งๆที่บอกไปแล้วว่ามันจะดึกแต่เขากลับบอกว่าจะรอ...
คุณธีร์เป็นคนที่เข้าใจยากซะจริง
วันต่อมา
2.45 pm.
"วันนี้นายหัวเม่นนั้นไม่มากวนใจแล้วเหรอ"
"คะ นายหัวเม่น...คุณธีร์น่ะเหรอ"
พี่พีทที่กำลังทำความสะอาดโซนน้ำอยู่พยักหน้าตอบฉันด้วยรอยยิ้มทำให้ฉันส่ายหน้าไปมาอย่างขำๆ และจัดขนมเค้กเข้าตู้ต่อ
"เขาทำงานอยู่น่ะค่ะ"
"หูย สามวันพัฒนาเร็วงี้เลย?"
"ก็เขาแชทมาบอก"
แถมยังส่งรูปลายรถที่เขาเพ้นท์มาอวด เพื่อเชิญชวนให้ฉันไปดูการทำงานของเขาอีกต่างหาก
"แล้วเขาเป็นไง โอเคกว่าที่คิดเหรอถึงคุยต่อ"
"เขาแปลกมากกว่าค่ะ ทั้งๆที่เมลปฏิเสธไปแล้วก็ยังไม่หยุด"
"แสดงว่านายหัวเม่นอะไรนั่นก็ดูจะสนใจเธอจริงๆสินะ"
ฉันหันมองพี่พีทก่อนจะส่ายหน้าไปมาอีกครั้ง
"ไม่รู้สิคะ เขาก็ดูจะสนใจเมลจริงๆแหละแต่เขาดูอยู่ห่างจากเมลมาก"
"อย่าไปคิดงั้นสิ นี่กำลังคิดว่าตัวเองด้อยกว่าเขารึไง"
"เขารวยมากเลยนะ เมลไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะได้นั่งรถหรูขนาดนั้น"
"แล้วเขาทำให้เมลอึดอัดไหมล่ะ"
ฉันส่ายหน้าตอบพี่พีทขณะที่เธอก็พยักหน้าตอบฉันด้วยรอยยิ้ม
"พี่ว่าก็ไม่มีอะไรเสียหายถ้าเมลจะคุยกับเขาต่อนะ ศึกษากันไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็ได้คำตอบเองแหละว่ามันใช่หรือไม่ใช่"
พี่พีทยิ้มให้กำลังฉันจึงพยักหน้าตอบเธอพร้อมกับจัดเค้กไปด้วย แต่จัดเค้กไปก็คิดถึงเรื่องของคุณธีร์ไป เอาเป็นว่าฉันยังจะคุยกับเขาต่อนั่นแหละ
6.32 pm.
"วันนี้พี่เมลกลับก่อนนะคะ อย่าลืมทบทวนบทเรียนด้วย"
"ได้ค่ะพี่เมล โอ๊ะ! หนูเกือบลืิมไปเลยพอดีแม่ฝากเค้กไว้ให้พี่เมลน่ะ"
ฉันเลิกคิ้วมองน้องใจดีที่วิ่งเข้าไปในครัว และกลับออกมาพร้อมกับกล่องขนมเค้กในมือ
"แม่หนูทำไว้น่ะค่ะ อร่อยมากๆเลยพี่เมลเอาไปทานด้วยนะคะ"
"ขอบคุณมากนะคะ"
"ค่ะ ไว้เจอกันอาทิตย์หน้านะคะพี่เมล"
ฉันพยักหน้าตอบน้องใจดีด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินออกมาจากบ้านของน้องพร้อมกับกล่องเค้กในมือ
"มีที่ไหนที่หนูทำงานแล้วไม่เลทบ้างครับ?"
เสียงคุ้นหูทำให้ฉันต้องเงยหน้ามองก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เพราะตอนแรกนึกว่าคนแปลกหน้าที่ไหน
"ทำไมมารับถึงนี่ล่ะคะ บอกแล้วไงว่ารอหน้าปากซอยก็ได้"
"ก็พี่หิวอ่ะ รอกินข้าวกับหนูเนี่ย"
"งั้นกินเค้กก่อนไหม พอดีเมลได้มาเมื่อกี้"
"ถ้าป้อนก็กินครับ"
"คะ?"
"ก็พี่ขับรถไง"
ฉันมองคุณธีร์ที่กำลังยิ้มให้อย่างกวนๆก่อนเขาจะเดินอ้อมไปขึ้นรถ และสตาร์ทเครื่องฉันจึงต้องรีบขึ้นไปบนรถและหันมองเขาระหว่างที่คุณธีร์กำลังขับออกจากหมู่บ้านของน้องใจดี
"รถก็ติดด้วย คงอีกนานเลยกว่าจะถึงร้าน...แบบนี้พี่น่าจะหิวข้าวจนปวดท้องแน่ๆ"
เขาไม่ค่อยจะกดดันกันเลยแฮะ ฉันลอบถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเปิดกล่องเค้กออก และหยิบช้อนมาตักเค้กไปจ่อที่ปากของเขา
"กินสิคะ"
"ขอบคุณค่ะ"
คุณธีร์ยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะหันมากินเค้กที่ฉันกำลังป้อน เขาเลียครีมเข้าปากแต่ก็ยังมีที่มันเหลือติดที่มุมปาก ฉันจึงเอื้อมมือไปใช้นิ้วสะกิดออกให้
หมับ
"เสียดายนะแบบนี้"
ฉันเลิกคิ้วมองคุณธีร์ก่อนจะเบิกตากว้างพร้อมกับหัวใจที่กำลังเต้นแรงหลังเขาใช้ลิ้นเลียที่ปลายนิ้วฉันหลังคว้าข้อมือฉันไว้ แถมยังเหลือบมองมาด้วยสายตาลุ่มลึกอีก
"อื้ม เป็นเค้กที่หวานและอร่อยมากจริงๆ"
ฉันชักมือกลับก่อนจะก้มหน้ามองเค้กในมือตัวเองด้วยมือที่กำลังสั่นหลังคุณธีร์ทำแบบนั้น...ทำอะไรของเขาเนี่ย แล้วหน้าฉันจะเห่อร้อนขึ้นมาทำไมกัน?
- Writer
