12 กูกลับละรำคาญ
1622 Words
“แล้วปู่กับพ่อจะให้ผมแต่งงานกับใครที่ไหนก็ไม่รู้เนี่ยนะ”
ลีโอพูดอย่างไม่ยอม
“พ่อว่าเดี๋ยวถ้าแกเห็นลูกสาวบ้านนั้น แกจะต้องชอบแน่ๆ พ่อได้ดูรูปแล้วสวยเชียวนะ”
ต่อให้สวยเท่านางฟ้า ถ้าบังคับแต่งเขาก็ไม่เอาหรอก เมื่อคุยกันอยู่พักใหญ่เขาตัดสินใจยอมไปดูตัว แต่เขาไม่ยอมแต่งแน่นอนแต่เรื่องนั้นเอาไว้ทีหลังค่อยหาวิธี
“ผมออกไปหาเพื่อนนะครับ”
พอคุยกันรู้เรื่อง ลีโอก็ขึ้นห้องไปอาบน้ำ เตรียมออกไปหามาร์ติน
“อย่ากลับดึกนักละ อย่าลืมว่าพรุ่งนี้มีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ ให้พ่อพึ่งพาอะไรแกได้บ้าง”
อนันต์รีบเตือนลูกชาย
“ผมโตแล้วนะครับ เรื่องแค่นี้ผมคิดเองได้”
เขาเดินออกจากบ้านไป ตรงไปยังรถคันเดิมที่เขาเคยใช้ก่อนไปเรียนที่กรุงเทพ
บรื้น!!~~บรื้น!!~~
เสียงรถคันหรูท่อดัง ขับออกจากบ้านหรูหลังใหญ่ไปอย่างเร็ว รถแล่นอย่างเร็วขับไปตามท้องถนน มุ่งหน้าสู่ผับที่เป็นของลูกพี่ลูกน้องของมาร์ติน ไม่นานเท่าไหร่ก็มาถึง
อึก!!
“เป็นไรวะ”
พอมาถึงผับ ก็เห็นมาร์ตินดื่มรออยู่ก่อนแล้ว
“เอาเหล้ามาดื่มแก้เซ็งดิ๊สัส”
อึก
ปึก!!
น้ำสีอำพันถูกกรอกลงคอรวดเดียวหมด ไม่พอแค่นั้นเขาเทอีกแก้วแล้วกรอกซ้ำลงไปอีก
“อาส์!~~~~”
มันเฝื่อนคอเอามากๆ แต่มันก็สะใจดีเหมือนกัน
“ใจเย็นไอ้ลีโอ เล่ามาเถอะกูอยากใส่ใจ”
มาร์ตินมองหน้าลีโออย่างสนใจ ถ้าไม่มีเรื่องเพื่อนเขาไม่มีทางเป็นแบบนี้แน่
“กูจะถูกจับคลุมถุงชน”
สงบสติอารมณ์ได้ซักพัก ลีโอก็เล่าให้มาร์ตินฟัง
“เชี้ย!!~~สมัยนี้มันยังมีคลุมถุงชนอีกเหรอวะ เล่ามากูโคตรอยากเสือก”
มาร์ตินรีบบอกให้ลีโอเล่า เพราะเขาอยากรู้เรื่องใจแทบขาด
“ปู่จะให้กูไปดูตัวกับผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ บอกเพื่อเปิดเส้นทางทางธุระกิจ แม่งโคตรจะโบราณสัส”
อึก!!
พูดแล้วก็กระดกเหล้าลงคอไปอีก โมโหให้ปู่กับพ่อไม่หาย ไม่รู้ว่าเวรกรรมอะไรของเขา
“เชี้ย!!จริงดิ แล้วมึงยอมด้วยเหรอวะสัสลีโอ”
มาร์ตินไม่เชื่อหรอก ว่าคนอย่างลีโอจะยอม
“ถ้ากูไม่ยอมปู่กูจะตัดกูออกจากกองมรดก แม่งจะไม่ให้สมบัติกูแม้แต่บาทเดียว พ่อกับแม่กูเลยบอกยอมๆไปก่อน เรื่องหลังจากนี้ค่อยหาวิธีแก้ไข ”
เขาอธิบายให้มาร์ตินฟังอย่างไม่สบอารมณ์ กรอกเหล้าลงคอดับร้อนในใจที่กำลังปะทุอย่างหนัก
“เชี้ย!!กูนึกว่ากำลังดูละครน้ำเน่า ที่พระเอกกับนางเอกถูกจับคลุมถุงชน สุดท้ายก็รักกันมีลูกด้วยกัน แล้วจบแบบแฮปปี้แอนดิ้ง”
ยิ่งได้ฟังความคิดเห็นของเพื่อน เขาก็เซ็งเข้าไปใหญ่ ยิ่งคิดว่ามันไม่สมเหตุสมผลเลยซักนิด
เส้นทางธุระกิจบ้าบออะไร ทำมาตั้งแต่รุ่นปู่ยังรุ่งเรืองมาได้จนถึงทุกวันนี้
“ขอชนแก้วด้วยได้ไหมคะ”
นั่งดื่มกันได้ซักพัก สาวสวยที่มาจากโต๊ะไหนก็ไม่รู้2คน เข้ามาขอชนแก้วกับเขาและมาร์ติน
“ได้อยู่แล้วครับ เชิญสาวๆนั่งก่อนครับ ชื่ออะไรกันครับเนี่ย สวยแพ็คคู่เลย”
มาร์ตินหนุ่มเพลย์บอยอารมณ์ดี รีบบอกให้สาวสวยหุ่นนาฬิกาทรายนั่งลง ก่อนจะเป็นฝ่ายยื่นแก้วไปชนกับสาวๆเอง พร้อมยังถามชื่อเสียงเรียงนามของเธอทั้ง2คนด้วย
“กรีนค่ะ นิเทศปี2”
“ใบเฟิร์นค่ะ นิเทศปี2”
สองสาวแนะนำตัวเองพร้อมยื่นแก้วไปชนกับมาร์ติน
“มาร์ตินนะครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”
เคร้ง!!
พอได้ชนกับมาร์ตินแล้ว ทั้งสองคนก็หันไปมองหน้าหล่อของลีโอ ที่เอาแต่มุ่นกับการพิมพ์ยุกยิกที่หน้าจอมือถือ จนคิ้วหนาขมวดมุ่นเป็นปม
“เชี้ยลีโอ สาวๆขอชนแก้วด้วย ”
มาร์ตินใช้ศอกแข็งกระทุ้งลีโอเบาๆ เพื่อบอกเพื่อนให้สนใจสาวสวยตรงหน้าหน่อย
เขาหันไปมองสองสาวเพียงเล็กน้อยอย่างไม่ใส่ใจ และก้มลงพิมพ์แชทกับใครต่อ ไม่สนว่า2สาวจะทำหน้ายังไง
“เอ่อ!!เพื่อนผมชื่อลีโอครับ อย่าไปสนใจมันเลยครับ ไอ้นี่ก็แบบนี้แหละ พระเจ้าให้หน้าตามันมา แต่ลืมแนบคู่มือการใช้งานมาด้วย”
มาร์ตินพูดติดตลก ให้สองสาวไม่หน้าแตกจนเกินไป
“แบบนี้เฟิร์นชอบจัง มันดูท้าทายดี”
ใบเฟิร์นกระดกเหล้าแก้วแล้วแก้วเล่า หวังรวบรวมความกล้า พิชิตใจหนุ่มหล่อมาดนิ่ง
ที่ตรงไทป์ของเธอและสาวๆอีกหลายคนที่รอเขมือบอยู่
Leo:ยุไหน
June:บ้าน
Leo:บ้านเธออยู่ไหน ส่งโลมาหน่อย
June:พี่จะเอาไปทำไม
Leo:บอกให้ส่งมาไงวะ
June:ไม่
Leo:จะลองดีใช่ป่ะ
Leo:จูน
Leo:อย่าคิดว่าเชียงใหม่กว้างแล้วฉันจะหาเธอไม่เจอนะ
“เฮ้อ!!”
ลีโอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปอีก เพราะนอกจากจูนจะไม่ส่งโลเคชั่นมาให้แล้ว ยังไม่อ่านข้อความเขาอีก
พรึบ
“ลีโอมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า เล่าให้เฟิร์นฟังได้นะ ”
ใบเฟิร์นลุกขึ้นจากโซฟาอีกตัว แล้วนั่งลงที่ตักลีโออย่างถือวิสาสะ แขนเรียวกอดที่คอแกร่ง แล้วถามลีโอเสียงอ้อน
“โอ!!ใบเฟิร์นเธอมันแน่ ”
มาร์ตินมองทั้งสองคนไม่วางตา นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนกล้าทำกับลีโอแบบนี้ เพราะส่วนมากเห็นหน้าตึงๆของลีโอ ก็แทบไม่มีใครกล้าลองของแล้ว
“ถ้าคนอยากเฟิร์นอยากได้ อะไรก็ห้ามไม่ได้แล้วค่ะนาทีนี้ คิกคิก”
กรีนหัวเราะชอบใจ หันไปยกยิ้มเจ้าเล่ห์แบบรู้กันให้ใบเฟิร์นอย่างรู้กัน ใบเฟิร์นยิ้มเจ้าเล่ห์กับเพื่อน แล้วหันมามองหน้าหล่อของลีโอ
“ลุก!~~ออก!~~ไป!~~จาก!~~ตัว!~~ฉัน!~~ซะ!~~”
ลีโอขบกรามแน่นพูดชัดๆเน้นๆ แล้วมองหน้าใบเฟิร์นอย่างไม่พอใจ จนใบเฟิร์นหน้าเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด หุบยิ้มลงแทบในทันที ตั้งแต่เข้าวงการวันไนท์มา ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนปฏิเสธเธอได้น่าอายขนาดนี้
“หมะ แหมลีโอคะ เฟิร์นแค่อยากทำให้คุณผ่อนคลายเองน๊า เฟิร์นแค่อยากมอบความสุขให้อ่า”
ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เฟิร์ยังทำใจดีสู้เสื้อ ลองอ้อนเขาต่ออีกหน่อย หัวใจที่ว่าแกร่งยังพ่ายแพ้ให้ลูกอ้อน กับลีลาเด็ดแซ่บซู้ดปากให้เธอนักต่อนักแล้ว
พรึบ
“ว้าย!!”
ใบเฟิร์นถึงกับหน้าคะมำ เมื่ออยู่ๆลีโอก็ลุกพรวดขึ้น ไม่สนใจคนที่นั่งบนตักว่าจะอยู่ในสภาพไหน
“ กูกลับละรำคาญ”
บอกมาร์ตินเสร็จเขาก็เดินออกจากผับไป ไม่มองดูใบเฟิร์นกับกรีนด้วยซ้ำ ไม่เคยมีครั้งไหนที่เธอรู้สึกอับอายเท่านี้มาก่อน
ครืด ครืด
{โทรมาอะไรดึกๆลีโอ}
เสียงหวานของเพื่อนรักถามขึ้นอย่างเหนื่อยหอบ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเพื่อนรักกำลังทำอะไร
“รู้จักบ้านจูนมั้ย”
ปลายเงียบไปซักพัก คนอย่างลีโอนี่นะถามหาบ้านของจูน
{ไม่รู้อะ รู้แค่ว่าอยู่เชียงใหม่ พ่อเปิดบริษัทเครื่องดื่มที่ทำจากใบชา แล้วก็มีไร่ชาด้วย}
ปลายฝนตอบเท่าที่รู้
“ไร่ชามีเป็น100 เอาที่มันแคบกว่านี้ได้ป่ะ”
คนเกือบครึ่งจังหวัดที่ปลูกชาขาย บอกแค่นี้คงหาเจออยู่หรอก
{เอ้า นายนี่ยังไง ฉันก็รู้แค่นี้ไหม/เชี้ยลีโอมึงจะถามหาพระแสงอะไรตอนนี้วะ }
“โห่พี่สายธารเบาบ้างเหอะ สงสารเพื่อนผมบ้าง”
{ไอ้เวร}
ติ้ด!!
“เชี้ยแล้วกูจะไปหาที่อยู่จูนได้จากไหนวะเนี่ย”
เขานั่งอยู่ในรถนานสองนาน บ้านก็ยังไม่อยากกลับ
ครืด ครืด
{ว่าไง}
“พี่ไดจิถามลินิณญ์ให้ผมหน่อย รู้จักบ้านจูนรึเปล่า”
{แป๊บนะ แล้วมึงจะรู้จักบ้านจูนไปทำไมวะ}
“เดี๋ยวค่อยคุยเถอะผมรีบ”
{เอ่อๆ กูทักถามลินิณญ์แล้วบอกไม่รู้ รู้แค่ว่าอยู่อำเภอxxx”}
“เคพี่”
ติ้ด!!
“อำเภอข้างๆกันนี่หว่า เฮ้อ!!”
พอหมดช่องทางการติดต่อ สุดท้ายเขาก็ไปนั่งดื่มเงียบๆคนเดียวอีกผับ กว่าจะกลับบ้านก็ผับปิดเลย
“กรี๊ด!!พี่แจนสวยมาก”
จูนตื่นมาช่วยงานแต่เช้า ก็เห็นพี่แจนแต่งตัวเสร็จแล้ว พี่แจนของเธอสวยมาก
“อย่าชมแบบนั้นสิพี่เขินนะ ว่าแต่ทำไมเรายังไม่ไปแต่งตัวละ เดี๋ยวฝั่งนั้นก็จะมากันแล้วนะ”
แจนบอกน้องสาว เพราะจูนยังอยู่ในชุดนอนอยู่เลย
“ลงมาดูความเรียบร้อยก่อน เดี๋ยวจูนก็ขึ้นไปอาบน้ำแล้วค่ะ”
วันนี้คนที่ไร่ของจูน ตื่นมาทำอาหารทำความสะอาด
จัดแจงทุกอย่างเตรียมรอรับแขกคนสำคัญแต่เช้า แม่บ้านคนทำความสะอาดเดินกันให้วุ่น
“งั้นรีบไปเถอะน้องสาวพี่ก็ต้องสวยนะรู้มั้ย เผื่อมีเพื่อนฝั่งนั้นมาด้วย”
แจนบอกน้องสาวอย่างไม่จริงจังนัก
- Writer
