20 เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะ อย่าลืม

1548 Words

“ลีโอ..คืนนี้อยู่กับแจนนะ ” เสียงหวานขอร้องเขาให้อยู่ด้วยในค่ำคืนนี้ แขนเรียวกอดคอแกร่งไม่ยอมปล่อย ทั้งที่ลีโอวางเธอลงบนเตียงแล้ว “ปล่อย..เมาแล้วก็นอน” ลีโอบอกแจนเสียงดุ “ไม่ปล่อย แจนอยากให้ลีโออยู่ด้วยหนิคะ ไหนๆเราก็ต้องแต่งงานกันอยู่แล้ว อยู่กับแจนนะแจนอยากกอด” แจนมองเขาด้วยสายตาหยาดเยิ้ม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าต้องการผู้ชายตรงหน้ามากแค่ไหน “ใครบอกว่าฉันจะแต่งกับเธอ” เรื่องนี้ไม่เคยมีในหัว แค่อยากไปดูตัวให้มันจบๆ เพราะขี้เกียจทะเลาะกับคนที่บ้าน “แจนก็อยากรู้ว่าลีโอจะทนได้แค่ไหน ” พรึบ!! เสื้อที่เธอใส่ถูกถอดออกอย่างง่ายดาย เหลือแค่บราเซียสีแดงลายลูกไม้สุดเซ็กซี่ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าแพนตี้ตัวน้อยนั้นสีอะไร “เธอทำบ้าอะไร!!ปล่อย!!” พรึบ!! ลีโอไม่ได้สนใจสะบัดจนมือเล็กที่กำลังกอดคอเขาหลุดออก แล้วเดินหนีออกจากห้องไป “ลีโอ..ลีโอ..” ลีโอไม่ฟังเสียงเรียกของแจนอีก รีบสาวเท้าออกจากห้องจูนไป แล้วเดินลงมาหามาร์ตินกับจูนที่ข้างสระว่ายน้ำ “จูนไปไหน” พอมาถึงก็เห็นมาร์ตินนั่งดื่มคนเดียว จึงรีบถามมาร์ตินอย่างร้อนใจ “ขึ้นห้องไปแล้ว” “นานรึยัง” “ก็ตั้งแต่มึงอุ้มแจนขึ้นไปส่งนั่นแหละ” พอได้ฟังคำตอบจากมาร์ติน เขาก็รีบสาวเท้ากลับไปทางเดิมอีกครั้ง บอกให้รอก็ไม่รอเธอนี่มันรั้นไม่เลิกจริงๆ แอ้ด!! เขาเดินเข้าไปในห้องตัวเองอย่างเร่งรีบ และใช้กุญแจเปิดไปยังห้องอีกฝั่ง ก็ห้องที่จูนพักนั่นแหละ มันสามารถทะลุหากันได้ “อื้ม” คนเมาครางเบาๆในลำคอ เมื่อกำลังรู้สึกว่ามีการรบกวน จ้วบ~~จ้วบ~~จ้วบ~~ พอเข้ามาในห้องของเธอได้ เขาก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง เหยื่อมาให้ขย้ำถึงที่จะปล่อยไปง่ายๆได้ไง เสื้อนอนถูกถลกขึ้นจนไปถึงคอด้วยมือหนา ลีโอก้มลงดูดเลียขบเม้มไปตามเต้าสวย ก่อนจะถอดกางเกงใส่นอนเธอออก แล้วแทรกตัวไปตรงหว่างขา เขาถอดกางเกงตัวเองออกอย่างเร่งรีบ แล้วจับท่อนเอ็นยัดเข้าไปในตัวเธอ “อ๊ะ!/อาส์” เสียงครางเสียวดังขึ้นพร้อมกัน ก่อนที่เอวสอบจะเริ่มขยับ เขาอัดกระแทกแก่นกายเข้าไปในตัวเธออยู่แบบนั้น หลายต่อหลายครั้งจนเขาพอใจ วันต่อมา “คุณแม่คะแจนกลับแล้วนะคะ สวัสดีค่ะ/สวัสดีค่ะคุณป้า ลีอาห์พี่กลับนะ” ในตอนบ่ายๆแจนกับจูนก็เตรียมตัวกลับไร่ “เดินทางปลอดภัยนะหนูแจน หนูจูน” “บ๊ายๆนะคะพี่จูนพี่แจน ” ลีอาห์ยิ้มกว้างบ๊ายบายทั้ง2คน “ฉันไปนะลีโอ เดี๋ยวยังไงฉันโทรหา” แจนระบายยิ้มกว้าง ทำราวกับว่าเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ลีโอ..หนูแจนจะกลับแล้ว” ชุติมาสะกิดลูกชายเบาๆ” “อือ” เขาตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย ยืนเอามือล้วงกระเป๋ามองอีกคนที่เอาแต่เบือนหน้าหนี รถคันหรูวิ่งสู่ท้องถนนอีกครั้ง จูนนั่งเงียบไปตลอดทาง มีหลายเรื่องให้ครุ่นคิดในหัว กะว่าปิดเทอมจะกลับมาพักใจพักผ่อน แต่นี่กลับวุ่นวายกว่าตอนอยู่กรุงเทพอีก “อะไรนะ พึ่งกลับบ้านได้แค่2อาทิตย์ ลูกจะรีบกลับกรุงเทพทำไม” จันจิรา แม่ของจูนถามเธอเสียงดัง ไม่เข้าใจว่าลูกสาวจะรีบกลับไปทำไม ทั้งที่พึ่งมาแท้ๆ “ค่ะ พอดีจูนมีงานค้างส่งเพื่อนพึ่งโทรมาบอก ยังไงพอถึงแล้วเดี๋ยวจูนโทรหานะคะ” ตอนที่บอกพ่อกับแม่ คือตอนที่เก็บของใส่กระเป๋าเรียบร้อยแล้ว “มีปัญหาอะไรรึเปล่าลูก มีอะไรไม่สบายใจบอกพ่อได้นะ ” ธาดาถามลูกสาวอย่างเป็นห่วง “ไม่มีอะไรค่ะ หนูจะรีบกลับไปเคลียร์งานจริงๆ พ่อกับแม่สบายใจได้” “งั้นก็ดูแลตัวเองดีๆนะลูก เดี๋ยวถ้าไม่ยุ่งมากแม่จะบินไปหา” จันจิราลูบผมนุ่มลูกสาวเบาๆ “งั้นหนูไปบอกคุณตากับคุณยายก่อนนะคะ” บอกตากับยายเสร็จก็แวะไปบอกป้ากับลุง และคนสุดท้ายคือพี่แจน ลูกพี่ลูกน้องกับเธอนั่นแหละ “ยัยจูนทำไมรีบกลับ” แจนพูดอ้อนเหมือนยังไม่อยากให้เธอกลับ “จูนมีงานค้างส่งค่ะพี่แจน เอาไว้เทอมหน้าค่อยเจอกันนะคะ” “ยัยจูนอย่าลืมเรื่องที่เราคุยกันไว้นะ ถ้าเปิดเทอมแล้วแกต้องเป็นหูเป็นตาให้พี่นะรู้รึเปล่า ถ้ามีใครกล้ายุ่งกับลีโอ แกต้องรีบโทรบอกพี่เข้าใจไหม” นับวันแจนยิ่งเปลี่ยนไป เป็นเพราะอยากได้ผู้ชายคนนี้มาก หรือเพราะเธอไม่เคยรู้อีกด้านของพี่สาวที่โตมาด้วยกันกันแน่ “พี่แจนคะ!จูนไม่ได้ว่างขนาดนั้นนะคะ ว่าที่คู่หมั้นพี่ พี่ก็ไปตามเฝ้าเองเถอะค่ะ” จูนพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด อุตส่าห์ว่าจะไม่แล้วนะ จะหลบไปพักใจคนเดียวเงียบๆด้วยซ้ำ “เอ้อ!!จริงสิ งั้นถ้าเปิดเทอมแล้ว พี่จะไปหาแกทุกเสาร์-อาทิตย์เลยดีกว่า ” แจนตาโต เมื่ออยู่ๆก็เกิดปิ๊งไอเดียจากความคิดของจูน “ พี่แจนจูนพูดเล่น” ไม่คิดว่าคำพูดประชดของตัวเอง จะเป็นการชี้โพรงให้กระรอก ตอนนี้แจนตั้งใจจะขึ้นไปหาลีโอทุกเสาร์-อาทิตย์ แล้ว “ แต่พี่พูดจริง เดี๋ยวพี่ไปหาแกนะ แกรู้จักคอนโดของลีโอป่ะ” “ อยู่คอนโดเดียวกับจูนค่ะ ” “ว้าย!!จริงป่ะ งั้นดีเลยพี่จะไปหาลีโอบ่อยๆ มีแกอยู่ด้วยจะได้ไม่น่าเกลียดมาก ก็บอกว่าไปหาแกก็ได้ จะได้ดูไม่จงใจด้วย” “ ตามใจพี่แจนเลยค่ะ พี่แจนอยากทำอะไรก็ทำ งั้นจูนไปนะคะ หวัดดีค่ะ” พูดจบจูนก็เดินกลับไปหาพ่อกับแม่อีกครั้ง ปล่อยให้แจนทำหน้าเพ้อฝันอยู่ ไม่ได้สนใจที่จะพูดอะไรอีก “ พ่อคะแม่คะ จูนกลับแล้วนะคะสวัสดีค่ะ” จูนให้รถตู้ไปส่งที่สนามบิน ซื้อตั๋วและบินกลับกรุงเทพ โทรบอกพ่อกับแม่ว่ามาถึงคอนโดแล้ว และไม่ติดต่อใคร ใช้เวลาไปกับการนอนดูผู้ชายในซีรี่ส์ทั้งวัน 2อาทิตย์ต่อมา Leo:ออกมาหาฉันหน่อยอยู่หน้าไร่เธอ Leo:ถ้าไม่ออกมาฉันไปตามในไร่แน่ June:ไม่ได้อยู่ที่ไร่ Leo:แล้วอยู่ไหน Leo:อ่านไม่ตอบอยากโดนเหรอ June:กรุงเทพ Leo:ไปตั้งแต่ตอนไหนวะ ทำไมไม่บอก June:แล้วทำไมจูนต้องบอกพี่ เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะอย่าลืม “อวดเก่งนะจู” ลีโอขบกรามแน่น ได้ฟังสิ่งที่จูนตอบแล้วโมโห อึก ปึก!! “ไอ้ลีโอ มึงไปกินรังแตนที่ไหนมา เบาๆหน่อยเดี๋ยวก็ขับรถกลับไม่ได้หรอก” มาร์ตินรีบห้ามลีโอไว้ เพราะเห็นเพื่อนดื่มไม่พัก “เด็กแมงดื้อหวะ ชอบทำกูหงุดหงิด” เขาบอกเพื่อนอย่างหงุดหงิด “หึ!!กูว่าละ เอาไงบุกไปฉุดถึงไร่เลยมั้ย” มาร์ตินพูดแกล้งหยอกลีโอไปอีก ยิ่งเห็นเพื่อนเคลียดเขายิ่งอยากแหย่ “ถ้าอยู่ไรกูไปละ แม่งหนีกลับกรุงเทพไปละสัส” เขาพูดอย่างหัวเสีย กระดกเหล้าลงคออยู่แบบนั้น “ก็ไปตามดิ ทำอย่างกะไม่รู้ทางไปกรุงเทพอย่างนั้นแหละ” ดื่มกันจนดึกลีโอก็ขับรถกลับบ้าน ฝีเท้าหนักเดินอย่างสะเปะสะปะ เพราะเมาอยู่พอสมควร “เอาแต่ดื่มเที่ยวเตรดเตร่ แทนที่ปิดเทอมจะกลับมาช่วยแบ่งเบาภาระบ้าง” พอเข้ามาถึงในบ้าน ก็เห็นพ่อของเขากำลังนั่งดื่มคนเดียวที่ห้องรับแขก “เฮ้อ!!เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมเข้าไป” ตั้งใจว่าจะกลับไปจัดการยัยเด็กอวดเก่ง คราวนี้คงไม่ได้ไปแล้ว ยังจะถูกบังคับเข้าไปช่วยดูแลงานที่เหมืองอีก 1เดือนต่อมา ติ้งนอง ติ้งนอง เสียงออดหน้าห้องดังถี่ๆ ตอนนี้ก็เกือบ3ทุ่มแล้ว ใครกันมากดออด ขาเรียวเดินมาแล้วส่องที่ตาแมว พลันหัวใจก็กระตุกวูบ พี่ลีโอยืนหน้านิ่งอยู่หน้าประตู แอ้ด!! “มีอะไรรึเปล่าคะ” นิ่งมานิ่งกลับไม่โกง แต่คนมึนไม่ตอบเดินเข้าแทรกเข้ามาภายในห้องของเธอ ผิวพรรณดูคล้ำนิดหน่อย แต่ยังคงความหล่อไว้ดังเดิม หมับ!! เอวคอกกิ่วถูกเขารวบกอดแบบไม่ทันตั้งหลัก “อย่านะพี่ลีโอ เลิกทำแบบนี้ได้แล้ว” ปากเล็กร้องห้าม ทั้งที่หน้าสองคนใกล้กันมาก ลีโอจ้องหน้าสวยไม่วางตา ในใจก็ได้แต่คิด‘คนนี้นะเหรอทำเขาหงุดหงิดมาเป็นเดือน’

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more