9 พี่รหัสปีศาจ
1571 Words
“อ้า!!ซี้ด!! ”
จูนถึงกลับร้องซี้ดทั้งเจ็บทั้งระบมไปหมด แต่ก็พยายามลุกไปอาบน้ำ เพราะสายมากแล้วยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย
“เชี้ยละ!!นี่มันคนรึหมาวะเนี่ย”
จูนมองดูสภาพตัวเองที่หน้ากระจก รอยแดงช้ำเต็มตัวไปหมด
“ไหนบอกอกไข่ดาวไง ดูดซะหัวบวมเป่งไปหมด
อย่างกะคนไม่เคยพบเคยเจออย่างนั้นแหละ ชิ”
บ่นให้เขาไปด้วยก็อาบน้ำชำระล้างไปด้วย เสร็จแล้วค่อยโทรสั่งอะไรมากิน
“แล้วจะสั่งยาคุมฉุกเฉินยังไงละที่นี้ เฮ้อ!!ไม่น่าสร้างเรื่องเลยเรา เอาวะทำหน้าหนาๆเข้าไว้จูน อีกไม่กี่วันก็ปิดเทอมแล้ว ไม่ได้เจอกันเกือบ2เดือน เดี๋ยวก็ค่อยๆลืมไปเองแหละ ”
พูดปลอบใจตัวเองในกระจกอยู่นานสองนาน
ติ้งนอง ติ้งนอง
เสียงออดหน้าห้องดังขึ้น ขาเรียวรีบเดินไปเปิดประตู จะมีใครในตึกนี้นอกจากพี่รหัสของเธอ
แอ้ด!
“อาหารกับของที่สั่งได้แล้วครับ”
แต่ผิดคาดไปหน่อย คนที่มากดออดคือGrabส่งอาหาร ยืนถือถุงอาหารยื่นมาตรงหน้าเธอ
“หนูไม่ได้สั่งนะคะ พี่ส่งผิดห้องรึเปล่า ”
เธอรีบปฏิเสธและถามGrabกลับ
“ไม่ผิดนะครับ ชั้นก็ถูกเลขห้องก็ถูก แล้วน้องชื่อจูนรึเปล่าครับ”
Grabมองดูเบอร์ชั้นและเบอร์ห้อง ตามในออเดอร์ก็ถูกต้องแล้วนะ
“ใช่ค่ะชื่อจูน”
“งั้นก็ถูกแล้วครับ จ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว”
มือเล็กรับของจากGrabมาอย่างงงๆ แล้วรีบปิดประตูห้อง ก่อนจะเปิดดูของในถุงทึบ
“ยาคุมฉุกเฉิน ยาแก้ปวดลดไข้ และยังมีข้าวกล่องด้วย”
คงเป็นพี่รหัสเธอนั่นแหละ เพราะพึ่งผ่านค่ำคืนเร่าร้อนกันมาอย่างนักหน่วง เธอรีบกินข้าวกินยาแล้วนอนพักผ่อนต่อยาวๆจนถึงเย็น
เช้าวันต่อมา มหาลัยเอสเมอร์
“จูนทางนี้ ”
พอขับรถมาถึงที่มหาลัย ก็เห็นลินิณญ์นั่งรอที่ม้าหินอ่อนใต้ตึกคณะวิศวะ ก็คณะที่พวกเธอเรียนนั่นแหละ เธอมองดูรอบๆพอไม่เห็นคนอื่นก็โล่งใจหน่อย คนอื่นที่ว่าก็พี่ลีโอนั่นแหละ ช่วงนี้คงต้องหลบหน้าไปก่อน เพราะที่เธอทำมันน่าอายจริงๆ
“สวัสดีค่ะพี่ไดจิ ทำไมมาเช้ากันจังเลย”
พอมาถึงก็ทักทายกันตามปกติ
“เช้าอะไรแกมาสายต่างหากยัยจูน เออวันนี้ฟองเบียร์ไม่มานะ เห็นบอกว่าไม่สบายฝากแจ้งอาจารย์ให้ด้วย”
“อ้อ อืมแล้วเป็นไงบ้าง เป็นอะไรมากรึเปล่า”
ปากก็ถามถึงอาการเพื่อนอยู่หรอก แต่สายตานี่สิสอดส่องไปรอบๆอย่างหวาดระแวง กลัวเจอกับพี่ลีโอนั่นแหละ
“งั้นถ้าจูนมาแล้วพี่ไปหาเพื่อนๆก่อนนะครับ”
นั่งคุยกันได้ซักพัก พี่ไดจิก็แยกตัวไปหาเพื่อนๆ
“เที่ยงเจอกันนะคะ”
ลินิณญ์ยิ้มกว้างบ๊ายบายแฟนอย่างน่าเอ็นดู พี่ไดจิลูบหัวเล็กของแฟนเบาๆแล้วเดินไป
“เฮ้อ!!วาสนาคนเราไม่เหมือนกันจริงๆเนาะ อยากมีแฟนดีๆกับเขาซักคน แต่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องยาก”
จูนทำหน้าหงอย เพราะเพื่อนรักก็เจอคู่แท้รักกันเหนียวแน่นไปแล้ว แต่เธอนี่สิอะไรก็ไม่รู้ชีวิต
“เมื่อถึงเวลาเดี๋ยวก็มาเองแหละ ตอนนี้อาจจะยังไม่ถึงเวลาก็ได้ แกออกจะสวยขนาดนี้ คนชอบแกมีตั้งเยอะแต่แกไม่ชอบเขาเองต่างหาก”
ลินิณญ์พูดปลอบใจเพื่อน เรื่องความสวยนั้นจูนก็ไม่ได้แพ้ใครเลย
“ก็ตั้งแต่ฉันเริ่มชอบไอ้พี่รหัสปีศาจนั่น ฉันก็แทบไม่มองใครเลยนี่สิ เฮ้อ!!แต่ฉันจะพยายามเลิกชอบเขาแล้วแหละ เขาไม่เคยมองฉันเลยด้วยซ้ำ
ไม่รู้ว่าเขาชอบใครเป็นรึเปล่า ”
จูนพูดอย่างตัดพ้อ คนบ้าอะไรหล่อก็หล่อแต่กลับไม่สนใจผู้หญิงซะงั้น
“หาใหม่เถอะแก พี่ลีโออาจจะมีแฟนแล้ว หรือไม่ก็อาจจะไม่ชอบผู้หญิง สมัยนี้ชายรักชายก็มีเยอะแยะ โลกเปิดกว้างไปหมดแล้วนะ”
ที่ลินิณญ์พูดก็ถูก พี่ลีโออาจจะมีแฟนแล้ว แฟนอาจจะอยู่คนละที่ แต่ก็ไม่เคยเห็นพี่พาแฟนมา ส่วนเรื่องชายรักชาย อาจจะไม่ใช่เพราะเมื่อคืนเธอกับเขาก็เร่าร้อนกันสุดๆ พอคิดถึงเรื่องนี้อยู่ๆหน้าของเธอก็เห่อร้อนขึ้นมาดื้อๆ คนอย่างเขามันดิบเถื่อนจริงๆ
“จูน จูน ยัยจูน”
“วะ ว่าไงนะแกเรียกเสียงดังฉันตกใจหมดแล้วเนี่ย”
จูนตกใจจนต้องเอามือทาบอก ลินิณญ์เรียกเธอซะเสียงดังเชียว เป็นใครจะไม่ตกใจกันละ
“ก็ฉันเรียกแกตั้งหลายครั้ง แล้วแกเหม่ออะไร”
“ฉันกำลังคิดว่ากลับเชียงใหม่คราวนี้ ฉันจะไปมูดีป่ะ ขอเนื้อคู่ซักคนเลิกชอบคนที่เขาไม่เคยสนใจตัวเองซักที”
คงถึงเวลาที่ต้องมูฟออนแล้วมั้ง
“แกคิดได้แบบนั้นก็ดี เลิกชอบคนที่เขาไม่คิดจะสนใจเราหนะดีแล้ว ”
ลินิณญ์ก็เห็นดีกับเธอด้วย
“อื้ม..ฉันจะมูฟออนแล้ว จะหาใหม่แบบหล่อเท่ระเบิดไปเลย ”
จูนพูดปลอบใจตัวเอง และยิ้มให้กับความคิดว่าจะมูฟออนของตัวเองด้วย
“ดีมากเพื่อนรัก เราเข้าเรียนกันดีกว่า”
ในช่วงเช้าพวกเธอก็เข้าเรียนตามปกติ นี่ก็ใกล้จะปิดเทอมแล้ว ใครมีงานอะไรค้างส่งก็ต้องรีบเคลียร์แหละ ส่วนพวกพี่ๆแฟนของลินิณญ์ก็กำลังจะจบในปีนี้ด้วยเหมือนกัน แต่พวกเธอนี่สิอีก3ปีเต็มเลยหละ
ตอนเที่ยง
“เอ้อตอนเที่ยงพวกพี่ๆจะพาไปกินข้าวข้างนอกนะ เห็นบอกพี่ลีโอจะเลี้ยง พี่ปลายฝากชวนแกด้วย น่าจะชนะเดิมพันวันนั้นแหละ”
พอเดินลงมาจากตึกเรียน ลินิณญ์บอกว่าพี่ลีโอจะเลี้ยง แค่ได้ยินชื่อนี้ก็รู้สึกไม่ดีแล้ว ถ้าต้องไปนั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกันต้องทำไงวะเนี่ย
“เอ่อ คือฉันไม่ไปนะพอดีฉันต้องรีบเคลียร์รายงานส่งอะ พอปิดเทอมแล้วฉันก็จะกลับเชียงใหม่เลย”
หลีกเลี่ยงการเจอหน้าเขาไปก่อนละตอนนี้ มันทำใจเจอหน้าเขาไม่ได้จริงๆ
“ได้ไงพี่ปลายอุตส่าห์ชวนนะ แบบนี้พี่ปลายจะไม่เสียใจแย่เหรอ”
อย่างที่บอกว่าพวกเธอสนิทกับพี่ปลายและก็พี่มะปรางมาก เพราะลินิณญ์เป็นสายรหัสของพี่ปลาย ส่วนจูนเป็นสายรหัสของลีโอ เวลาจะทำอะไรก็ผ่านพี่ปลายทั้งหมด เธอจึงสนิทกับพี่ปลาย มากกว่าพี่รหัสของตัวเองซะอีก
“นั่นแหละฝากบอกพี่ปลายด้วย ว่าฉันรีบเคลียร์งานส่งจริงๆ พี่ปลายคงไม่ว่าอะไรหรอก ”
จะเอาหน้าไหนไปเจอเขาละ ขนาดมีค่ำคืนที่เร่าร้อนด้วยกันมาขนาดนี้ เขายังไม่โผล่หน้ามาให้เธอเห็นเลย แต่ก็นะเขาก็ไม่ผิดอะไรหรอก ก็ตกลงกันว่าแค่วันไนท์นี่ เขามีน้ำใจซื้อข้าวกับยามาให้ก็บุญแค่ไหนแล้ว
“งั้นบ่ายโมงเจอกันนะ เอาอะไรป่าวเดี๋ยวฉันซื้อมาฝาก”
“ไม่อะเดี๋ยวฉันจะไปกินที่โรงอาหารอยู่แล้ว แกไปเถอะไม่ต้องห่วงฉันนะ”
คุยกันรู้เรื่องเธอก็แยกกับลินิณญ์เดินไปที่โรงอาหาร เดินไปซื้อข้าวมันไก่ร้านเจ้าของไอ้ดีโด้เสร็จแล้วก็เดินกลับมานั่งที่โต๊ะ ไม่มีเพื่อนนั่งกินข้าวด้วยมันก็เคอะเขินหน่อยแหละ แต่ก็ดีกว่าต้องไปประจันหน้ากับเขานั่นแหละ
“โทดค้าบ!!~~พี่ขอนั่งด้วยคนได้ไหม น้องจูนนั่งคนเดียวรึเปล่า”
เสียงผู้มาใหม่ดังขึ้น จูนช้อนสายตาขึ้นมองเธอจำเขาได้
“ตามสบายค่ะ”
พี่ฟาร์ รุ่นพี่ปี3เดินถือจานข้าวมาขอนั่งด้วย และยังมีเพื่อนพี่อีก2คน ชื่ออะไรเธอจำไม่ได้ แต่ที่จำชื่อพี่ฟาร์ได้ตอนที่มหาลัยจัดบูธหาเงินช่วยเหลือเด็กยากไร้บนดอยนั่นแหละ ที่พี่ฟาร์ขึ้นไปดีดกีตาร์ร้องเพลงอะ วันนั้นสาวๆกรี๊ดกันใหญ่เลยได้เงินบริจาคตั้งเยอะ ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะได้มีโอกาสนั่งทานข้าวข้างๆพี่
“ขอบคุณนะครับ ว่าแต่วันนี้ทำไมน้องจูนมาทานข้าวคนเดียวละครับ เพื่อนๆไปไหนหมด”
พอนั่งลงได้ที่พี่ฟาร์ก็ชวนคุย
“ไปทานกันข้างนอกค่ะ พอดีจูนมีงานค้างเลยไม่ไป”
พอเอาเข้าจริงเมื่อก่อนก็เคยกรี๊ดพี่ฟาร์อยู่เหมือนกัน เพราะพี่หล่อและมีเสน่ห์มาก แต่พอพี่มานั่งข้างๆจริงๆ กลับไม่รู้สึกตื่นเต้นเท่าไหร่เลย
- Writer
