7 ไอ้ยักษ์หน้าโหด

1539 Words

รถคันหรูขับเข้ามาจอดอย่างเร่งรีบ ฝีเท้าหนักแน่นรีบเดินเข้าไปในผับ ท่ามกลางนักท่องราตรีมากมาย กำลังส่ายสะโพกโยกย้ายท่ามกลางแสงไฟสลัวสาดส่อง ทำให้มองเห็นอะไรได้ไม่ชัด ลีโอพยายามมองหาจูนอยู่ซักพัก ก่อนจะเห็นร่างบางที่คุ้นตากำลังโยกย้ายไปมาอย่างเซ็กซี่ ข้างกายยังมีหนุ่มหล่อทรงแบดโอบเอวไว้หลวมๆ ตึก ตึก ตึก เขาไม่รอช้ารีบเดินตรงเข้าไปหายัยขี้เมา แล้วกระชากแขนเธอออกมาอย่างแรง “โอ้ย!!” ร่างเล็กบนรองเท้าส้นสูง ถลาเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว “มึงเป็นใครวะ” คิวรีบมองตามคนที่มันกล้าทำแบบนี้อย่างโมโห ก่อนจะถามขึ้นอย่างไม่พอใจ เพราะคนมาใหม่กอดผู้หญิงของเขาไว้ในอ้อมกอดแน่น “กลับห้อง” ลีโอไม่สนใจคำถามจากผู้ชายตรงหน้า แต่ก้มลงมองคนเมาในอ้อมอก แล้วออกคำสั่งเสียงเข้ม “จูนจะกลับหรือไม่กลับมันเกี่ยวอะไรกับพี่ด้วย ” คนเมาตอบอย่างท้าท้าย ช้อนสายตามองสู้กับเขาอย่างไม่เกรงกลัว “ปล่อยเด็กกู” คิวเดินเข้ามาใกล้ แล้วดึงแขนเล็กเพื่อให้เธอไปหาเขา ปึก!! “โอ้ย!!” พรึบ “กรี๊ด/กรี๊ด” เพียงแค่มือหนาของคิวแตะที่แขนเล็กของจูน เท้าหนักก็ยกขึ้นแล้วถีบเข้าที่ยอดอกของคิวอย่างแรง จนคนที่ยังไม่ตั้งหลักล้มพับลงไปกองกับพื้น พร้อมเสียงกรี๊ดของคนที่อยู่ใกล้รวมทั้งจูนด้วย “เฮ้ยอะไรวะ / เชี้ยคิว” ตอนนี้เพื่อนของคิวอีก3-4คนรีบเข้ามาดู แล้วพยุงคิวให้ลุกขึ้น เสียงดนตรีหยุดเล่นเพราะเกิดการทะเลาะวิวาทขึ้น การ์ดหลายคนวิ่งเข้ามาระงับเหตุการณ์ รวมถึงเจ้าของผับที่วิ่งลงมาจากชั้น3เพราะมีรายงานว่าเป็นรุ่นน้องในกลุ่ม “ไอ้นี่มันแย่งเด็กกู แล้วมันก็ถีบกูด้วย” คิวชี้หน้าลีโออย่างเอาเรื่อง ตอนนี้ฝั่งเขาคนเยอะกว่าเตรียมเอาคืนเต็มที่ “เชี้ยลีโอใจเย็น” ไดจิไม่เคยเห็นลีโอเป็นแบบนี้ แต่ครั้งนี้ทำไมวู่วามนัก “คืนเด็กเพื่อนกูมาซะ ถ้ามึงไม่อยากเจ็บตัว” เพื่อนอีกคนของคิวเดินมาใกล้ หวังข่มขู่ให้ลีโอกลัว แต่คิดผิดลีโอไม่กลัวซักนิด มองหน้ากลุ่มที่เยอะกว่าด้วยสายตาเรียบเฉย “กูไม่คืนแล้วพวกมึงจะทำไม” เขาเลิกคิ้วสูงถามอีกฝั่งอย่างไม่ยอม “พอๆอย่ามีเรื่องกันเลยลีโอ แล้วก็พวกคุณด้วย” ไดจิเดินเข้าไปแทรกกลางเอาไว้ พยายามเคลียร์ให้อีกฝั่งใจเย็น “จะปล่อยได้รึยัง จะกอดไว้อีกนานมั้ย” ไดจิให้ลินิณญ์พาลีโอกับจูนขึ้นมารอที่ห้องทำงานก่อน แต่ลีโอยังกอดจูนไว้ไม่ยอมปล่อย จนมาถึงห้องทำงานของไดจิ เธอจึงบอกให้เขาปล่อยพร้อมพยายามดีดดิ้นออก “อยากกอดตายแหละ ทำตัวไร้ค่าชิบหาย” ลีโอปล่อยให้เธอเป็นอิสระ และยังว่าให้เธออีก นี่เขาจะขยันทำให้เธอน้อยใจไปถึงไหน “ถ้าจูนไร้ค่าแล้วพี่มายุ่งทำไม จะไร้ค่าไม่ไร้ค่ามันเกี่ยวอะไรกับพี่ ถ้าไม่ชอบจูนนักทำไมไม่ปล่อยให้แพ้ไปเลยหละ จูนจะได้ไปกับไอ้คนนั้น จะได้ไม่ต้องอยู่ให้เป็นภาระพี่ไง ฮึก ฮึก ลินิณญ์ขอเหล้าแรงๆถ้าเมากลับไม่ได้ขอนอนนี่” หลังมือเล็กปาดน้ำตาลวกๆ มองพี่รหัสตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์ รีบหยิบเหล้าแรงๆจากมือลินิณญ์ เทจนเต็มแก้วแล้วดื่มจนหมดในทีเดียว “จูน!!แกใจเย็นก่อน” สำหรับลินิณญ์รู้ว่าจูนเป็นอะไร แต่สำหรับพี่รหัสของเธอแล้ว คงมองว่าเธอเป็นตัวปัญหาเป็นภาระ “อยากกินมากก็ปล่อยกินไปเลย ดูซิจะเก่งแค่ไหน” ลีโอพูดอย่างโมโห นั่งมองน้องรหัสที่ดื่มแก้วแล้วแก้วเล่า จนตอนนี้นั่งแทบไม่ติดแล้ว ด้านไดจิพอเคลียร์กับคิวเสร็จ ก็สั่งใหดนตรีเล่นต่อ ไม่นานก็เดินกลับขึ้นมาห้องทำงาน “กูว่ามึงพาจูนกลับเถอะเมามากแล้วนั่น” “ยอมกลับที่ไหนละพี่ อย่างรั้น” ลีโอตอบไดจิคิ้วขมวดเป็นปม มองทุกการกระทำของจูนอย่างไม่ชอบใจ “จูนกลับคอนโดนะ แกเมามากแล้ว” ลินิณญ์เรียกให้จูนได้สติ “กลับกับไอ้ยักษ์หน้าโหดนี่นะ ม่ายเอาอ่า” คนเมาส่ายหัวไปมา ไม่อยากกลับกับเขาซักนิด “จูนแกมีสติหน่อย ยังไงนั่นก็พี่รหัสแกนะ” ลินิณญ์พยายามบอกจูนให้ใจเย็น เพราะพี่ลีโอก็ตึงจริงแหละ ตั้งแต่รู้จักกันมาเกือบปี แทบไม่เคยเห็นลีโอยิ้มเลยก็ว่าได้ มีบ้างตอนที่เขาเผลอ คุยเล่นแกล้งกันกับกลุ่มรุ่นพี่ “แล้วไง เดี๋ยววันนี้แกคอยดูนะ ฉันจะหิ้วผู้หล่อๆกลับห้องให้ได้” จูนพูดกับลินิณญ์อย่างมั่นใจ แล้วเตรียมเดินออกจากห้องทำงานไดจิไป พรึบ!! “อร้าย!!ปล่อยนะไอ้ยักษ์บ้า ” ปึก ปึก ปึก กำปั้นเล็กทุบที่แผ่นหลังเขาอย่างแรง ยังไม่ทันเดินถึงประตูเลยด้วยซ้ำ ลีโอก็อุ้มเธอขึ้นพาดบ่า ไม่สนว่าเธอจะยินยอมรึเปล่า “ผมกลับนะพี่” ลีโอบอกไดจิ กระชับตัวเล็กของจูนให้อยู่ในท่าที่ถนัด ภาพแบบนี้ทุกคนเห็นกันบ่อยจนชินตา ทั้งสองคือพ่อแง่แม่งอลอย่างสมบูรณ์แบบ ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่จูนจะยอมกลับดีๆ “อืม อย่ารุนแรงกับน้องนักหละ/ฝากเพื่อนหนูด้วยนะคะพี่ลีโอ” ลินิณญ์กับไดจิบอกอย่างเป็นห่วง ลีโอรีบพาจูนไปที่รถส่วนคนเมาก็ยังโวยวายไปตลอดทาง ปึก ปึก ปึก “ปล่อยนะพี่ลีโอ” กำปั้นเล็กยังทุบแผ่นหลังกว้างไม่หยุด ดีดดิ้นดุ๊กดิ๊กไปด้วยตลอดทาง พรึบ “โอ้ย เจ็บนะ” ปั้ง!! ร่างเล็กถูกจับยัดเข้าไปในรถอย่างไม่เบานัก จนคนตัวเล็กหน้านิ่วร้องเจ็บ แต่คนตัวโตกลับไม่สนใจรีบเดินไปฝั่งคนขับ แล้วเหยียบคันเร่งพารถคันหรูออกสู่ท้องถนน ไม่สนใจว่าเธอจะโวยวายอะไรหรือว่าพูดอะไรด้วยซ้ำ พรึบ!! พอมาถึงคอนโดเขาก็โยนเธอลงเตียงอย่างแรง จนเขาเสียหลักล้มพับไปกับเธอ สองคนจึงนอนทับกันบนเตียงนอนนุ่ม และปากสองคนก็โดนกันโดยไม่รู้ตัว หมับ!! พอได้สติลีโอก็ดันตัวเองออก แต่มือเล็กก็รีบดึงเสื้อเขาไว้ทัน จนหน้าลีโอกลับเข้ามาใกล้อีกครั้ง คนเมามองเขาด้วยสายตาหยาดเยิ้ม แฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง “ดึงทำไมฉันจะกลับห้อง” เขาถามเธอเสียงเรียบปนดุอย่างที่เคยทำ “พี่ลีโอ พี่เคยวันไนท์ไหม” จูนถามเสียงอ้อน มองสำรวจหน้าเขาอย่างจงใจ “ถามทำไม” เขาถามเธอกลับพร้อมจ้องหน้าสวยกลับเช่นกัน “เรามาวันไนท์กันมั้ย ครั้งเดียวจบไม่ผูกพันธ์ ห้ามหึงห้ามหวง เรื่องนี้จะเป็นความลับแค่เราสองคน” จูนเม้มปากแน่น ถามเขาออกไปอย่างหน้าไม่อาย และก็ยังเงียบจ้องหน้าหล่อเพื่อรอคำตอบ “เคย!!แต่อกไข่ดาวแบบเธอฉันเอาไม่ลงหรอก เลิกเพ้อเจ้อแล้วนอนซะ” คำพูดของเขาทำเอาเธอจุกแล้วจุกอีก อกเธอไม่ได้เล็กแบบที่เขาบอก เขามันพวกทำร้ายจิตใจคนอื่น เวรกรรมอะไรที่เธอจะต้องมาเป็นน้องรหัสเขาด้วย ลีโอหยัดตัวลุกขึ้นจากเธอ และครั้งนี้เธอไม่ได้ห้ามเขาด้วย ปล่อยให้เขาลุกออกจากตัวเธอได้อย่างง่ายดาย “รีบออกไปเถอะค่ะมันเสียเวลาคนอื่น ความจริงถ้าพี่ไม่มายุ่ง จูนก็คงจะดีลกับพี่คิวไปแล้ว” เท้าหนาถึงกับชะงัก เสียเวลาคนอื่นงั้นเหรอ เธอนี่มันจะท้าท้ายเกินไปแล้ว ตึก ตึก ตึก เขาเดินกลับมาหาเธอที่เตียงอีกครั้ง “เธออยากเสียตัวขนาดนั้นเหรอวะ ” ลีโอพูดขึ้นด้วยความโมโม เขาระวังภัยให้เธอตลอด แต่น้องรหัสกลับไม่เห็นความหวังดีเลยซักนิด ซ้ำยังอยากวันไนท์กับใครไปทั่ว “คนอื่นเขาก็ทำกันทั้งนั้น พี่ไม่ต้องมายุ่งหรอก จะกลับห้องไม่ใช่เหรอ ก็กลับไปสิจะได้ให้คนอื่นมา หน้าตาดีกว่าพี่มีเยอะแยะ อื้อ..” ยังไม่ทันที่คนเมาจะได้พูดอะไรต่อ ปากเล็กก็โดนบดจูบอย่างแรง กลืนคำพูดของคนตัวเล็กให้หายไปในลำคอ จ้วบ จ้วบ จ้วบ มือหนาของลีโอประคองท้ายท้อยเล็กของเธอเอาไว้ แล้วบดจูบอย่างบ้าคลั่ง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more