A Womanizer's Love

Amber’s POV Maulan na umaga. Hindi ko kaagad hinawi ang kumot sa aking katawan gayong alam kong isang malamig na hangin ang bubungad sa akin kapag ginawa ko iyon. Napatingin ako sa bintana ng apartment na tinutuluyan ko at doon ay pansin na pansin ko ang bawat pagpatak ng ulan. Kahapon pa ito ganito, hindi na rin ako updated sa weather forecast kaya hindi ko alam kung kailan titila ang mamasa-masang panahon na ito. Ilang minuto akong nakatingin sa labas ng apartment. May oras pa naman ako kaya hindi ako nagmamadali. Nang mapagpasyahang umawat ay dumiretso na ako sa banyo at naligo. Warm water ang ginamit ko. Hindi ko alam kung bakit matinding ginaw ang nararamdaman ko ngayon. Mahigit isang taon na rin akong nanatili sa apartment na ito. I am living with my own. I cook for my own foods and take care for myself. Nasanay na rin ako. Sa hirap ng buhay ay kailangan kong masanay gayong alam kong hinding-hindi ako makakaahon kung hindi ko isasakripisyo ang aking sarili. Mabilis ang naging pagligo ko. Sa ref ang kasunod na tungo ko. Doon ay kinuha ko ang natitirang pagkain kagabi saka iyon inilagay sa oven at nang uminit. Ilang minuto ko iyong hinintay at saktong kumulog ang aking tiyan nang uminit iyon. Ganitong buhay na ang mayroon ako. I must live with my own and take a risk inside this city for improvement. Hindi ko magawang iahon ang pamilya ko sa kahirapan kung nasa probinsya lamang ako kaya kailangan kong makipagsapalaran sa siyudad na ito at humanap ng desenteng trabaho. Gamit ang aking payong ay lumabas ako ng apartment. Basang daan ang bumungad sa akin. Pansin na pansin ko ang ibang trabahanteng tulad ko ay nakikipagsapalaran tuwing umaga sa gilid ng daan upang makakuha ng masasakyang jeep. Napatingin ako sa aking relos at ngayon ay alas syete na ng umaga at alas otso ang aking pasok. Hindi rin naman kalayuan ang kompanyang tinatrabahuan ko mula dito kaya hindi ko kailangan ang magmadali. Hindi rin nagtagal ay may humintongh jeep rin sa aking harapan. Montemayor’s Group of Company. Napatingala ako sa malaking letrang nakaukit sa tuktok ng gusaling hinintuan ko ngayon. Mag-iisang taon na rin akong nagtratrabaho dito at ni isang beses ay hindi ko naisipan ang sumuko. Sa hirap ng aking trabaho ay hindi pumasok sa aking isipan ang sumuko gayong alam ko sa sarili ko na hindi ko maaring gawin iyon. Hindi ako pwedeng sumuko gayong nakaasa lamang sa akin sina mama at papa. Hindi ko maaring sukuan ang trabahong mayroon ako ngayon gayong ito lamang ang tanging pangkabuhayang mayroon ako, kami ng pamilya ko. Isang panibagong araw na naman. Suot ang aking makitid na skirt at ang malinis at pormal na skirt ay walang mag-aakalang sa isa lang akong Custodian o isang tagalinis kung tatawagin. “Miss San Jose, sa finance department ang kasunod mong linisin.” “Amber, sa lobby ka muna ngayon,” “Unahin mo muna ang sa may elevator, Amber! May paparating na bisita sa loob ng dalawang oras!” Ang palagi kong nariring. Wala akong ibang magawa kung hindi ang lunukin na lamang ang pagod gayong ang trabahong ito lang naman ang mayroon ako. Alam kong sa panahon ngayon ay napakahirap ang maghanap ng bagong trabaho kaya kailangan kong pagtiisan ito. Kailangan kong tiisin ang pagod at pawis mapanatili ko lamang na maayos ang aking serbisyo. Sa kabila ng pagod at pawis ay may isang katatagang palaging tumatakbo sa aking isipan at iyon ay ang salitang pagsisikap. Habang naglilinis ay napakunot ako ng aking noo nang mapansin ko ang ko ang mga mata ng ibang staff sa 3rd floor na ngayon ay nakatingin na sa akin. Napatingala ako’t napalibot ng paningin lalo pa at hindi ko mawari kung ano ang nasa likod ng pagtingin nilang iyon sa akin. “Miss Amber San Jose,” laking gulat ko nang marinig ko ang boses na iyon. Isang baritonong boses ang bumungad sa aking tainga at wala akong ibang nagawa kung hindi ang mabilis na mapalingon doon. Mabilis akong napayuko nang mamaataan ko ang kanyang presensya. Hindi ko inakalang sa isang taon kong pagtratrabaho dito ay makakaharap ko ang isa sa may-ari ng kompanyang ito. Tinawag pa niya ang aking pangalan. “I want you to clean my son’s office. It’s in the 7th floor, the only VIP Office. Darating na siya in a few minutes. Leave whatever you are doing right now.” Wika ni Mr. Lucas Montemayor. Ang isa sa may-ari ng malaking kompanya na ito. “Masusunod po sir,” wika ko at ilang segundo akong nakayuko bilang paggalang at kaagad rin itong umalis sa aking harapan. Hindi na ako nagpapatumpik-tumpik pa at mabilis ko na ring tinahak ang daan patungo sa elevator. Dala ang mop ay mabilis ang bawat paggalaw ko. Hindi ko alam kung ilang minuto na lang ba ang mayroon ako ngunit isa lang naman ang tanging nasa isipan ko ngayon at iyon ay ang linisin ang sinasabing opisina ni Mr. Montemayor. Mabilis ang paggalaw ko. Nang mamataan ko ang tinutukoy niyang VIP room ay kaagad na rin akong pumasok doon. Napahinto ako. Hindi naman makalat ang room kaya hindi ko alam kung ano ang lilinisin ko. Hindi ko alam kung saang parte ako ng silid magsisimula gayong bawat sulok ay malinis na at nakaayos ang mga gamit. Hindi na ako nag-abalang nagmop pa at tanging ang ginawa ko na lamang ay ang punasan ang mesa at iba pang mga gamit. Alam kong matagal na itong ganito kaya alam kong may mga alikabok na ang namamaligid rito, iyon siguro ang ibig sabihin ni Mr. Montemayor na linisin ko. Panay ang tingin ko sa aking relos. Lalo pa at hindi ko alam kung ilang minuto pa bago darating ang tinutukoy niyang kanyang anak. Mabilis ang naging paggalaw ko. May halong panginginig pa sa aking mga kamay habang mabilis kong pinupunasan ang bawat bagay sa mesa. Kasunod na bumungad sa aking paningin ay ang nag-iisang bagay na nakalagay sa mesa. It is made og glass and there is name and title behind it. Luke Montemayor. May kung anong nakasulat pang pangungusap doon ngunit hindi na ako nag-abala pang basahin iyon gayong wala na akong oras pang natitira. Alam kong sa puntong ito ay malapit na malapit nang dumating ang tinutukoy na anak ni Mr. Montemayor kaya kailangan kong magmadali. “What are you doing in my office?” isang baritong boses ang mabilis na bumalot sa aking tainga. Sa sobrang gulat ko ay kaagad kong nabitawan ang bagay na hawak ko ngayon. Naging mabilis ang takbo ng oras at kasunod na napansin ko ang ang tunog ng pagkabasag ng bagay na hawak-hawak ko kamakailan lang. Napalunok ako ng sarili kong mga laway at hindi ko alam kung magagawa ko pa ba ang humarap sa kanya ngayon. Tuluyan na ring binalot ng matinding panginginig ang aking sarili sa mga oras na ito.