“ใช่ค่ะ และคุณไมค์ก็ทำได้ดีด้วยนะคะ ไม่งั้นจะอุ้มคุณหนูได้คล่องอย่างนี้เหรอคะ”
ลัลดาเอียงคอมองเมสันด้วยความแปลกใจ ก่อนจะน้ำตาไหลออกมา หัวใจอิ่มเอมจนคล้ายกับมีปีกบิน
“คุณไมค์เธอรักคุณหนูมากนะคะ สงสัยจะอยากมีลูกหลายๆ คน” พี่เลี้ยงยังคงพูดต่อ “คุณลัลก็มีให้คุณไมค์อีกสักสองสามคนสิคะ จะได้เอามาเป็นเพื่อนเล่นกับคุณหนู”
“เอ่อ...” ลัลดาหน้าแดงก่ำ ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เมสันอุ้มยัยหนูกลับมาคืนพอดี “วันนี้ฉันอาจจะกลับค่ำสักหน่อย แต่จะโทรหาเธอตอนกลางวัน”
“ค่ะ”
“แล้วถ้าจะออกไปไหนก็ให้คนขับรถไปส่ง อย่าออกไปคนเดียวเข้าใจไหม มันอันตรายรู้ไหม”
“ขอบคุณนะคะ” ลัลดามองเขาน้ำตาซึม ก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นจูบแก้มสากของเมสันแผ่วเบา ชายหนุ่มอมยิ้ม แปลกใจกับท่าทางของหญิงสาว
“ทำให้ฉันไม่อยากไปทำงานเสียแล้ว”
ลัลดาหน้าแดงก่ำด้วยความขัดเขิน “ไปทำงานเถอะค่ะ พรุ่งนี้ก็วันหยุดแล้ว คงได้อยู่ด้วยกันทั้งวัน”
เม
