รุ่งเช้า
“ลูคัส อย่าส่งเสียงดัง เดี๋ยวพวกเขาก็ตื่นหรอก” มิลินพูดกระซิบใส่สามี
“ไทเปมึงแหละเสียงดังเมียถึงได้ว่ากูนี่” ลูคัสหันมาด่าไทเปแทน
“มึงแหละเสียงดัง ไซลัสปิดไปปากแด๊ดดี้ไปเร็ว” เด็กชายอายุ ประมาณเกือบ 2 ขวบ เดินเข้ามาปิดปากผู้เป็นพ่อตามที่ไทเปสั่ง
“ไซลัสครับ นี่แด๊ดดี้นะครับ ไม่ใช่ใครอื่นเลย” ลูคัสพูดบอกลูกชายด้วยอาการงอน
“คิก คิก” ไซลัสเอามือป้อมขึ้นมาปิดปากหัวเราะชอบใจทันทีที่ได้แกล้งผู้เป็นพ่อ
“พวกมึงมาแล้วก็เสียงดังกัน” หลุยส์ที่นอนหลับตาฟังมานานก็เอ่ยโพล่งขึ้นมาด้วยหมดความอดทน
“อาหลุยส์ตื่นแล้ว เย้ๆ รู้ไหมไซลัสนั่งรออาหลุยส์นานมาก ๆ เลย” เด็กน้อยรู้มากรีบบอกให้หลุยส์ทราบทันที
“เจ้าแสบรู้มากจริงๆ” หลุยส์หัวเราะและลูบหัวหลานชายอย่างเอ็นดู
“หืม....” แพรวางัวเงียตื่น และต้องตกใจทันทีที่เห็นคนหลายคนนั่งมองมาที่เธอ
“หวัดดีพวกเราคงเสียงดังใช่ไหม แพรวาเลยตื่น” มิลินเอ่ยทักทาย
