นางบำเรอซาตาน

ตอนที่6

“มีฉันเป็นผัวคนเดียวมันไม่พอใช่มั้ย ถึงต้องรีบหาคนใหม่… ร่าน!”

เสียงคำรามเต็มไปด้วยความเดือดดาล มือหนากระชากไหล่บางให้หันมาเผชิญหน้า ดวงตากลมโตที่เคยใสซื่อบัดนี้คลอไปด้วยหยาดน้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง ความเจ็บปวดในแววตานั้นแทบฉีกเขาเป็นเสี่ยง ๆ

แต่เพียงแวบเดียว เหัวใจเขากำลังสั่นสะเทือนจากภาพตรงหน้า แต่สมองกลับยังสั่งให้แข็งกร้าว “ทำไม? เสียใจนักเหรอที่ฉันมาเสียก่อน ก่อนที่เธอจะได้ สมสู่ กับมัน”

ริมฝีปากอวบเม้มแน่นจนต้องช้ำ เธอกำลังพยายามกลั้นเสียงสะอื้นสุดกำลัง

“เกิดมาต่ำยังไงก็ต่ำอยู่อย่างนั้น! ผู้หญิงอย่างเธอ แค่เห็นเงินก็แทบจะถอดเสื้อคลานเข้าไปหา!”

เสียงตะโกนก้องห้อง บาดลึกลงไปในหัวใจของหญิงสาวจนเธอแทบทรงตัวไม่อยู่

ณัฐณิชาร้องไห้โดยไม่ออกเสียง ศักดิ์ศรีสุดท้ายของเธอถูกเหยียบย่ำจนไม่เหลือชิ้นดี ดวงตาสวยเริ่มบวมแดง น้ำตาไหลไม่หยุด

“ทำไมไม่พูดห๊ะ! หรือว่าสิ่งที่ฉันพูดมันเป็นความจริง!”

เขายิ่งพูด ยิ่งเหมือนผลักเธอให้ตกจากหน้าผา ยิ่งเธอเงียบ เขาก็ยิ่งคลุ้มคลั่ง เพราะลึกๆ แล้ว เขา หวังให้เธอปฏิเสธ หวังให้เธอยืนยันว่าเธอไม่ใช่อย่างที่เขาเข้าใจ

“เธอ!!”

ทันทีที่มือหนาคว้าจับท่อนแขนเธอ ร่างเล็กก็ทิ้งน้ำหนักลงมาในอ้อมแขนของเขาอย่างหมดเรี่ยวแรง ดวงตาสวยปิดสนิท ราวกับโลกทั้งใบดับแสงลง

“ณิชา!”

หัวใจเขาแทบหยุดเต้น เขาเขย่าตัวเธอแรงขึ้น “ณิชา! ตื่นสิ! เธอได้ยินฉันไหม!”

ไม่มีเสียงตอบ ไม่มีแม้แต่การกระพริบตา

“หมอ! เรียกหมอมาเดี๋ยวนี้!!!”

กวินนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉิน มือแกร่งกำแน่นบนตักราวกับต้องการระบายความรู้สึกที่อัดแน่นในอก เขาอยากจะชกหน้าตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าให้สาสมกับคำพูดเลวร้ายที่หลุดออกไปอย่างไม่ยั้งคิด

ใบหน้าหล่อเหลาที่ปกติไม่เคยเผยความรู้สึกใด บัดนี้กลับเต็มไปด้วยความกังวล เขาเดินวนไปมาเหมือนคนไร้จุดหมาย เงยหน้ามองประตูสีขาวบานนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า รอคอยเพียงข่าวจากด้านใน

แกร็ก~

“หมอครับ! เธอเป็นยังไงบ้าง?” เขารีบพุ่งเข้าหาคุณหมอทันทีที่ประตูเปิดออก เสียงเอ่ยถามเร่งร้อนจนฟังดูเกือบสั่น

“ร่างกายของเธออ่อนแอเป็นทุนเดิมอยู่แล้วครับ” คุณหมออธิบายด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เลยทำให้เกิดอาการช็อก แม้จะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงในตอนนี้ แต่ถ้าเกิดบ่อยครั้งกว่านี้… หมอเองก็ไม่กล้ารับประกันครับ”

กวินเม้มริมฝีปากแน่น หัวใจที่รู้สึกผิดอยู่แล้วยิ่งหนักขึ้นเหมือนโดนหินถ่วง

“แล้วตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้างครับ?” เขาถามต่ออย่างร้อนรน

“หมอให้ยานอนหลับอ่อน ๆ เพื่อให้เธอพักผ่อนแล้วครับ ที่จริงหลังจากให้น้ำเกลือหมดก็สามารถกลับบ้านได้เลย”

“งั้น...ผมขอย้ายเธอไปพักที่บ้านก็แล้วกันครับ” เขาตอบโดยไม่ลังเล

“ได้ครับ เดี๋ยวหมอจะจัดยาสำหรับคนไข้ไว้ให้ ติดต่อรับยาได้ที่ชั้นสองเลยนะครับ”

กวินพยักหน้ารับแล้วรีบจัดการตามที่คุณหมอบอกอย่างว่าง่าย ต่างจากตัวเขาในทุกวัน ที่แค่โทรไปหาผู้อำนวยการโรงพยาบาล ทุกอย่างก็พร้อมอยู่ตรงหน้า

แต่วันนี้... เขาไม่อาจไว้วางใจใครนอกจากตัวเอง

เขากดโทรศัพท์หาเลขาคู่ใจทันที

“ฮัลโหล ศา วันนี้วินไม่เข้าบริษัทนะ แล้วก็...โทรไปบอกที่บ้านให้ช่วยเตรียมห้องไว้ให้ที ไม่...ช่างเถอะ เดี๋ยววินจัดการเอง แค่นี้นะ”

เขากดวางสาย ไม่เปิดโอกาสให้เธอซักถามใด ๆ ท่ามกลางเสียงบ่นลอย ๆ ที่คงตามมาแน่จากปลายสาย

ผ้าผืนเล็กชุบน้ำแล้วบิดหมาดๆ ถูกมือหนาจับอย่างเก้งก้าง ดูก็รู้ว่าเขาไม่คุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้เอาเสียเลย กวินใช้หลังมือแตะหน้าผากมนเบาๆ ก่อนจะใช้ผ้าชื้นนั้นค่อยๆ เช็ดตามใบหน้าที่ซีดเซียวอย่างระมัดระวัง

หลังจากออกจากโรงพยาบาล เขาก็พาร่างเล็กที่ยังไม่ได้สติกลับมายังคอนโด ชุดคนไข้ที่ดูรุงรังถูกเปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่สีเลือดหมูของเขาเอง ที่ยาวพอจะคลุมเรียวขาเกือบถึงเข่า

“ยาย…ยายจ๋า...ฮึก…”

เสียงเพ้อเบาๆ ดังขึ้นจากคนป่วยที่นอนหลับสนิท มือเล็กกวาดป่ายไปมาเหมือนกำลังไขว่คว้าบางสิ่งในฝัน

กวินชะงักมือตัวเองที่กำลังเช็ดซอกคอขาว ลมหายใจสะดุดเล็กน้อยเมื่อมือเล็กของเธอคว้าข้อมือเขาแน่นแล้วดึงขึ้นไปกอด ซุกหน้าลงกับแขนเขาอย่างอ้อนวอน

“ยาย…ฮึก…คนใจร้าย…ฮึก…” เสียงสะอื้นเบาหวิวลอดออกมาพร้อมหยาดน้ำตา

เขานิ่งงัน ปล่อยให้เธอกอดแขนเขาไว้แน่น ไม่ผลักไส ไม่ถอนตัวหนี มืออีกข้างค่อยๆ ปัดปอยผมที่ปรกใบหน้าออกอย่างแผ่วเบา แล้วโน้มตัวลงจูบหางตาที่เปียกชื้น ซับน้ำตาให้เหือดหายไปจากแก้มนวล

“ฉันไม่ได้คนใจร้ายซะหน่อย…” เขาบ่นพึมพำ ราวกับต่อปากต่อคำกับคนที่ไร้สติ

แล้วกวินก็เลื่อนตัวขึ้นไปนอนเบียดข้างเธอบนเตียงอย่างเงียบเชียบ มือหนาจัดท่านอนให้เธอสบายขึ้น ก่อนจะโอบเอวคอดเข้าหาตัวเอง

เขาจูบหน้าผากเธออีกครั้งแผ่วเบา แล้วกระซิบอย่างดื้อดึง ทั้งที่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ยิน

“ฉันออกจะใจดี…”

ณัฐณิชาเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆ ความเหนื่อยล้าเหมือนจะจางหายไปเกือบหมด สายตากวาดมองเพดานสีขาวสะอาดด้วยความไม่คุ้นตา...ที่นี่ไม่ใช่ห้องของเธอ

คิ้วเรียวขมวดมุ่นด้วยความสงสัย ก่อนจะหันขวับไปทางข้างกาย แล้วหัวใจก็เต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่

ใบหน้าคมคายของใครบางคนอยู่ใกล้แค่เอื้อม เขานอนตะแคงข้างเข้าหาเธอ ดวงตาที่ปิดสนิทเผยให้เห็นขนตายาวเรียงเส้นสวย จมูกโด่งคมรับกับริมฝีปากหยักที่ดูคล้ำนิดๆ แต่กลับดูน่าดึงดูดอย่างน่าประหลาด

ผิวหน้าเขาเรียบเนียนและขาวจัดจนมองเห็นรูขุมขนได้ชัด ทั้งที่มันแทบจะไม่มี

ณัฐณิชาค่อยๆ ตะแคงตัว หันไปมองใบหน้าคมนั้นให้ชัดๆ อีกครั้ง

เวลาหลับ…เขาช่างดูสงบ หล่อเหลาและดูอบอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อ

แต่ทำไม…เวลาที่ลืมตาขึ้นมา เขากลับกลายเป็นซาตานร้าย ไร้หัวใจ ที่พร้อมจะพรากทุกอย่างไปจากเธอ

ริมฝีปากเล็กเม้มเข้าหากันเบา ๆ อย่างลังเล ก่อนที่มือเรียวจะค่อย ๆ ยกขึ้นแตะโครงหน้าหล่อเหลาที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม สัมผัสของเธอแผ่วเบาราวกับกลัวว่าเขาจะรู้ตัว จมูกโด่งคมสันรับกับคิ้วเรียงเส้นสวยทำให้เธอมองเพลินจนลืมตัว

“ทำอะไร”

เสียงแหบทุ้มดังขึ้นเบา ๆ แต่ชัดเจนพอจะทำให้เธอสะดุ้ง ราวกับเวลาหยุดเดิน

ดวงตาคมกริบเปิดขึ้นมาจ้องตรงมาไม่กะพริบ ใบหน้าสวยของณัฐณิชาฉายแววตกใจและหวาดกลัว เธอรีบชักมือกลับอย่างลนลานและเบี่ยงตัวถอยออกห่าง

“ทำไมไม่ตอบ?” เสียงเข้มเริ่มสูงขึ้นเล็กน้อย

ณัฐณิชาก้มหน้าหลบสายตาเขา ดวงตากลมเริ่มคลอไปด้วยหยาดน้ำตา เนื้อตัวสั่นระริกอย่างควบคุมไม่อยู่ ความหวาดกลัวแผ่ซ่านออกจากร่างเล็กจนชายหนุ่มสัมผัสได้ชัด

กวินถอนหายใจหนัก พยายามบังคับตัวเองให้เย็นลง เขาเปลี่ยนน้ำเสียงให้อ่อนลงราวกับตอนที่เจอกันครั้งแรก

“เป็นอะไร…”

เสียงนุ่มแผ่วถามพร้อมกับสายตาที่ไม่แข็งกร้าวเหมือนก่อน คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองเขานิดหนึ่งก่อนจะรีบก้มต่ำอีกครั้ง

“อ๊ะ!”

ร่างบางถูกเขาคว้าเข้ามาใกล้จนแนบชิดกับเตียง หน้าเธอแนบเข้ากับแผงอกเปลือยเปล่าของเขา ความร้อนจากผิวกายทำให้เธอทั้งกลัวทั้งอาย ใบหน้าสวยแดงเรื่อแทบระเบิด

มือหนาค่อย ๆ อังหน้าผากของเธอ เธอหลับตาแน่นราวกับกลัวว่าเขาจะทำร้าย แต่เขาเพียงแตะตรวจไข้ แล้วละมือออกเบา ๆ

“ไข้ลดลงเยอะแล้ว...แต่ตัวยังอุ่นอยู่ หิวไหม”

ณัฐณิชาเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาไม่เข้าใจ ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ เป็นคำตอบ

“งั้นก็นอนพักก่อน ตื่นค่อยกินก็ได้”

คำพูดเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน กวินกดศีรษะของเธอให้แนบลงบนอกกว้างของเขาอีกครั้ง แขนแกร่งกอดรัดเอวคอดไว้แน่น ร่างบางแนบชิดกับไออุ่นจากตัวเขา จนเธอได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นอย่างหนักแน่นอยู่ข้างหู