16 | กระตุกหนวดเสือ

2149 Words

16 กระตุกหนวดเสือ ใบหน้าบอดี้การ์ดหันขวับไปตามแรง เลือดไหลลงมาอาบหน้า เขาไม่ถึงกับฆ่าใครตายเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่รู้และทำไปตามหน้าที่ แต่ถ้าทำให้ผู้หญิงของเขาเจ็บ... นี่คือสิ่งที่ควรได้ แต่ต่อให้หัวแตกเลือดกบปากแค่ไหน บอดี้การ์ดก็ยังนั่งคุกเข่าอยู่อย่างนั้น ออสตินยืนมองด้วยสายตาไร้อารมณ์ ก่อนจะโยนไม้เบสบอลในมือลงพื้น 'เคร้ง!' คนนั่งอยู่สะดุ้ง "ผมสมควรตายครับนาย ผมผิดไปแล้วครับ" เขาหันไปพยักหน้าบอกบอดี้การ์ดด้านหลัง "พามันไปทำแผล" "ครับนาย" ว่าจบมาเฟียหนุ่มก็ทิ้งตัวนั่งบนโซฟาอีกครั้ง แค่นั้นมือขวาที่ยืนอยู่ก็รีบก้าวเข้ามารอรับงาน เพราะมือซ้ายถูกลากเลือดโชกออกไปแล้ว "หาคนมาทำงานแทนมัน ติดต่อฝ่ายรักษาความปลอดภัยเอาภาพในกล้องมา และเก็บข้อมูลทุกคนที่ผู้หญิงของกูคุยด้วย" "รับทราบครับนาย" "ต้องได้ภายในคืนนี้" "ครับ" เมื่อการรายงานความคืบหน้าต่างๆจบลงเพียงแค่นั้น บอดี้การ์ดทุกคนจึงรีบย้ายตัวเองออกไปจากเพนท์เฮาส์ให้เจ้านายใช้เวลาส่วนตัว ภายในห้องโถงกระจกสูงถึงเพดาน ออสตินรินวิสกี้ใส่แก้วและคลึงน้ำสีชาช้าๆอย่างใช้ความคิด เธอขาจะกลัวเขารึเปล่า? เห็นเขาเป็นคนแบบไหน? เธอจะเจ็บมากไหม? ทำไมต้องแอบมาเจอ... กลัวอะไร? หันมองนาฬิกาก็สามทุ่มแล้ว เธอบอกอาจจะนอนเร็วเขาจึงโทรหาเธอก่อน มาเฟียหนุ่มยกเหล้าในแก้วดื่มและลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนอน ก่อนจะหยิบมือถือโทรหาด้วยแอพพลิเคชันไลน์ เธอไม่เคยให้เบอร์เขา สงสัยกลัวเขาหาตัวเจอ (ฮัลโหล เค้าตาจะปิดแล้ว...) เสียงปลายสายงัวเงีย "แผลที่ล้มเป็นยังไงบ้าง" (มันปวดและแสบ เค้าเลยจะรีบนอน พรุ่งนี้มีเรียนด้วย) "ที่รักมีเรียนกี่โมงครับ?" (แปดโมงค่ะ เช้ามากเลย) "...." (ตัวเองเงียบทำไม?) "เธอขายังรักกันเหมือนเดิมไหม...." เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหน้าตาคนที่ตัวเองรักเป็นแบบไหน แต่ตอนนี้กำลังกลัวเสียเธอไป มาเฟียในจินตนาการของเธอขา มันต่างจากความจริงที่เขาเป็นอยู่ แต่คำตอบของเธอนั้น... (เค้ารักตัวเองมากกว่าเมื่อวานอีก) รอยยิ้มมาเฟียหนุ่มเผยออกมา ผู้หญิงที่เจอเรื่องแย่ๆมาตั้งแต่จำความได้ ทำไมถึงสดใสและเก่งได้ถึงขนาดนี้ เธอเพิ่งโดนผู้ชายเหวี่ยงลงพื้นมาแท้ๆ "ขี้โม้จริงๆ" (เค้าเปล่าโม้ เค้าจะรักเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเลย เพราะตัวเองเห็นนมเค้าแล้ว อิอิ) และชอบทำให้ผู้ชายที่หัวเราะยากอย่างเขา หลุดขำอยู่ตลอด "หึ... เธอขานมสวย" (ตัวเองงงงงงงงงงงงง เค้าเขินนะ) เห็นอีกฝั่งยังปกติดีและเขินหัวเราะคิกคัก ออสตินก็สบายใจ เขาถอดสูทตัวนอกพาดไว้แล้วเดินถือสายไปห้องน้ำ แต่ยังไม่ทันเปิดน้ำใส่อ่าง เสียงหาวยาวๆของปลายสายก็ดังขึ้นมาซะก่อน (หาวววววววว) "ไม่ไหวแล้วสินะ" (อื้อ เค้านอนก่อนนะ วันนี้ตัวเองจะนอนเร็วไหม ถ้ายังไม่นอนเค้านอนก่อนแล้วกัน ตาจะปิด) "นอนเถอะ แต่พรุ่งนี้ก่อนไปเรียนไลน์บอกด้วย" (ได้เลยค่ะคนดี) "รักและเป็นห่วงเธอขานะ" (งื้อ เค้าก็รักตัวเอง วันนี้ตัวเองบอกรักก่อนน่ารักมากเลย) มาเฟียหนุ่มอมยิ้ม ถึงจะง่วงแค่ไหนก็ยังพูดประโยคยาวๆกับเขา ถึงรู้ไงว่าตอนไหนที่เธอขางอน เพราะคำเหล่านั้นมันจะถูกย่อหดลงทันที เขาบอกรักอีกครั้งก่อนจะวางสายไป ทว่าหลังจากนั้นไม่ถึงสามนาที มือขวาก็กลับเข้ามารายงานเรื่องภาพจากกล้องวงจรปิด พร้อมกับข้อมูลคนที่แฟนของเขาติดต่อด้วย "ผมคิดว่าเป็นคุณเอมี่แน่นอนครับ ที่ลับๆล่อๆหน้าประตูดูเหมือนว่าเธอจะไม่รู้จักคนข้างในมาก่อน และพยายามหาวิธีเข้าไปครับ" สายตานิ่งเรียบของมาเฟียหนุ่มจ้องภาพในไอแพดตาไม่กะพริบ เขาเห็นหน้าเธอ เห็นส่วนสูงเธอ เห็นผมสีน้ำตาลหม่นๆคาราเมลที่ความยาวตรงตามในรูปที่เคยส่งมา ยังไงก็ใช่ แต่เธอขาของเขาไม่สวยตรงไหน? ถึงภาพจะไม่ชัด แต่มองออกว่าสวยมาก "ส่วนคนที่คุณเอมี่ติดต่อชื่อนุ่มนิ่ม รดาวัลย์ เอื้อสิทธิพงศ์ ปีสี่ครับ ตอนนี้ผมได้ข้อมูลการติดต่อมาแล้ว นายจะให้ผมทำยังไงต่อไปครับ" เขาถือไอแพดแล้วลุกขึ้นยืน "มึงมากับกู" "ครับ" ออสตินอดทนรอไม่ไหว และอยากจัดการด้วยตัวเอง เขาเดินไปเลือกกุญแจรถไล่นิ้วที่ตู้ ก่อนจะตัดสินใจคว้ากุญแจรถแมคลาเรนคันละห้าสิบล้านมา และลงไปที่ชั้นจอดรถ คนขับคือเขา... ส่วนมือขวานั่งติดต่อไปยังผู้หญิงคนนั้น ซึ่งกว่าจะรับสาย ปลายสายติดต่อยากมาก ปาร์ตี้กำลังสนุกสุดเหวี่ยง คนกำลังเมา จะคุยรู้เรื่องหรือเปล่าก็อีกเรื่อง (ฮาโหลวววววววววว ใครอ่ะ มิจฉาชีพเหรอพ่อมึงตายค่ะอีดอก หากินอย่างอื่นบ้างค่ะ!) "สวัสดีครับ ผมติดต่อจากไลออน" นนท์หรือมือขวา กรอกเสียงที่ดังฟังชัดลงไปเรียกสติคนปลายสาย (อะไรนะ อะไรอ้อนๆ!) "ผมติดต่อจากไลออน จากคุณออสตินครับ" (กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด) สิ้นเสียงกรี๊ดเพลงดังๆในสายก็ถูกปิดลงทันที นุ่มนิ่มลนลานตอบ (มะ มีอะไรคะฉันทำอะไรผิดคะ ขอโทษค่ะ) "นายผมต้องการข้อมูลบางอย่างจากคุณ วันนี้คุณเจอใครมารึเปล่าครับ?" (เจอเยอะเลยค่ะ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดใช่ไหม บอกมาก่อนฉันทำอะไรผิดรึเปล่า? กลัวนะ) "ไม่ผิดครับ ผมแค่ขอความร่วมมือจากคุณ วันนี้ช่วงสี่โมงเย็นมีผู้หญิง..." (อ้อ! ผู้หญิงคนนั้นเหรอคะ ผู้หญิงคนนั้นชื่อเอวา ฉันจ้างมาช่วยเกลารายงานค่ะ ไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัวเพิ่งจ้างวันนี้พรุ่งนี้เธอก็นัดส่งงานแล้ว ไม่เชื่อเดี๋ยวส่งสลิปโอนมัดจำให้ดูค่ะ) ออสตินหัวเราะหึออกมา ไม่มีเอมี่อะไรทั้งนั้น เธอชื่อ 'เอวา' เขาจะบวกโทษอีกหนึ่งกระทง ส่วนชื่อจริงก็รู้ไม่ยาก... แค่หันไปพยักหน้าเบาๆ มือขวาก็รีบตอบกลับไป "รบกวนส่งสลิปและข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นกลับมาที่เบอร์นี้ด้วยครับ" (ฉันจะไม่ซวยใช่ไหม ฉันไม่เกี่ยวนะ ผู้หญิงคนนั้นถามฉันว่ารู้จักคุณออสตินไหม แถมหันหน้าจอที่มีรูปคุณออสตินให้ดูด้วย ฉันรู้แค่นี้) "ถ้ายังติดต่ออยู่ทำตัวปกติต่อไป และรบกวนเก็บเรื่องนี้ให้เงียบด้วยครับ" (ค่ะๆ ฉันจะไม่บอกใคร) ไม่มีใครอยากมีปัญหากับมาเฟีย เพียงไม่นานข้อมูลการติดต่อทุกอย่างก็เด้งขึ้นมาในข้อความ มีหน้าแชตไลน์ที่ติดต่องานเป็นชื่อ A_VARINN เธอส่งเลขบัญชีให้ลูกค้า ชื่อบัญชี เอวารินทร์ พีรภักดิ์ มีสลิปโอนเงินจำนวนสามพันบาท เอวารินทร์ไม่ใช่ชื่อแม่แต่เป็นชื่อเธอ เรื่องนี้เขาก็บวกโทษอีกหนึ่งกระทงใหญ่ๆ และคนกลัวซวยก็ส่งข้อความที่คุยกันในแอพพลิเคชัน Freelance JOBS มาด้วย ออสตินจอดรถเทียบเวลาจากภาพในกล้องวงจรปิด ช่วงที่เธอกำลังก้มหน้าหันหน้าเข้ากำแพง มันคือช่วงเวลาที่เธอคุยแชต และหาวิธีเข้าไปในมหาลัย "นายครับ ได้ที่อยู่แล้วครับ" ครบครัน นนท์หันจอให้ดูภาพสุดท้ายที่ได้มา มันคือภาพแชตที่นัดรับงานที่หอพักของเธอพรุ่งนี้ แค่กวาดตามองปราดเดียวเขาก็จำได้ในทันที หึ... มาแอบดูเขา เขาจะแอบดูเธอบ้าง ชักสนุกขึ้นเรื่อยๆแล้วสิ "มึงลงไป หาทางกลับเอง" "ครับนาย" หมดประโยชน์ก็ถีบหัวส่ง มือขวาอย่างนนท์ไม่อิดออดรีบเปิดประตูลงจากรถทันที รถแมคลาเรนของออสตินเร่งออกตัว 'บรื้นนนนน' มือหนึ่งข้างประคองพวงมาลัยรถ อีกข้างหยิบมือถือขึ้นมาบอกชื่อหอพักให้จีพีเอสนำทาง แต่ก่อนจะไปถึงที่หมายเขาแวะซื้อยาและอุปกรณ์ทำแผลก่อน ขับรถดูย่านที่เธออยู่ช้าๆ จากหอพักไปมหาวิทยาลัยแปดร้อยเมตร ระหว่างทางมีร้านค้ามากมาย คนพลุกพล่าน แต่ช่วงกลางคืนไฟแถวนี้ไม่ค่อยสว่าง มีวินมอเตอร์ไซค์หน้าปากซอยทุกซอย ผู้หญิงคนไหนเดินผ่านก็มองเหลียวหลัง หน้าตาท่าทางไว้ใจห่าอะไรไม่ได้ เขาเริ่มเป็นห่วง... เธอขาตัวเล็กแค่นั้น ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาเขาจะช่วยเธอทันได้ยังไง ขับรถดูเรื่อยๆด้วยคิ้วที่ขมวดเข้าหากันและหงุดหงิด ก็มาถึงหอพัก 'ศิริวรรณเพลส' จนได้ เขาขับเข้าไปจอดที่ลานจอดรถอย่างง่ายดายโดยไม่ต้องแลกบัตรหรือรอยามเปิดประตูให้ ล็อบบี้ไม่มี ยามไม่มี มีแค่กล้องวงจรปิดสี่ตัวด้านล่าง และชั้นละสองตัวสุดทางเดินในแต่ละชั้น หอพักเป็นตึกตัวแอลแบบเปิด มุมมองจากลานจอดรถที่มองขึ้นไป สามารถเห็นทุกชั้น และประตูห้องทุกห้อง แต่ยิ่งเห็น ยิ่งเป็นห่วง หอพักนี้ประหยัดไฟเปิดแค่ชั้นละสองดวงเท่านั้น เอาง่ายๆมันง่ายต่อการซุ้มดักมอง ไม่ปลอดภัย นิ้วชี้เรียวกดระบบ ECO เพื่อให้เสียงรถเบาลง เขาเอนเบาะเล็กน้อยกอดอกมองไปที่หอพักอย่างจับสังเกต มีนักศึกษาเข้าออกอยู่บ้างและมันก็เสือกเป็นหอรวมมีผู้ชายขึ้นไปได้ แตะคีย์การ์ดแค่ด้านนอกส่วนข้างในมีปุ่มกดเปิดประตูออกมา เขาถอนหายใจรำคาญ ไม่มีความปลอดภัยห่าเหวอะไรทั้งนั้น ยิ่งรู้ยิ่งอยากไปลากแฟนออกมา แต่ทว่าไม่รู้ว่าเธออยู่ห้องไหน เขาจึงตัดสินใจนั่งรอจนเช้า การอดหลับอดนอนสำหรับมาเฟียหนุ่มเป็นเรื่องปกติ เขาจะไม่พลาด ต้องเห็นว่าเธอออกมาจากห้องไหน และเห็นหน้าเธอชัดๆให้ได้ •••xxx••• วันต่อมา... 6:48 นาที นักศึกษาหลายคนเริ่มเปิดประตูห้องออกมา สายตามาเฟียหนุ่มกวาดมองสำรวจทุกชั้น ไล่สังเกตจากสีผมความสูงของแต่ละคน จากชั้นหนึ่งจนไปหยุดที่ชั้นสี่ เจอเธอแล้ว... หัวใจที่ด้านชามีปฏิกิริยาทันที นักศึกษาผู้หญิงคนหนึ่งเปิดประตูออกมาจากห้อง 406 เธอสะพายแค่กระเป๋าผ้าง่ายๆ ผมยาวถึงกลางหลังสีน้ำตาลหม่นและมีหน้าม้าบางๆ ใส่แว่นสายตาที่ปลายจมูก กระโปรงพลีทกลีบรอบเลยเข่า ใส่รองเท้าผ้าใบสีขาวสะอาดตา ระหว่างที่เธอเดินกะเผลกๆไปที่ฝั่งบันได จากมองเท้าก็ไล่สายตาขึ้นมองด้านบนใหม่ เธอซ่อนรูปและเรียบร้อยมาก เสื้อนักศึกษาที่ใส่ตัวใหญ่หลวมๆ แถมยังทับด้วยเสื้อคลุมสีฟ้าอีกที เขาเผยยิ้มที่มุมปากลดสายตามาที่บันไดชั้นหนึ่ง รอเธอเดินลงมาถึง และรอดูหน้าชัดๆ เวลาไม่กี่นาทีทำมาเฟียหนุ่มอึดอัดมาก แต่ก็พอเข้าใจได้ว่าเจ็บขาอยู่ แต่แล้วสิ่งที่รอคอยมาตลอดสามปีก็มาถึง... เขาได้เห็นหน้าเธอแล้ว เห็นชัดเจนด้วยตาของตัวเอง เธอขาคือคนสวยขา ตาโตผิวขาวปากจิ้มลิ้ม หันไปยกมือไหว้ยายคนหนึ่งที่เดินผ่านอย่างนอบน้อมคาดว่าเป็นเจ้าของหอ เขาตกหลุมรักแฟนตัวเองอีกรอบ... และมันก็บ้าไปแล้วที่เขาหยุดยิ้มไม่ได้... เธอสวยสะอาดตา สวยธรรมชาติ และยิ้มน่ารักจนตาเป็นสระอิ และสิ่งที่ทำให้เขามั่นใจไม่ผิดคนแน่นอนคือร่างบางหยุดเดิน ยกมือถือขึ้นมาพิมพ์ 'ครืด~' LINE | A_VARINN A_VARINN : ตัวเองเค้าจะไปเรียนแล้วนะ ยังหลับอยู่แน่ๆเลย เดี๋ยวเค้าไลน์หาใหม่ A_VARINN : หรือถ้าตื่นแล้วโทรหาเค้าด้วยนะ คิดถึงแฟนจัง หัวใจเขาเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง เขาจะทำยังไงกับความรู้สึกตอนนี้ดี เอาแต่นั่งมองและอยากได้ ฉุดเลยดีไหม? หวง ไม่อยากให้เดินออกไปและเห็นผู้ชายคนอื่นมอง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more