IT'S REAL มาเฟียเป็นพระเอก

15 | รู้จัก 'ออสติน'

15

รู้จัก 'ออสติน'

รถลัมโบร์กินีสีดำด้านขับออกมาจากมหาวิทยาลัย LDZ มุ่งไปที่ตึกไลออน ตึกสูงใจกลางกรุงเทพมหานครที่ใครๆก็ต่างคิดว่าเป็นสำนักงานของไลออนคอนทรัคชั่น ทีทีโลจิสติกส์ และกลุ่มเครือธุรกิจที่ไลออนเป็นเจ้าของทั้งหมด

แต่แท้จริง...

คือรังมาเฟียที่มีสมาชิกร่วมหมื่นชีวิตเข้าออก และ ออสติน คือทายาทมาเฟียหนึ่งในนายใหญ่ที่ร่วมบริหารกลุ่มมาเฟียนี้

ไลออนเป็นมาเฟียจากอังกฤษทำธุรกิจค้าอาวุธมาก่อน และคนที่รับช่วงต่อและรับไม่ได้กับการร่วมสัมพันธไมตรีกับผู้ก่อการร้าย ก็คือแทนไทปู่ของเขา เลยย้ายถิ่นฐานกลับมาตั้งกลุ่มในไทยจนถึงปัจจุบัน แตกแขนงธุรกิจทั้งดำทั้งขาว จนเติบโตในฐานะนักธุรกิจเบอร์ต้นของเมืองไทย

แทนไทมีทายาทสามคน แทนคุณ แทนขวัญ และแทนทิวพ่อของเขา เนื่องจากลุงมีแค่ลูกสาว ป้าของเขาไปแต่งงานกับมาเฟียอีกกลุ่มที่ชื่อดรากอน อำนาจสูงสุดจึงตกมาที่ครอบครัวแทนทิวที่มีลูกชายสองคน และลูกสาวหนึ่งคน

เท็กซัส

ออสติน

ไมอามี่

ออสตินเป็นลูกชายคนกลาง ตอนนี้พี่ชายของเขาจึงมีอำนาจสูงสุด แต่เนื่องจากไม่อยากมีลูก ตอนนี้กำลังโยนตำแหน่งคิงไลออนที่ยิ่งใหญ่มาที่เขาแทน เกี่ยงกันรับ เกี่ยงกันดูแล ทว่าออสตินปฏิเสธด้วยเหตุผลที่อึ้งทั้งหัวหงอกหัวดำ

'ขี้เกียจ'

ใช่ เขาไม่สนหัวใคร มีนิสัยที่ชอบเก็บตัว และไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับชีวิต ทำให้กลายเป็นคนลึกลับซับซ้อนเกินจะคาดเดาอะไรได้

และที่สำคัญเขาไม่ชอบให้ใครละเมิดความเป็นส่วนตัว จึงไม่อยากให้ผู้ใหญ่จับตามองชีวิตส่วนตัวของเขามากไปกว่านี้

แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะอายุของมาเฟียหนุ่มถึงเวลาแต่งงานแล้ว แถมพี่ชายที่เป็นคิงอยู่ตอนนี้ก็ไม่ยอมมีทายาทสืบทอดสักที แรงกดดันที่สองเลยตกมาอยู่ที่ออสตินที่ทำตัวไร้วิญญาณทุกครั้งที่มาเหยียบที่นี่

ร่างสูงก้าวออกมาจากลิฟต์ เดินผ่านบอดี้การ์ดหลายสิบคนที่ยืนเรียงแถวก้มคำนับ ก่อนจะเดินไปหยุดที่โซฟาหนังและนั่งลงยกขาไขว่ห้าง ฝั่งตรงข้ามเป็นเจ้าพ่อมาเฟียที่มองเขาตั้งแต่เดินเข้ามา

"ทำไมการเจอกันของหลานกับปู่ยากเย็นนัก"

"ปู่ก็ย้ายตึกนี้ไปใกล้ๆเพนท์เฮาส์ผมสิ"

แทนไทหัวเราะหึ มองหลานชายด้วยสายตาเอือมระอา

ไลออนคอนทรัคชั่นทำอสังหาริมทรัพย์ ตึกหลายตึกในกรุงเทพ รวมถึงคอนโดลักซ์ชัวรี่ราคาแปดหลักล้วนเป็นของไลออน ทว่าแต่ละตึกจะมีห้องเพนท์เฮาส์ของทายาทอาศัยอยู่กระจัดกระจายกันไป พร้อมกับหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายให้บริหารจัดการตึก เพื่อดูแลธุรกิจอย่างทั่วถึง

เท่ากับว่ามาเฟียคนนี้เป็นเจ้าของตึกตั้งแต่จับดินสอฝึกเขียน

"ปู่จะเข้าเรื่อง"

"ผมบอกแล้วไง ว่าผมไม่ขึ้นเป็นคิง"

"ออสติน"

สายตานิ่งเรียบสองคู่สบตากัน แค่นี้ก็รู้แล้วว่าหลานชายดื้อแค่ไหน ต่อให้บีบคอให้ตาย ถ้าเขาไม่อยากทำ ไม่อยากได้ เขาจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

แทนไทจึงเปลี่ยนเรื่องคุย

"มีคนคบอยู่รึยัง?"

"มีแล้วครับ" เขาตอบทันที

"พามาเจอปู่"

"เพื่อที่ปู่จะให้แฟนของผมแต่งงาน และมีเหลนสืบทอดไลออนต่อไป"

แทนไทหัวเราะหึในลำคอ เขาตามทันไปซะทุกเรื่อง และที่สำคัญดักเก่งยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น

"ถ้ารู้ว่าผมมีแฟน รบกวนไม่สืบเรื่องของผมและแฟนผมนะครับ หวังว่าท่านแทนไทจะให้ความเป็นส่วนตัวกับผมมากพอ"

"ไอ้หลานคนนี้"

"ถ้าเรียกมาเพราะเรื่องแค่นี้ ขอตัวครับ"

พูดจบก็ลุกขึ้นยืนก้มหัวคำนับกับคนเป็นปู่ ก่อนจะดึงสูทให้กระชับแล้วเดินล้วงกระเป๋ากางเกงออกไป บอดี้การ์ดรหัส AT ที่ยืนรอรีบเดินนำไปกดลิฟต์ให้ ก่อนจะแยกย้ายอารักขามาเฟียหนุ่มด้วยการขับรถตามประกบจนถึงตึกที่ตั้งของเพนท์เฮาส์ของเขา

•••xxx•••

LION SKYTREE

ตึกสูงหกสิบชั้นสร้างขึ้นมาด้วยคอนเซปต์สีเขียว สงบ และปลอดเสียงรบกวน ถึงมูลค่าคอนโดชั้นล่างทั้งหมดจะเป็นลักซ์ชัวรี่ราคาสิบล้านอัป แต่ทุกชั้นจะมีโซนสีเขียวเอาท์ดอร์ให้ลูกบ้านได้ผ่อนคลาย หากมองจากภายนอกจะเห็นระเบียงโล่งปลูกต้นไม้ไล่ขึ้นไปทุกชั้น ใส่ใจสิ่งแวดล้อมมากกว่าตึกอื่นๆ ในละแวกตึกแออัด

แต่ต่อให้ต้องอยู่ร่วมตึกกับคนหมู่มาก คนที่โลกส่วนตัวสูงอย่างออสตินก็แบ่งเขตแดนให้ตัวเองอย่างชัดเจน

ลิฟต์ที่เขาใช้ต้องแยกจากลิฟต์สาธารณะ

ก่อนจะถึงชั้นเพนท์เฮาส์ที่เขาอยู่ อีกห้าชั้นด้านล่างคือชั้นจอดรถส่วนตัวและห้องพักของบอดี้การ์ด การเข้าถึงจึงยากแสนยาก อย่างที่ใครก็สมญานามว่าเป็นคนเบื้องสูง

รถลัมโบร์กินีขับเข้าไปจอดในลิฟต์รถส่วนตัว ปล่อยให้ลิฟต์กระจกใหญ่ๆ ยกรถทั้งคันไปหยุดที่ชั้นลานจอดรถใต้เพนท์เฮาส์ อีกหนึ่งธุรกิจที่ไลออนทำคือโชว์รูมรถนำเข้า ตอนนี้ชั้นจอดรถของเขาจึงมีรถสปอร์ตและรถหายากจอดเรียงไม่ต่ำกว่ายี่สิบคัน เขามีรถส่วนตัวมากเพราะชอบขับรถเอง ไม่ชอบอยู่ในที่แคบกับใคร

เมื่อรถจอดสนิทบอดี้การ์ดที่รออยู่ก็รีบเปิดประตูรถให้ มาเฟียหนุ่มก้าวลงจากรถ เดินนำเข้าไปในเพนท์เฮาส์ ทิ้งตัวนั่งที่โซฟากลางห้องโถงเพดานสูงโอ่อ่าที่กินพื้นที่สองชั้นรวมกัน

บอดี้การ์ดที่เดินตามหลังจึงหยุดยืนก้มคำนับ

"ขออนุญาตรายงานการทำงานวันนี้ครับนาย"

มือหนายกขึ้นสั่งให้หยุด ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาอ่านไลน์แทน

LINE | A_VARINN

A_VARINN : เค้าถึงหอแล้วน้าาา ตัวเองทำอะไรอยู่วันนี้ได้ไปมหาลัย LDZ ไหม?

เธอถามเรื่องนี้ทำไม ปกติไม่เคยถาม มือใหญ่จึงพิมพ์ตอบท่ามกลางบอดี้การ์ดที่ยืนถือแฟ้มรอรายงาน

A_USTINN : สนใจงานแฟนขนาดนี้ แต่งงานกันเลยไหม?

A_VARINN : อยากแต่ง แต่ขอพร้อมก่อนนะ^_^

ริมฝีปากสวยยกยิ้มเล็กน้อย

A_USTINN : วันนี้งานเรียบร้อยดี เดี๋ยวอีกหนึ่งชั่วโมงอาบน้ำนอนด้วยกันนะ

A_VARINN : ตัวเองยังไม่ตอบเค้าเลยว่าไปมหาลัย LDZ มารึเปล่า

ไม่ลืมคำถามตัวเอง และอยากได้คำตอบแบบนี้... ต้องมีอะไรแน่ๆ

A_USTINN : ไปครับ

(Read)

เธออ่านและเงียบหายไป ออสตินยังถือโทรศัพท์และมองจอมือถืออยู่แบบนั้น ความเงียบในห้องเพนท์เฮาส์ทำให้บอดี้การ์ดไม่กล้าแม้จะขยับ จนมือถือในมือเขาสั่นขึ้นมา

'ครืด~'

A_VARINN : โอเคค่ะ รออาบน้ำนอนด้วยกันนะ แต่เค้าอาจจะนอนเร็วหน่อยนะ เค้ากินยาแก้ปวดมา วันนี้ล้มเจ็บเข่าไปหมด TT

ไปล้มที่ไหน?

A_USTINN : ทำแผลรึยัง

A_VARINN : ทำแล้ว เค้าเก่งมาก ไม่เจ็บเลย เค้าเป็นเมียมาเฟียนะ

ทุกครั้งที่เธอขาบอกว่าเป็นเมียมาเฟีย เขาล่ะอยากให้เธอเป็นจริงๆ จึงพยายามประคบประหงมความรู้สึกและไม่ทำให้เธอกลัวมาจนถึงตอนนี้

แต่ข้อความล่าสุดถูก unsend ยกเลิกส่ง มันทำให้มาเฟียหนุ่มถึงกับชะงัก มีความสงสัยเข้ามาในหัว

A_VARINN : เค้าไม่ใช่เมียมาเฟีย แต่เป็นเมียตัวเอง ดูนมแล้ว = เป็นเมีย ^_____^

เด็กทะลึ่ง

"หึหึ..."

บอดี้การ์ดเคลื่อนสายตามองหน้ากันเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากลำคอเจ้านายหนุ่ม ไม่มีใครรู้เรื่องของเขานอกจากมือขวาคนสนิทที่เคยให้สืบเรื่องรูป ใครเป็นคนทำให้เขาหัวเราะได้?

A_USTINN : เดี๋ยวโทรหาครับ

A_VARINN : โอเคค่าคนดีของเค้าา จุ๊บๆ

เมื่อมือถือถูกคว่ำลงบนโต๊ะ ริมฝีปากสวยก็หุบยิ้มลงทันที บอดี้การ์ดฝ่ายออกตรวจจึงไม่เสียเวลา ก้มหัวเล็กน้อยเปิดแฟ้มที่อยู่ในมือ

"ขออนุญาตรายงานความเรียบร้อยในเขตพื้นที่ครับนาย"

เขาพยักหน้าและนั่งฟัง รายงานความเรียบร้อยในเขตพื้นที่คือรายงานบริเวณกว้างที่ไลออนดูแลอยู่ โดยยึดตามเขตสน.ที่ได้จ่ายค่าขนมเป็นหลัก ตำรวจต้องไม่ตุกติก ร้านค้ากิจการที่ดูแลต้องไม่ถูกรบกวน

จนมาถึงการรายงานความปลอดภัยของเขาเอง ร่างสูงของมือซ้ายที่ดูแลส่วนนี้เดินเข้ามาก้มคำนับ

"ขออนุญาตรายงานความปลอดภัยในวันนี้ครับ เมื่อเวลาสี่นาฬิกาสี่สิบห้านาทีนายถูกติดตาม และละเมิดความเป็นส่วนตัวจากนักศึกษาผู้หญิงคนหนึ่ง เธอพยายามเข้ามาในมหาลัยและแอบถ่าย แต่ผมได้จัดการสั่งสอนไปแล้ว รวมถึงลบคลิปวิดีโอที่แอบถ่ายกับรูปส่วนตัวของนายในโทรศัพท์เครื่องนั้น ซึ่งรวมทั้งสิ้นสามรูปครับ"

สายตานิ่งเรียบตวัดมองหน้าบอดี้การ์ดตัวเองทันที เขาไม่เคยถ่ายรูปตัวเองส่งให้ใครนอกจากเธอขา และจำนวนรูปที่เคยส่งก็เท่ากับจำนวนที่บอดี้การ์ดพูดมา

สมองอันชาญฉลาดดึงเรื่องทุกอย่างมาปะติดปะต่ออย่างรวดเร็ว อยู่ๆเธอก็ถามเรื่องมหาลัย LDZ และย้ำถามว่าวันนี้ได้ไปรึเปล่า

หรือเธอ...

จะไปแอบดูเขา?

"ผู้หญิงคนนั้นผมยาวสีน้ำตาลหม่น?"

"ครับ ใส่ชุดนักศึกษาเรียนมหาลัยxx ไม่ใช่เด็ก LDZครับ" เขากัดฟันเล็กน้อย

"มึงทำอะไร... ทำผู้หญิงคนนั้นเจ็บตัวใช่ไหม?"

น้ำเสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยถามทำให้บอดี้การ์ดขนลุกทั้งตัว ยิ่งสบตาเขา ยิ่งรู้ว่าชีวิตที่เหลืออยู่กำลังสั้นลงเรื่อยๆ

"ผะ ผม พลั้งมือไปหน่อยครับ จับเหวี่ยงออกมา"

"คุกเข่าลง..."

ร่างสูงใหญ่ทิ้งตัวลงคุกเข่าทันที บอดี้การ์ดคนอื่นก้าวถอยหลังเว้นระยะ ก่อนที่ออสตินจะลุกขึ้นดึงเนกไทให้พอหลวม เดินไปคว้าไม้เบสบอลไซซ์ใหญ่พิเศษที่พิงอยู่ข้างโซฟาลากมากับพื้น

'ครืดดดดดด'

คนคุกเข่ากลั้นหายใจรอรับชะตากรรม มองปลายเท้าที่มาหยุดตรงหน้า สายตาที่กดมองอย่างว่างเปล่าคู่นั้นไม่มีใครกล้าสบตา

"นั่นผู้หญิงของกู"

'ผัวะ!!'