14 | AVA - ใช่เขา... จริงๆเหรอ?
2083 Words
14
[AVA]
ใช่เขา... จริงๆเหรอ?
A_USTINN : send picture
A_USTINN : send picture
เขาขอวางสายก่อนและส่งรูปมาให้ฉัน ฉันจึงรีบเปิดดูด้วยความตื่นเต้น ถึงมันจะมืดหน่อยๆ แต่ความออร่ามาเต็ม
หล่อมาก หล่อโคตรๆ สามปีก่อนกับตอนนี้ดูในรูปเขาเหมือนโตขึ้นและดูสุขุมขึ้นเลย รูปแรกเป็นรูปเซลฟีในห้องเห็นครึ่งอก ถ่ายมุมเอียงแปลกๆเหมือนคนถ่ายรูปไม่เป็น ใส่สูทมีเนกไทหลวมๆ หน้านิ่ง รูปที่สองเป็นรูปมุมเสยที่ถ่ายจากข้างล่างขึ้นไปข้างบน
ล่างแบบ...
เหมือนฉันกำลังนั่งคุกเข่าอยู่กลางหว่างขา และช้อนตาขึ้นไปสบตากับเขาเลย
งื้อ!
ฉันเผลอปิดหูปิดตาไปชั่วขณะ นึกตามและร้อนผะผ่าวตามใบหน้า เริ่มสงสัยว่าเขาถ่ายไม่เป็นหรือตั้งใจสื่อถึงอะไรรึเปล่า รูปมันแอบสองแง่สองง่ามนะเนี่ย
แต่ถึงจะหลงจนใจสั่นมดลูกสะเทือน ฉันก็ไม่ลืมเอารูปสองรูปไปหาในกูเกิลอีกครั้ง
'ไม่มีภาพที่ใกล้เคียง'
ใช่ ผลที่ได้คือเหมือนกัน แสดงว่ารูปพวกนี้มันไม่เคยลงในเว็บ หรือโซเชียลไหนมาก่อนเลย
งานยากแล้วล่ะเอวา
แฟนเธอดูลึกลับนะ
•••xxx•••
เพราะเมื่อวานเป็นวันอังคาร วันนี้เลยเป็นวันพุธ (เล่นมุกอะไรเนี่ย-_-^) เอาเถอะฉันตื่นเต้น วันนี้ฉันจะไปทำภารกิจพิเศษคือสืบหาข้อมูลผู้ชายชื่อออสติน
พอเรียนเสร็จฉันก็รีบบอกลาปุยฝ้าย นั่งรถเมล์หลายต่อจนหลงฉิบหายวายป่วงมาถึงหน้ามหาลัย LDZ แต่กำแพงที่นี่สูงกว่าเรือนจำบางขวาง
ฉันเดินวนอยู่หน้าประตูมองเข้าไปหลายรอบ ยามที่นี่มีปืนเหน็บอยู่ด้วย และที่สำคัญแต่งตัวเหมือนกับบอดี้การ์ดในหนังเลย ใส่สูทสีดำมีเครื่องมือสื่อสารติดหลังหู สายตาดุๆคอยกวาดมองสอดส่อง
จนมาเห็นฉันเดินไปมาเป็นรอบที่สอง ร่างสูงกำยำสองคนก็เดินมาหาทันที
"มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าครับ" ฉันขยับแว่นสายตาที่ใส่เล็กน้อย และเผยยิ้มน่ารักให้
"สวัสดีค่ะ ขอเข้าไปหาเพื่อนข้างในได้ไหมคะ"
"บอกรหัสนักศึกษาของเพื่อนคุณมาครับ"
"คะ?"
"หากไม่ทราบรหัสนักศึกษา และไม่มีการยืนยันจากเพื่อนของคุณข้างใน ผมให้เข้าไปไม่ได้ครับ"
พูดจบก็เดินกลับไปยืนที่ประตูนิ่งๆเหมือนหุ่นยนต์ ฉันจึงยืนรออยู่ตรงนั้นคิดหาทางเข้าไปด้วยการยกมือถือขึ้นมาหาทางเอง
แต่ยิ่งอยู่ยิ่งตัวเล็กและรู้สึกเหมือนแกะดำ รถทุกคันที่ขับเข้าออกทำขนลุกจนไม่กล้ามอง รถแพงๆทั้งนั้น บางทีก็มีนักศึกษาขับรถเปิดประทุนออกมาด้วย
ฉันจึงหันหน้าเข้ากำแพง เข้าไปที่แอพพลิเคชันฟรีแลนซ์ที่ประกาศรับงานทั่วไป ปักหมุดมหาลัยนี้เพื่อหาโพสต์ของนักศึกษาที่หาคนช่วยเกลาภาษา และเขียนเอกสารทางวิชาการที่ตัวเองถนัด
เพียบ... ขึ้นมาเป็นพันโพสต์
ลูกคนรวยแก้ปัญหาทุกอย่างด้วยเงิน โปรเจกต์จบ รายงานประจำวิชา แปลภาษา เข้าเรียนแทน ฉันเลยติ๊กถูกที่คำว่า 'ด่วนที่สุด' และสุ่มโพสต์กดรับงานง่ายๆเขียนแค่เอกสารวิชาการเท่านั้น
แต่สักพักก็ได้ยินเสียงรองเท้าหนักๆเดินมาหาอีก
"คุณครับ มีรหัสนักศึกษาเพื่อนรึยัง ถ้าไม่มีเชิญออกไปจากบริเวณรั้ว และประตูครับ" โอ๊ยเร่งจริงๆ!
"รอเดี๋ยวนะคะพี่ กำลังโทรหาเพื่อนค่ะ" ยามคนนั้นแตะที่หลังใบหูทันที ก่อนจะตอบกลับมาด้วยสีหน้าเครียดและเสียงเข้มขึ้น
"ให้เวลาสองนาที"
"ค่ะๆหนูจะรีบค่ะ"
ฉันรีบก้มหน้าคุยกับคนประกาศ รีบดีล รีบนัด แต่ทางนั้นยังจะขอดูงานฉันอีก ฉันจึงรีบส่งให้อย่างล่กๆลนๆ ไม่ให้ลนได้ไง ยามไม่รู้จะเคร่งไปไหน ยืนกดดันคอยยกข้อมือดูนาฬิกาหลายครั้ง และมองหน้าฉันด้วยสายตาดุ
และก็เร่งฝีเท้ากลับมาอีกพร้อมนิ้วชี้ที่ชี้ไปอีกทาง
"คุณ เชิญ"
"พี่หนูขอร้อง เพื่อนกำลังจะตอบนางสอบอยู่"
"เชิญครับ"
ฉันยอมถอยกำลังจะเดินข้ามถนนไปยืนฝั่งตรงข้ามไว้ค่อยกลับมาใหม่ แต่เมื่อสายตาพี่ยามมองผ่านหัวฉันไปที่ถนนที่มีรถขับมา เขาก็ทำสีหน้าตกใจคว้าแขนเสื้อแขนยาวฉัน ดึงลากไปที่ป้อมยามแทน
"เดี๋ยวๆ ไปไหนคะ"
"หลบตรงนี้"
"เอ่อ ค่ะ"
ฉันงงงวย แต่เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม ทุกคนยืนนิ่งหลังตรง กดเปิดประตูให้ขบวนรถสามคันขับเข้าไป ฉันใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นปนระทึก นึกถึงหนังสายลับเลย
คันแรกเป็นรถสีดำฟิล์มทึบชะลอจอดหน้าป้อมยามและเลื่อนกระจกทุกบานลงให้เห็นคนข้างใน มีคนใส่สูทหลายคนนั่งอยู่ แต่มีแค่หนึ่งคนที่นั่งข้างคนขับยกบัตรประจำตัวขึ้นต่อหน้ากล้อง และเอ่ยกับคนคุมประตูด้วยเสียงดังฟังชัด
"AT002 บอดี้การ์ดไลออน สังกัดนายออสติน"
ละ ไลออน...
อะ ออสติน...
O_O
"เชิญครับ"
มุมที่ฉันยืนเป็นหลังเสาป้อมยามพอดี และเป็นมุมอับ คนเลื่อนกระจกลงจึงมองไม่เห็น พอรถคันแรกผ่านไปหัวใจฉันไม่ทันหยุดเต้นแรงเลย รถคันตรงกลางที่เป็นรถสปอร์ตสีดำด้านเสียงท่อดังกระหึ่ม ก็เร่งขับเข้าไปบรื้นนนน~ จนฉันสะดุ้งโหยง
รถคันนั้นเป็นคันเดียวที่ไม่เลื่อนกระจกลง ตามด้วยรถคันหลังตามประกบเข้าไปจอดหน้าตึกด้านใน ฉันชะเง้อมองตาม แต่จากตรงนี้มันไกลมากเลยมองไม่เห็น
"หยุดมองได้แล้วครับ บอกรหัสนักศึกษาของเพื่อนคุณมา และให้เพื่อนคุณเตรียมกดยืนยันการเข้าพบในแอพพลิเคชันของมหาลัยด้วย"
ไฮโซมาก
"ค่ะๆ คุยกับเพื่อนแป๊บ"
Freelance JOBS
Numnim : ภาษาสวยดีอ่ะ เธอสะดวกเจอกันที่ไหน วันนี้ว่างไหม งานรีบ มะรืนนี้ฉันต้องส่งอาจารย์แล้ว
AVA : ตอนนี้ฉันอยู่หน้ามหาลัยคุณพอดีค่ะ เพิ่งมาส่งงานให้ลูกค้าคนก่อน
Numnim : อ้อ งั้นเข้ามาเลย ฉันเลิกคลาสพอดี
AVA : ฉันข้ามรั้วออกมาแล้ว จะเข้าไปใหม่ยามขอรหัสนักศึกษาคนข้างในค่ะ
Numnim : ได้ เอารหัสนักศึกษาฉันไป
กว่าจะเข้าได้ ใจฉันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย ฉันได้ยินคนพูดชื่อออสติน ได้ยินคำว่าไลออน ถามพี่ยามเขาก็ไม่บอกทำตัวเป็นหุ่นยนต์ราวกับฉันเป็นอากาศ รอลูกค้าชื่อนุ่มนิ่มกดรับในแอพมหาลัยก็ลีลาเวอร์วัง
ทว่าเข้ามาข้างในตาฉันเบิกค้างกับทุกๆอย่าง นักศึกษารวยทุกคน สะพายกระเป๋าแบรนด์เนม มีห้างข้างใน แอร์ฉ่ำๆแม้กระทั่งโซนเอาท์ดอร์
คุณนุ่มนิ่มที่ฉันรับงานแบบฉุกละหุกให้ฉันเกลาภาษาในรายงานโปรเจกต์จบให้ ดีที่ที่นั่งของฉันเห็นรถสามคันนั้นพอดี ฉันทั้งคุยทั้งมองอยากรู้ว่าคนที่อยู่ในรถสปอร์ตคันกลางหน้าตาเป็นยังไง
จนสุดท้ายคุยงานเสร็จเก็บเอกสารใส่กระเป๋าผ้า ฉันเห็นคุณนุ่มนิ่มมองไปทางนั้นเหมือนกัน เลยตัดสินใจถามขึ้นมา
"รู้จักผู้ชายชื่อออสตินไหมคะ"
คุณนุ่มนิ่มมองหน้าฉันขวับ ตาที่กรีดอายไลเนอร์เฉี่ยวเบิกโตเล็กน้อย
"นี่เธอกล้าถามถึงเบื้องสูงเหรอ?"
"บะ เบื้องสูง?"
"ใช่ คุณออสตินคือเบื้องสูง... ทายาทเจ้าของมหาลัยนี้ ไม่มีผู้หญิงคนไหนคว้าได้ ลูกสาวนายก ลูกไฮโซ ยังโดนเมินมาแล้ว สวยระดับนางเอกเอ็มวีหางตาเขาก็ไม่มอง"
ขนาดนั้นเลยเหรอ?
จะใช่คนเดียวกันกับแฟนฉันไหม? ทำไมฉันเข้าถึงเขาง่ายนักล่ะ
เมื่อหันมองจนคอเคล็ดไม่มีใครออกมาขึ้นรถสักที ฉันเลยหันหน้าจอมือถือให้คุณนุ่มนิ่มดู
"ใช่คนนี้ไหมคะ" ตาคู่นั้นเบิกกว้างกว่าเดิม
"ใช่ เธอมีรูปเขาได้ไงอ่ะ!?"
"นุ่มนิ่มมมมม แกได้คนทำงานให้แล้วเหรอ"
โชคดีของฉันที่มีคนมาขัดจังหวะ คนยิงคำถามเลยรวบของใส่กระเป๋าแล้วลุกขึ้นยืนตอบอีกคนก่อน
"ได้แล้วๆ เธอๆฉันไปนะ ขากลับเดินออกไปได้เลย มีอะไรไลน์มา แต่ขอเป็นเวลากลางวันเท่านั้นนะ กลางคืนฉันปาร์ตี้ ส่งเลขบัญชีมาด้วยเดี๋ยวโอนค่ามัดจำให้เลย"
"ค่ะ ขอบคุณค่ะ"
ฉันตอบยิ้มๆ รอจนคนจ้างงานเดินไปกับเพื่อนก็หันไปมองรถสามคันนั้นอีก พอเริ่มเห็นผู้ชายตัวสูงใหญ่ใส่สูททยอยเดินออกมาเท่านั้นแหละ ฉันก็รีบลุกขึ้นเดินไปเกาะเสาโผล่แค่ตามอง
หัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเลย
มือที่ทาบติดเสาเป็นตุ๊กแกเริ่มจิกจนเจ็บเล็บ ช่องว่างตรงกลางที่บอดี้การ์ดเว้นไว้ มีคนตัวสูงเดินหลังตรงล้วงกระเป๋ากางเกงผ่านไปขึ้นรถสปอร์ตหรู
ขะ เขาเหรอ? เขาคนเดียวกันกับคนในรูป คนเดียวกันกับแฟนของฉันที่คบกันมาสามปี เขาจริงๆเหรอ? ไม่อยากจะเชื่อเลย หรือมีคนเอารูปเขามาหลอกฉันอีกที เพราะภาพที่เห็นตอนนี้เขามีอิทธิพลเกินเอื้อมมาก
มุมนี้มันไกล ฉันอยากแน่ใจจึงรีบหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากระโปรงและซูมถ่ายวิดีโอไว้ ตอนเขาก้าวขึ้นรถฝั่งคนขับหล่อสะบัดเหมือนพระเอกนิยาย ตัวสูงมาก ขาวมาก สีหน้านิ่งๆสายตาที่ไม่มองหน้าใครมีเสน่ห์ไกลมาถึงนี่เลย
แต่เมื่อคิดได้ว่าเวลานี้ฉันต้องโทรหาเขาเพื่อยืนยันให้แน่ใจ มือถือฉันที่ถืออยู่ก็ถูกคว้าไปหมับ! พร้อมกับคอเสื้อที่ถูกกระชากจากด้านหลังเหวี่ยงฉันลงพื้นตุ๊บ!
"โอ๊ย!!"
เข่าฉันกระแทกกับขอบปูนต่างระดับ ถลอกจนเลือดซิบ และเจ็บมาก แต่จะถกแขนเสื้อต่อยเหมือนไอ้นัตก็ไม่ได้เพราะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้ามีปืน
ยามที่เอาแต่ถามหารหัสนักศึกษาหน้าประตูมากับบอดี้การ์ดในรถที่ยื่นบัตรโชว์ ทุกคนมองหน้าฉันด้วยสายตาคาดโทษ
"คุณถ่ายอะไรครับ?" บอดี้การ์ดคนนั้นติดเข็มกลัดรูปสิงโตบนอก
"คือหนู... หนูแค่ถ่ายคนหล่อค่ะ ขอมือถือคืนด้วยค่ะ ในนั้นมีข้อมูลสำคัญ" พี่ยามส่งมือถือให้ผู้ชายคนนั้นที่ยื่นมือรอรับ
"บอกรหัสผ่านมือถือของคุณมา"
"..." ฉันถลึงตากลับ
"นั่นมันของส่วนตัวของหนูนะคะ"
"บอกรหัสมา!!"
เสียงตวาดดังกังวานจนฉันกุมเข่าขยับถอยหลัง นักศึกษาระแวกนั้นหันมามองทุกคนแต่ไม่มีใครช่วยฉัน หนำซ้ำมองด้วยสายตาสมน้ำหน้า และเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว
"พะ พี่จะทำอะไรกับมือถือหนูคะ"
"ลบทุกอย่างที่คุณถ่ายไว้ เพราะนายผมไม่ชอบให้ใครละเมิดความเป็นส่วนตัว" ฉันพยักหน้า
"ก็ได้ค่ะ"
"บอกรหัส"
"หนึ่งค่ะ"
"หนึ่ง..."
"สองสามสี่"
"อย่าบอกนะว่าเลขต่อไปห้าหก-_-^" ฉันช้อนตามองและพยักหน้าหงึกๆ
"ค่ะ ห้าหก" บอดี้การ์ดที่ถือโทรศัพท์ในมือหัวเราะหึๆและส่ายหัว ก่อนจะเลื่อนนิ้วดูแล้วเหมือนจะลบอะไรสักอย่างในโทรศัพท์ฉันอย่างรวดเร็ว
"คุณมีรูปเจ้านายผมได้ยังไง แถมยังตั้งรูปหน้าจอโฮม"
"หนูเป็นฟะ..."
"แฟนคลับ?"
คำถามถูกยื่นมาพร้อมกับมือถือ ฉันเลยไม่ได้ตอบรีบคว้ามันมาทันที และเข้าเช็ครูปในอัลบั้มตัวเองก่อนเป็นอันดับแรก ดีนะที่รูปนมฉันลบไปหมดแล้ว แต่รูปแฟนฉันก็หายไปด้วย แม้แต่ภาพในจอมือถือก็ไม่มี
และรองเท้าเงาวับก็ก้าวมาหยุดตรงหน้า บอดี้การ์ดตัวสูงชี้หน้าฉัน
"นายผมเกลียดพวกไร้มารยาท ถ้าไม่อยากตาย... เลิกทำแบบนี้ซะ"
- Writer
