5 | AVA - จุดเปลี่ยน

1409 Words

5 [AVA] จุดเปลี่ยน "เรื่องนั้นหนูก็เกรงใจครูเจนค่ะ..." "เกรงใจอะไร ครูไม่ได้ให้อยู่ฟรี บอกแล้วไงมาอยู่ก็ทำงานบ้านช่วยกัน บ้านพักครูก็เป็นสวัสดิการครู เอากลับไปคิดแล้วกันนะ ได้คำตอบยังไงก็มาบอกครู ส่วนเรื่องรับทำรายงาน รับทำการบ้าน ครูอยากให้เราหยุดก่อนที่ครูวิชาอื่นจะจับได้และเรื่องถึงห้องปกครอง เข้าใจใช่ไหมเอวารินทร์" ฉันพยักหน้าช้าๆอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่ เพราะมันเป็นแหล่งรายได้ของฉันเลย "ค่ะครูเจน" "เอาล่ะ กลับเถอะเดี๋ยวมืดค่ำอันตราย" "ค่ะ" ฉันคุยกับครูเจนแค่นี้ เรื่องไปอยู่บ้านพักครูกับครูเจนอยู่ในตัวเลือกแรก แต่ฉันขอเวลาอีกสักนิดคิดทบทวนดีๆ บางทีอาจจะมีทางออกอื่นที่ดีกว่านี้ก็ได้ แต่เรื่องที่พ่อกับแม่เลี้ยงฉันโทรหาครู ฉันกัดฟันแน่นตั้งแต่ก้าวออกมาจากห้องพักครู ก่อนจะล้วงกระเป๋ากระโปรงดึงมือถือออกมา และกดโทรหาพ่อ (ยอดเงินของคุณไม่พอสำหรับการใช้บริการ กรุณาเติมเงินด้วยค่ะ) โถ่เว้ย! จะทำบาปหน่อยก็เสือกจน ฉันลดโทรศัพท์ลงจากหูและกดใช้บริการยืมเงินสามสิบบาท แต่ก็ต้องถอนหายใจคอตกอีกครั้งเพราะฉันดันยืมมันไปแล้ว และเติมเน็ตไปแล้วด้วย "ยืนอยู่ทำไมล่ะเอวารินทร์" ฉันหันไปมองตามเสียง จนเห็นครูเจนสะพายกระเป๋าออกมาจากห้องพักครูกำลังจะกลับบ้านเหมือนกัน "เปล่าค่ะ จะโทรไปด่าคนค่ะ" ฉันหงุดหงิดเลยบอกไปตรงๆ "ด่า?" "ด่าพ่อด่าแม่เลี้ยงด่าให้หมดเลยค่ะ จะได้ตัดขาดกันถาวรและจะได้รู้เลยว่าหลังจากนี้หนูไม่มีวันกลับไปอีก" ครูเจนกอดอกมองหน้าฉัน "เรานี่ก็สู้คนเหมือนกันนะ" "ครูเจนอย่าห้ามหนูเลยค่ะ หนูทนมานานแล้ว" "ไม่ห้าม โทรเลย อ่ะ ใช้มือถือครูก็ได้ พ่อเราจะได้รู้ว่าเรารู้มาจากครูนี่แหละ ครูก็รำคาญผู้ใหญ่รังแกเด็กเหมือนกัน" ไม่ได้ล้อเล่นเด้อ ตอนนี้ครูเจนส่งมือถือให้ฉันแล้วพยักหน้ายืนยันให้รับไป ฉันจึงยกมือไหว้ขอบคุณที่สนับสนุนบาปครั้งนี้ "ขอบคุณค่ะ ไม่เกินสองนาทีค่ะ" "จ้ะ" ฉันกดเบอร์พ่อที่จำได้ขึ้นใจ เพราะตอนป.สองพ่อเคยทิ้งฉันไว้ที่โรงเรียนจนค่ำไม่ยอมมารับ ตอนนั้นฉันต้องเขย่งหยอดเหรียญโทรตามพ่อเป็นร้อยสาย สุดท้ายพาแม่เลี้ยงคนปัจจุบันไปกินข้าว ตัดมาที่ตอนนี้พอจิ้มเบอร์และกดโทรออกก็เห็นว่าครูเจนเมมเบอร์พ่อไว้แล้ว CALLING | ผู้ปกครองเอวารินทร์ 4/1 (ครับครูเจน เด็กคนนั้นสร้างปัญหาอะไรให้ครูครับ) เด็กคนนั้นคือฉันเองคนที่ไม่เคยมีอะไรดีสำหรับพ่อ "คนที่สร้างปัญหาคือพ่อนั่นแหละ" (เอวา?) "ค่ะ หนูเอง พ่อทำแบบนี้ทำไม จะโทรหาครูเจนเพื่อ? หนูออกมาแล้วก็จบสิ!" (คนอย่างแกจะไปได้สักกี่น้ำ กระจอกงอกง่อย คิดว่าการหนีออกจากบ้านจะหนีปัญหาเรื่องขโมยของได้รึไง ฉันโทรบอกครูแกไว้ไม่ให้ครูไว้ใจแกไง เดี๋ยวไปขโมยของเสียชื่อมาถึงฉันอีก) "พ่อเลวเกินไปแล้วนะ" (เอวา!) "พ่อประสาอะไรวะ พ่อแบบนี้ตายไปก็ไม่ร้องไห้นะบอกเลย โกรธลูกเกลียดลูกที่เกิดมาและโทษว่าทำแม่ตาย รักแม่จริงมีเมียใหม่ทำไม!" (แกลามปามมากเกินไปแล้วนะ!!) "วันไหนที่พ่อล้มเหลวและพังเพราะเมียตัวเอง วันนั้นหนูจะยิ้มให้กว้างที่สุด และพ่อจำสิ่งที่ทำกับหนูไว้นะ หนูได้ดีเมื่อไหร่หน้าพ่อหนูก็จะไม่มอง" (อวดดี เด็กกาลกิณีอย่างแกจะได้ดีเรื่องอะไร? วันไหนที่แกซมซานกลับมาฉันจะตีแกให้ตายเหมือนกัน ตัวซวย!) "เออ!" ฉันกระแทกเสียงตอบกลับไป จากนั้นสายก็ตัดไปทันที ตอนนี้ฉันอยากเปลี่ยนนามสกุลมาก รออายุถึงก่อนเถอะ ฉันจะตัดไม่ให้เหลือเลย ทำให้เกิดมาแต่ไม่เคยทำให้เคารพ "สบายใจขึ้นไหม" ฉันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเพิ่งนึกได้ว่ามีใครยืนอยู่ ก่อนจะคืนมือถือให้ครูเจนไม่ยอมสบตา "สบายใจบ้างแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะครูเจน" "จ้ะ รีบกลับเถอะ เดี๋ยวค่ำ" "ค่ะ" หลังจากที่ฉันยกมือไหว้ลาครูเจน ฉันก็เดินลงบันไดจากตึกเดินไปหน้าโรงเรียนคนเดียว จากโรงเรียนไปบ้านปุยฝ้ายประมาณเกือบหนึ่งกิโลได้ เวลาที่ปุยฝ้ายกลับก่อนและไปเรียนพิเศษฉันเดินกลับประจำ ส่วนตอนเช้าดีหน่อยที่ติดรถหรูมากับนางได้ ระหว่างทางไม่ได้อันตรายเพราะอยู่ในเมือง เดินบนฟุตบาทไปเรื่อยๆ แต่วันนี้ไหนๆก็สมัครเน็ตเหมาทั้งวันฉันเลยใช้ให้คุ้มค่าหน่อย เดินเล่นมือถือเปิดนิยายออนไลน์ในเว็บอ่าน ลืมคุณออสตินไปซะสนิท จนเขาทักมา... และโวยวายฉัน LINE | A_USTINN A_USTINN : หายไปทั้งวัน ทำไมไม่คุย? A_VARINN : โทษทีฉันติดเรียนค่ะแล้วก็มีปัญหานิดหน่อย แต่ถ้าฉันหายไปคุณก็ไม่ต้องสงสัยนะ เน็ตอาจจะหมดและฉันต้องรอกลับบ้านถึงจะต่อไวฟายได้ A_USTINN : ทำไมเน็ตหมด A_VARINN : ไม่ได้เติมเงินไง A_USTINN : ทำไมไม่เติม โว้ย A_VARINN : ความจนนี้ยากแท้หยั่งถึง ฉันเหลือเงินในกระเป๋าแค่สองร้อยค่ะคุณขาาาาา ต้องประหยัดบ้างอะไรบ้างค่าาา A_USTINN : คุณขา? ทำไมต้องมีขา? นี่กูคุยกับคนกี่ขวบ เขาเคยรู้อะไรที่มันนุ่มนิ่มบ้างไหม A_VARINN : คุณขา เพิ่มขาเข้าไปมันดูน่ารักขึ้นไง A_USTINN : เธอขา... ฉันหยุดเดิน กะพริบตาปริบๆอ่านคำนั้น A_USTINN : เธอขาทำไมเหลือเงินแค่นั้น ให้โอนให้ไหม A_VARINN : รวยจริงๆ A_USTINN : อืม เกิดมาก็รวยเลย A_USTINN : ถ้าเธออยากรวยเลยแบบฉัน ก็มาคบกับฉัน จะคบกับฉันให้ได้ใช่ไหม รู้จักกันไม่ถึงอาทิตย์เลย A_VARINN : เคยจีบคนอื่นแบบนี้ไหม มีคนบอกรึเปล่าว่าคุณจีบได้มึนมาก ฮ่าๆ A_USTINN : ไม่เคย จีบเธอคนแรก และคนเดียว ฉันหลุบยิ้ม โลกก็นะ เหวี่ยงอะไรมาให้เอวาผู้อาภัพก็ไม่รู้ ทุกประโยคของคุณออสตินทำฉันยิ้มทุกประโยคเลย มันเป็นไปเอง เขาเป็นคนแปลกๆที่ซึนและเอาแต่ใจ จะเอาอะไรก็ตอนนี้เดี๋ยวนี้ เรื่องคบกันฉันโดนขอคบทุกวันเลย และก็คุยกับเขาบ่อยมากด้วย จนไม่กี่วันต่อมาฉันตัดสินใจเล่าเรื่องพ่อให้เขาฟัง พิมพ์เป็นหน้ากระดาษเล่าตั้งแต่จำความได้ แต่คุณออสตินตอบมาแค่ A_USTINN : อืม นี่แหละเขา จากนั้นก็จะลากมาขอคบอีกรอบ A_USTINN : ปัญหานี้จะจบถ้าเธอคบกับฉัน A_VARINN : จบยังไง? A_USTINN : เธอจะมีลูกน้องหกพันคนที่สามารถสั่งเก็บใครก็ได้ เนี่ย... ไม่ให้ยิ้มได้ไง เขาเวอร์และคงอินกับเกมมา ใครจะมีลูกน้องเป็นหกพันคน ถ้าแบบนั้นบ้านเขาคงเป็นวัดธรรมกายอ่ะ หรือไม่ก็มาเฟีย แต่เรื่องนี้ตัดไปเลยมาเฟียอะไรจะมาขอคนที่ไม่เคยเห็นหน้าคบ สั่งคนมาฉุดฉันเหมือนในนิยายจะไม่ง่ายกว่าเหรอ A_USTINN : พรุ่งนี้จะขอคบอีก เธอขาต้องตกลง ฉันเม้มปากไว้กลั้นยิ้มจนแก้มปวด เขาใช้คำว่าเธอขาได้สิ้นเปลืองที่สุด ใช้เหมือนเด็กหัดพูด แต่อ่านบ่อยๆควบคู่กับความซึนมันก็ดูน่ารักดี... A_VARINN : ถ้าคบแล้วจะเป็นยังไง ต้องเจอกันไหม A_USTINN : ไม่เจอกันแล้วจะเอากันยังไง O_O _________________________________ 💗 คอมเมนท์ + กดเข้าชั้น = กำลังใจนะคะ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more