บทที่ 1 จับชู้คาวาเลนไทน์3
987 Words
อัยยานั่งอยู่ที่ลอบบีเลาจน์ภายในโรงแรม ตรงหน้ามีแก้วกาแฟตั้งอยู่ แต่เธอแทบไม่จิบเลยสักอึก เพียรยกมือขึ้นมองนาฬิกา รอยยิ้มมาดร้ายผุดขึ้นทันทีที่เห็นร่างอวบของนักข่าวสาว หล่อนทำตามที่รับปากเธอไว้จริงๆ ไม่ได้มาตัวเปล่า แต่ยังขนเพื่อนกองทัพนักข่าวมาอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา
แน่ละว่าข่าวฉาวของดาราลุกสาวน้อยสดใสขวัญใจหนุ่มๆ กับไฮโซหนุ่มคนดังมั่วกามคาโรงแรม เรียกความสนใจให้กับบรรดาสื่อที่หิวกระหายข่าวได้เสมอ
เธอนั่งรอให้พวกนักข่าวฝ่าพวกยามแล้วกรูเข้าไปในลิฟต์จนหมดเสียก่อน ถึงจะลุกขึ้นตามขึ้นไปยังชั้นที่ชนนท์กับแพรวากำลังระเริงสวาทกันอยู่ ยิ่งถ้าใครคนใดคนหนึ่งเปิดห้องมาในสภาพล่อแหลมด้วยละก็ คราวนี้คงสนุกกันใหญ่
ลิฟต์หยุดแต่ยังไม่ทันจะก้าวขาออกมา ก็ได้ยินเสียงแหลมๆ ของแพรวากรีดร้องอย่างตื่นตระหนก พร้อมกับเสียงตะคอกของชนนท์ที่เอ่ยขับไล่พวกนักข่าวว่า
“ออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่ยังงั้นผมจะฟ้องพวกคุณ!”
แต่ว่าคนกระหายข่าวจะกลัวคำขู่ของชนนท์เสียที่ไหน ต่างก็กดชัตเตอร์รัวเก็บภาพชายหนุ่มกับหญิงสาวยืนกอดกันกลมในสภาพนุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ไมค์และเครื่องบันทึกเสียงแห่กันจ่อมาที่พวกเขาจนเกือบจะทิ่มปาก
“คุณชนนท์กับแพรวามีความสัมพันธ์กันมานานรึยังคะ”
“มีคนวงในบอกว่าพวกคุณไม่เพียงแต่มั่วกาม แต่ยังเสพยาอีกด้วย คุณจะอธิบายยังไงครับ”
“ในฐานะที่คุณชนนท์และคุณแพรวามีชื่อเสียงทั้งคู่ ควรจะเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับสังคม แต่มาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น คุณจะตอบสังคมว่ายังไงครับ”
“หลังจากนี้พวกคุณจะเปิดตัวคบกันรึเปล่าคะ”
ชนนท์กอดหญิงสาวแนบอก กัดฟันแน่นด้วยความเกรี้ยวกราด ไม่รู้ว่านักข่าวพวกนี้แห่กันมาที่นี่ได้อย่างไร จมูกไวยิ่งกว่ามดเสียอีก แถมคำถามที่ยิงมาแต่ละคำเล่นเอาแสบทรวงจนตอบไม่ถูก ทำให้เขาและแพรวารู้สึกเหมือนเป็นนักโทษอุกฉกรรจ์ สร้างความอับอายขายหน้าจนแทบแทรกแผ่นดินหนี
ชายหนุ่มหันรีหันขวางคิดหาทางสลัดพวกนักข่าวให้หลุด จะให้แพรวาเสียชื่อไปมากกว่านี้ไม่ได้ ท่ามกลางวงล้อมของนักข่าวเขาเหลือบเห็นอัยยายืนยิ้มเยาะอยู่ด้านหลัง เธอกำลังจะหันตัวเดินจากไป ชนนท์จึงเดินฝ่าวงล้อมพร้อมตะโกนอย่างเดือดดาลว่า
“หยุดเดี๋ยวนี้นะหยา!”
อัยยาหยุดชะงัก แล้วหันมาประจันหน้ากับเขาอย่างไม่หวั่นเกรง มองสบดวงตาลุกโชนที่ฉายแววเจ็บแค้นเธอโดยไม่สะทกสะท้าน
“คุณทำแบบนี้กับผมได้ยังไง”
เขาตะคอกใส่หน้าเธอ สีหน้าบิดเบี้ยวจนเกรงว่าหากไม่มีฝูงชนยืนอยู่ที่นี่ด้วยละก็ เขาคงจะบีบคอเธอตายคามือไปแล้ว
“คุณทำอะไรไว้ ก็ต้องได้รับกรรมแบบนั้น จะโทษฉันได้ยังไงล่ะ”
อัยยาตีหน้าซื่อ จงใจยั่วโมโหเขา
“คุณทำร้ายผมและแพรขนาดนี้ คิดเหรอว่าผมยังจะกลับไปหาคุณอีก”
หญิงสาวยิ้มเย็น ไม่ตอบโต้ที่ชนนท์ตะคอกป่าวๆ ใส่หน้าเธอสักคำ ทำเพียงแค่มองหน้าเขาแน่นิ่งดังคลื่นลมยามสงบ ตั้งใจมองผู้ชายคนนี้ที่เธอรัก ทุ่มเทเพื่อเขา คิดว่าเขาเป็นคนดี เป็นคนที่เธอหวังจะฝากผีฝากไข้ ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขร่วมกับเขาจนกว่าจะตายจากกันไป...
เพี๊ยะ!
แล้วจู่ๆ ก็เงื้อมือขึ้นฟาดใบหน้าหล่อเหลาอย่างสุดแรงเกิด เสียงฝ่ามือดังสนั่น ใบหน้าของชนนท์สั่นระริกสะบัดหันไปอีกทาง
บรรยากาศรอบตัวพลันสงัด เสียงแตกฮือเงียบกริบ หลายคนอ้าปากค้าง มองหญิงสาวที่ยืนนวดข้อมือพลางเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบว่า
“ผู้ชายสำส่อนที่ทำตัวเป็นพระยาเทครัวอยากได้ทั้งพี่ทั้งน้อง กับผู้หญิงคันคะเยอที่อยากจัดจนต้องปีนขึ้นเตียงของแฟนพี่สาว คุณคิดว่าฉันจะสนเหรอ ใครอยากได้ก็เอาไปเถอะ ฉันขอบาย ขยะแขยง!”
ไม่พูดเปล่า เธอยังหยิบทิชชู่เปียกออกมาเช็ดมือทั่วทุกนิ้วจนสะอาดหมดจด เหมือนกลัวว่าเสนียดจะติดตัว ก่อนจะปาใส่ตัวเขา หัวเราะเสียดลึกในลำคออย่างเหยียดหยาม แล้วหันหลังเดินจากไปโดยไม่เหลียวมองอีกเลย
ชนนท์มองแผ่นหลังที่เล็กบางแต่เด็ดเดี่ยวด้วยสีหน้ามืดครึ้ม ในแววตามืดมน ทั้งโกรธทั้งเจ็บใจเจือความรู้สึกชาๆ ที่อัยยาบอกเลิกเขาแบบฟ้าผ่าเหมือนไม่แคร์กันเลย
“พี่นนท์คะ...”
เสียงเรียกของแพรวาดึงสติเขากลับมาอีกครั้ง อาศัยช่วงที่นักข่าวไม่ทันตั้งตัว เขารีบฉุดมือหล่อนกลับเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว ต่อสายไปยังผู้จัดการโรงแรมให้จัดการเคลียร์นักข่าวออกไปให้หมด แล้วติดต่อครอบครัวของเขาและของหล่อนให้เรียกตัวอัยยากลับมาสะสางปัญหาคาใจระหว่างกัน
เขาไม่ยอม!
ต่อให้ชนนท์จะตัดสินใจเลือกแพรวาแล้ว แต่เขารับไม่ได้ที่เป็นฝ่ายถูกอัยยาบอกเลิกก่อน ถ้าจะเลิก เขาต่างหากที่ควรเป็นคนพูด ควรเป็นเขาที่ไม่ต้องการเธอ ไม่ใช่เธอที่ทิ้งเขาไปอย่างไม่ไยดี ถึงอย่างไรเขาก็เป็นผู้ชายที่ดีและมีเกียรติมากกว่าเธอ เขาไม่ควรต้องมาเสียหน้ากับเรื่องพรรค์นี้ อัยยาเป็นคนก่อปัญหาขึ้นมาเอง ก็ควรเป็นเธอที่รับความอับอายครั้งนี้ไปเอง
- Writer
