คือคุณที่ฉันรัก

บทที่ 1 จับชู้คาวาเลนไทน์4

อัยยาเดินจ้ำอ้าวไม่มองทาง หวังเพียงต้องการออกไปจากที่แห่งนี้โดยเร็วที่สุดก็พอ แม้จะได้เอาคืนพวกเขาสมใจแล้ว แต่ภาพที่ชนนท์ปกป้องชู้รักไว้แนบอกดังสมบัติล้ำค่า กล่าวโทษเธอ ประณามเธอ มองเธอราวกับเป็นศัตรูคู่อาฆาตยังคงสร้างความเจ็บปวดในใจเธอเหลือหลาย

ถึงตัดสินใจเลิกรากัน แต่ความรักที่บ่มเพาะมานานร่วมเจ็ดปี จู่ๆ จะไม่ให้รู้สึกอะไรเลย มันจะเป็นไปได้อย่างไร ต่อให้หมดรักก็ยังหลงเหลือความผูกพันอยู่ไม่มากก็น้อย เศษเสี้ยวความสัมพันธ์แบบนี้นี่แหละที่มักทำให้คนเจ็บปวด เธอเองก็ไม่มีข้อยกเว้น

หญิงสาวหยุดเดินพิงหลังกับกำแพง ความเยียบเย็นของพื้นปูนไม่เท่าหัวใจเธอที่หนาวเหน็บจนไร้ความรู้สึก ไม่ต้องส่องกระจกก็รู้ว่าหน้าเธอตอนนี้คงจะน่าเกลียดมาก มันคงจะบึ้งตึงเย็นชาจนไม่น่ามอง ใครมาเห็นเข้าคงพากันตกใจวิ่งหนีเธอป่าราบแน่

“หึ... หึ... หึๆๆ”

อัยยาฝืนยิ้ม คลี่มุมปากส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างแผ่วเบา เสียงค่อยๆ ดังขึ้น... ดังขึ้น... กระทั่งกลายเป็นความบ้าคลั่งเหมือนคนเสียสติที่หัวเราะงอหงายไม่หยุด น้ำตาที่กลั้นแล้วกลั้นอีกทะลักลงมาเหมือนน้ำบ่า กล้ำกลืนฝืนทนอย่างไรก็เก็บกดความเจ็บปวดรวดร้าวเอาไว้ไม่อยู่

หัวใจของเธอเจ็บมากจริงๆ ...

เธอยกมือปิดปากแน่นกั้นเสียงสะอื้น เนื้อตัวสั่นระริก ทั่วทุกอณูบนร่างกายปวดร้าวไปหมด ไม่มีตรงไหนที่ไม่เจ็บ เมื่อครู่ตอนอยู่ต่อหน้าพวกเขา เธออาศัยความโกรธล้วนๆ เป็นแรงฮึดตอบโต้กลับไป ทำตัวเป็นนางร้ายเพื่อปกปิดความเจ็บและอ่อนแอในใจเธอ ตอนนี้พอเหลือตัวคนเดียว ความเก่งกล้าสามารถก็หดหาย แทนที่ด้วยความอ้างว้างเดียวดาย กลายเป็นผู้หญิงอกหักช้ำรักที่ยืนร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่าอยู่ในมุมมืดที่ไม่มีใครเห็น

“นี่มันวันแห่งความรักไม่ใช่เหรอ ใครๆ เขาก็มีความสุขกันหมด แล้วทำไมถึงมีแต่ฉันที่เศร้าอยู่คนเดียวล่ะ”

เธอพึมพำพลางหลับตาอย่างอ่อนล้า น้ำตาร่วงเป็นสายเหมือนไข่มุกสวยเม็ดโต เธอถอนใจอย่างหมดอาลัยครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่อยากสนใจอะไรทั้งนั้น อยากหลับอยู่ตรงนี้ไปเสียดื้อๆ สมองและหัวใจจะได้ไม่ต้องสับสนวุ่นวายอีก

แต่พระเจ้าก็ช่างกลั่นแกล้งกันเหลือเกิน...

จับได้ว่าแฟนนอกใจ จับชู้คาวันวาเลนไทน์ โดนแฟนบอกเลิก แค่นี้เธอก็น่าสมเพชมากพอแล้ว ตอนนี้แค่อยากจะอยู่เงียบๆ สักนาทีสองนาทีก็ยังไม่ได้รึไง?

อัยยาล้วงโทรศัพท์มือถือที่แผดเสียงร้องเหมือนกลัวว่าเธอจะไม่ได้ยินออกจากกระเป๋าสะพายใบเล็ก มองหน้าจอแล้วกลอกตา อดคิดไม่ได้ว่าพระเจ้าต้องเกลียดขี้หน้าเธอแหงๆ ถึงได้ส่งมารมาผจญไม่หยุดหย่อน เธอเลื่อนนิ้วตัดสาย แต่อีกฝ่ายไม่ยอมแพ้ ส่งข้อความด่าทอตามมาติดๆ ว่า

นังสารเลว แกกลับมาที่โรงแรมเดี๋ยวนี้!

กลับไปทำไม? กลับไปให้หมาหมู่อย่างพวกเขารุมสกรัมเธอรึไง?

เธออ่านแล้วยิ้มเยาะ รู้สึกสมเพชในความปัญญาอ่อนของครอบครัวสรณ์สิริ พวกเขายังคิดว่าเธอเป็นเด็กสาวไร้เดียงสาที่ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของพวกเขาอยู่อย่างนั้นหรือ...

เธอไม่ไป ไม่มีอะไรต้องเคลียร์ เธอทำทุกอย่างชัดเจนเกินพอแล้ว!

อัยยาหย่อนมือถือลงในกระเป๋า แต่มีเสียงข้อความดังมาอีกครั้ง อดที่จะอ่านไม่ได้

ถ้าแกไม่มา ฉันจะทุบเรือนหลังเล็กทิ้งซะ!

ดวงตาแดงก่ำของอัยยาลุกโพลง คุกรุ่นไปด้วยไฟโกรธ

พวกเขากล้าดียังไง? มีสิทธิ์อะไร?

เป็นแค่ปลิงที่มาเกาะตระกูลธฤตวันของเธอแท้ๆ แต่กลับทำตัวเป็นเจ้าของอย่างหน้าด้านๆ คิดจะขายเรือนหลังเล็กที่คุณแม่ของเธอแสนรักแสนหวง เรือนหลังนั้นเป็นบ้านที่คุณตากับคุณยายอาศัยอยู่ด้วยกันอย่างรักใคร่ ที่นั่นล้วนมีความทรงจำที่งดงามและล้ำค่า ก่อนที่กิจการจะรุ่งเรืองจนขยายบ้านเป็นเรือนหลักที่พวกสรณ์สิริยึดครองกันอยู่ตอนนี้ ฉะนั้นเธอจะปล่อยให้คนชั่วพวกนั้นขายเรือนหลังเล็กไม่ได้เด็ดขาด

อัยยากัดฟันกรอด พิมพ์ตอบกลับอย่างรวดเร็ว แล้วหมุนตัวกลับไปเตรียมประจันหน้ากับพวกคนชั่วโดยไม่หวั่น

ก็เอาสิ... ถ้าคิดจะดับเครื่องชนกับเธอ เธอก็พร้อมจะบู๊แหลกเหมือนกัน!