รุ่ยเผิงรีบกลับจวนเพื่อเตรียมตัวจะไปที่จวนตระกูลโจว เขาบอกป้าหวงว่าไม่ต้องเตรียมมื้อเย็นให้พวกเขา เพราะจะออกไปกินที่ด้านนอก
“เจ้าแต่งตัวเสียดูดี” เสี่ยวซีอดจะค่อนแคะรุ่ยเผิงไม่ได้
“ข้าดูดีอยู่แล้ว” เขาเอ่ยออกมาอย่างหน้าตาเฉย
ไม่ว่าเสี่ยวซีจะพูดเช่นใดใบหน้าของรุ่ยเผิงก็มีรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา ทั้งสองออกจากจวนไปที่ตระกูลโจวทันที พวกเขาเลือกที่จะมาก่อนเวลาอาหารเย็นหนึ่งชั่วยาม
พ่อบ้านโจวเมื่อเห็นทั้งคู่กำลังถูกบ่าวหน้าประตูสอบถามว่ามาพบผู้ใด เขาก็เดินเข้ามาพาทั้งคู่ไปพบโจวเหล่ยหลงที่ห้องตำรา เพราะนายของเขาสั่งไว้ก่อนแล้ว
“มากันแล้วหรือ นั่งลงก่อน” โจวเหล่ยหลงเงยหน้าจากกองงานตรงหน้าขึ้นมามองทั้งคู่
“แล้วเป็นเช่นไรบ้าง ปรับตัวได้แล้วหรือไม่”
“แยกจากใต้เท้าในครั้งนั้น ข้าน้อยก็หาซื้อเรือน แล้วเข้าไปรายงานตัวที่สำนักศึกษาขอรับ”
“เช่นนั้นก็ดี ขาดเหลือสิ่งใด เจ้าบอกกล่าวข้าได้ อย่าได้เกรงใจ”
