(จาง เฟยหลิง)
ย้อนไป 2 ชั่วโมงก่อนถึงบ้าน ณ คฤหาสน์สกุลจาง (บ้านของป๊า)
“ป๊าสัญญาว่าจะไม่กดดัน จะไม่บังคับลูกอีกต่อไปแต่ไอ้หลิง...”
“พึ่งพูดอยู่กับปากแท้ ๆ”
แก้วบรั่นดีที่ยกขึ้นแตะปากยังไม่ทันจะได้ลิ้มรสชาติต้องถูกลดระดับลง แล้วหันไปทางป๊าซึ่งนั่งอยู่โซฟาอีกตัว ประโยคที่พูดออกมาทำเอารู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดียังไงก็ไม่รู้ มันบอกว่าจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับชีวิตคู่ของตัวเองอีกแน่นอน
“ได้ทำมั้ยล่ะลูกเมื่อคืน”
“ไม่ได้ทำ เหนื่อยงาน” ข้ออ้างไปเรื่อยไปเปื่อยทั้งที่รู้อยู่แก่ใจตัวเอง
“ไม่ได้ทำเพราะมึงนอนคนละห้องกับเมียมาตลอดสองปี...อย่าคิดว่าป๊าไม่รู้นะ” สายตาคมจ้องมาที่เขาอย่างรู้ทัน มองกันแบบนี้และที่ผ่านทำเหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราวมั่นใจได้เลยว่าคนอย่างป๊ารู้มาตลอด แต่เขาไม่ได้แปลกกับการที่ป๊ารู้แต่แปลกใจว่าทำไมปล่อยให้เวลาล่วงเลยมาถึง 2 ปีแล้วพึ่งพูดต่างหาก
“มีอะไรที่ไม่รู้บ้างเนี่ย” อดที่จะแซวพ่
