เปิดเรื่อง
936 Words
เปิดเรื่อง
เวลาผ่านไป 3 ชั่วโมงก็เป็นอันจบคลาสเรียนพิเศษที่มีเพียงสัปดาห์ละ 1 ครั้งเท่านั้น
“วันนี้ผมสอนบทเรียนเบื้องต้นของวิชาการตลาดก่อน ผมฝากนักศึกษาทุกคนกลับไปอ่านทบทวนบทเรียนที่ผมสอนในวันนี้ด้วยนะครับ คลาสต่อไปผมจะสอนการเจาะกลุ่มเป้าหมาย ซึ่งเนื้อหาจะค่อนข้างเข้มข้นขึ้นมากครับ” อาจารย์หนุ่มพูดด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรและสดใส ท่าทางใจดีบวกกับคำพูดที่ค่อนข้างสุภาพ ทำให้สามารถกวาดหัวใจนักเรียนหญิงในห้องไปได้ยาก
“ยัยแตง! อาจารย์ยิ้มให้ฉัน….แต่งค่ะ” อาจารย์หนุ่มส่งยิ้มให้เหล่านักศึกษาก่อนเดินออกไป เจเคที่ทนกับรอยยิ้มนั้นไม่ไหวตลอดการนั่งเรียน 3 ชั่วโมง ก็ใช้มือหนาบิดกระเป๋าเป้ด้วยความเขินอายจนแทบจะขาด
“เพ้อเจ้อใหญ่แล้ว” เธอพูดดับฝันเพื่อนไป ระหว่างที่กำลังเดินออกจากห้องเรียบไปที่จอดรถของมหาลัย เจเคมักจะขับรถมาเรียนเอง เขาจะอาสาไปส่งเธอที่คอนโดเสมอถ้ามีโอกาส เพราะแตงกวาเป็นเด็กต่างจังหวัดที่เข้ามาเรียนในกรุงเทพและขับรถไม่เป็น โดยปกติก็กลับคอนโดด้วยรถสาธารณะหากเพื่อนสนิทติดธุระ
“นี้ยัยแตง แต่ฉันสงสัยอย่างนึง ผู้ชายอีก 2 คนที่มากับอาจารย์ครูสนี้เขายิ้มไม่เป็นหรอ คลาสเรียน 3 ชั่วโมง ฉันเห็นยืนทำหน้าเข้ม ทั้ง 3 ชั่วโมงเลย นี้ถ้าไม่ได้มากับอาจารย์นะ ฉันคิดว่าพวกมาเฟีย มาถล่มมหาลัยเรา” เล่าด้วยจริงเล่นใหญ่พร้อมกับทำแกล้งท่าทางหวาดกลัวใส่เพื่อนข้างตัว
“อืม…หรือเขาจะเป็นมาเฟียปล่อยตัวมา” หญิงสาวก็ต่อเรื่องเพื่อนสนิท ตอบกลับไปพร้อมกับสีหน้าที่แกล้งจริงจัง และตบท้ายด้วยรอยยิ้มพร้อมกับเสียงหัวเราะเล็กๆ ส่งไป
“หรือปลอมตัวมาเพื่อตามหาเจ้าสาวอย่างฉันนนนน”
“งั้นแกก็ต้อง ช่วย…”
.
.
“แตงกวา!!!!!!!!!” เสียงดังตะโกนลั่นมาแต่ไกล
“กรี๊ดดด ตกใจหมด ว่าไงยัยเปรี้ยว” เจเคตอบกับด้วยความตกใจ และหันไปเจอกับเปรี้ยวเพื่อนรวมคลาสเรียน
“แฮ แฮ แฮ ไม่มีอะไรกับแก มีกับยัยกวายะ” เปรี้ยวหอบหายใจเนื่องจากวิ่งมาด้วยความเร็วสูง ยืนหอบแต่ไม่ลืมที่จะตอบกลับเพื่อน และรีบหันไปทางหญิงสาวตัวเล็กทันที พร้อมกับรีบจับมือคนตัวเล็กทั้งสองข้างขึ้นมา
“………”
“นี้…แตงกวา ช่วยอะไรฉันหน่อยสิ” สายตาอ้อนวอนส่งไปหาเพื่อนสาวที่ใจดีที่สุดในห้องเรียน ไม่สิ ใจดีที่สุดมหาลัยเลยก็ว่าได้
“หืม…มีอะไรให้เราช่วยหรอ” แตงกวาตอบกลับไปด้วยความฉงน
“คืองี้น้า…พี่กรแฟนฉันมารอรับฉันแล้วอะ แต่อาจารย์ให้ฉันช่วยนำรายชื่อนักเรียนที่เข้าคลาสเรียนวันนี้ไปให้อาจารย์ที่ห้อง แกช่วยฉันหน่อยนะ…พี่กรมารอฉันนานแล้ว แกช่วยเอาเอกสารไปให้อาจารย์แทนฉันหน่อยได้ไหม” สาวมาใหม่ร่ายยาวบอกในสิ่งที่อยากให้แตงกวาช่วยมากมายจนอีกฝ่ายแทบหาช่องไฟในการพูดแทรกไม่ได้เลย
“คือ…”
“อ้า!! พี่กร พีกรมาแล้ว ทางนี้ที่รัก “เปรี้ยวโบกมือหาแฟนหนุ่มให้เดินมาทางนี้
“เปรี้ยวคือ…”
“ฉันฝากหน่อยนะ ไปแล้ว บายจ๊ะ ขอบคุณน้า.....” เมื่อแฟนหนุ่มมาถึง เปรี้ยวก็ยัดเอกสารใส่มือคนตัวเล็กและเดินกอดแขนแฟนหนุ่มออกไป
“คือ…ฉันโอเค” ตอบรับด้วยความรู้สึกงงๆ ถึงเปรี้ยวจะไม่ได้ยินก็ตาม แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมากกับแค่นำเอกสารไปให้อาจารย์ไม่ได้ลำบากเท่าไร อีกอย่างเธอก็ไม่ได้มีธุระที่ไหนต่ออยู่แล้ว
“อะไรของมัน มาจะรีบไปไหนเนี่ย มาใช้งานเพื่อน รีบไปเลย เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อนเอง” เจเคบ่นอุบนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่หญิงสาวโดนไหว้วานให้ทำเรื่องแบบนี้
กริ้งงงงงงงงงง
“สวัสดีครับน้าสม ถึงแล้วหรอครับผม ได้ครับๆ ผมรีบออกไปครับ ขอบคุณครับ”
“ไปกัน ตึกไหนนะเจ…”
“แก.. ฉันไปด้วยไม่ได้แล้วอะ น้าสมมารับแล้ว คุณแม่ท่านรออยู่ ไม่รู้จะให้ฉันไปดูตัวกับลูกสาวบ้านไหนอีกเนี่ย” เจเคตอบกับด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย แม่ของเจเคมักจะหาผู้หญิงสาวสวยลูกสาวตระกูลผู้ดีมาทานข้าวเพื่อหาเจ้าสาวให้เจเคอยู่เสมอ
“อ้าวหรอ.. ไม่เป็นไรแกรีบไปเหอะ แม่แกน่าจะเตรียมสาวสวยมาให้แกเลือกอยู่” เธออดไม่ได้ที่จะพูดแซวเพื่อนสนิท
“กรี๊ดดดด แกอย่าพูดอะไรที่น่ากลัวแบบนี้อีกนะ ฉันแอบแมนต่อหน้าผู้หญิงพวกนั้นจน หน้าที่ฉีดโบท็อกฉันตึงไปหมดแล้ว” พูดพร้อมกับจับหน้าที่พึ่งไปฉีดโบมาหมาดๆ เมื่อวันก่อน
“ฮาฮาฮา แก่รีบไปเถอะฉันไปคนเดียวได้”
“เก่งมาก ยัยแตงกวาน้อย”
“อาจารย์อยู่ตึกไหนนะแก”
“ฉันได้ยินมาว่าอยู่ตึก XXX ตึกหลังสุดของมหาลัยอะแก น่าจะอยู่ทางซ้าย แต่ฉันก็ไม่มั่นใจเท่าไร แกลองไปดูนะ”
“ได้ เดี๋ยวฉันลองหาดูเอง ไม่ต้องห่วง”
“อืมๆ มีอะไรแกโทรหาฉันนะ บาย แล้วเจอกัน”
- Writer
