พสุธาคิดได้ดังนั้นเขาจึงขึ้นมาจากลำธาร แล้วมานั่งลงข้างๆนาราภัทร นาราภัทรจึงหันไปยิ้มให้พสุธา
" เหนื่อยมั้ยคะ " นาราภัทรถามด้วยความเป็นห่วง เพราะพสุธาต้องแบกรับน้ำหนักของเธอแทบทั้งวัน
" ไม่เหนื่อยหรอก ขอแค่เรารอดก็พอ เรื่องอื่นไม่ใช่เรื่องใหญ่ " พสุธาเอ่ยเสียงจริงจัง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาตอนนี้ดูสดชื่นขึ้นมาเล็กน้อย หลังจากเหน็ดเหนื่อยกับการที่ต้องหนีหัวซุกหัวซุน จากการถูกคนร้ายไล่ล่า " ปะ เราไปกันต่อได้แล้วเดี๋ยวจะค่ำเสียก่อน " พสุธาเอ่ยพร้อมกับตบเข้าที่หัวไหล่ เพื่อให้นาราภัทรขึ้นไปอยู่บนแผ่นหลังอันแข็งแกร่งของเขาเช่นเดิม
" มุกพอจะเดินได้แล้ว ไม่ต้องให้มุกขี่หลังหรอกค่ะ มุกสงสารคุณดิน " นาราภัทรเอ่ยออกมาด้วยความสงสารพสุธา แค่เดินป่าก็ว่าลำบากแล้ว นี่ยังต้องมาแบกเธอเดินไปอีกไม่รู้นานแค่ไหน
" ถ้าปล่อยให้เธอเดิน เดี๋ยวแผลของเธอก็อักเสบ อย่ามาสงสารฉัน ฉันแข็งแรงกว่าที่เธอคิดเยอะ " พสุธาห
