หลังจากที่เมื่อคืนผ่านการร้องไห้อย่างหนัก ได้ซ้อนมอเตอร์ไซค์ตากลมแต่เป็นครั้งแรกทั้งยังถูกจับกินตับจนหมดแรง จึงส่งผลให้เช้านี้คุณหนูไฮโซร่างกายบอบบางต้องนอนซมอยู่บนเตียงด้วยพิษไข้
ใบหน้าขาวเปลี่ยนเป็นสีชมพูจางๆ ด้วยไอร้อนที่ระบายออกมาจากภายในร่างกาย ร่างเล็กนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มผืนหนา สีหน้าบิดเบี้ยวบ่งบอกว่ากำลังทรมานกับอาการปวดหัวที่พ่วงเข้ามา
“ปิ่น เช็ดตัว”
ร่างสูงยกกะละมังใบเล็กที่มีน้ำอุ่นกับผ้าผืนสีขาวสะอาดวางลงบนโต๊ะข้างเตียง ฝ่ามือใหญ่อังหน้าผากขาวเบาๆ ตัวยังรุ่มๆเมื่อคืนก็เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยใช้เสื้อเชิดสีขาวตัวโคร่งของเขาสวมให้คนตัวเล็กใส่ชั่วคราว แต่อาการไข้ยังไม่ดีขึ้นเท่าที่ควร
“ปิ่น”
เขาดึงผ้าห่มผืนหนาออกจากกายขาว ร่างเล็กผวากอดตัวเองด้วยความหนาวสั่น พยายามควานหาเครื่องห่มให้ความอบอุ่นทั้งที่ตายังหลับสนิท
“อื้อ หนาว ฮึก หนาว”
“เช็ดตัวก่อน”
“ไม่เอา อื้อหนาว จัง
