มิรินรู้สึกมึนหัวไปหมด เธอมองบรรยากาศรอบกายแล้วต้องกะพริบตาปริบๆ มันดูวุ่นวายดูมึนงงจนร่างของเธอถึงกับเซ
“ระวังหน่อยสิ” ประโยคที่กระซิบอยู่ตรงริมหูคือเจได เธอเห็นหน้าเจไดแล้วสะบัดตัวหนี เจไดดูน่ากลัว ใบหน้าของอีกฝ่ายดูเจ้าเล่ห์ มองเธออย่างหื่นกระหาย และทุกคนในงานเริ่มที่จะไม่ได้สติ บางคนก็ถึงกับสลบไปเลย
ในขณะที่มิรินกำลังงุนงงว่าจะเอายังไงดี เธอก็พยายามมองหาภัทรพลแต่ปรากฏว่าไม่เห็นแม้แต่เงา นั่นทำให้เธอมองหาสัตว์เลี้ยงคู่ใจที่มาด้วยกัน
เธอเห็นว่ามันวิ่งมาแต่ไกล พร้อมด้วยใครคนหนึ่งที่วิ่งตามมาด้วย แล้วก็ตำรวจที่ไหนก็ไม่รู้มากมาย ก่อนที่สติของเธอจะดับวูบไป
มิรินค่อย ๆ ฟื้นขึ้นมาบนเตียงนอนกว้างของตัวเอง เธอกะพริบตาปริบ ๆ จำได้ว่าตัวเองอยู่ในงานเลี้ยงวันเกิดของน้ำทิพย์นี่นา
“เป็นยังไงบ้าง” อัสนีที่นั่งอยู่ข้างเตียงเอ่ยถาม สีหน้าของเขาแลดูเคร่งเครียดไม่น้อย
“เฮียคะ หนูมิกลับบ้านมาได้ยังไง
