“นี่คุณพ่อค่ะ แล้วก็คุณแม่ แล้วก็หนูมิค่ะ”
“คุณแม่ของหนูมิตายแล้วไม่ใช่เหรอคะ” ดรุณีถามเด็กน้อยเสียงเย็น แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มอาบยาพิษ
“คุณแม่หนูมิยังไม่ตาย คุณแม่หนูมิขึ้นไปอยู่บนสวรรค์ต่างหากล่ะคะ” มิรินเอ่ยเถียงปากคอสั่น ทำท่าจะร้องไห้ อัสนีบอกว่าแม่ของเธออยู่บนสสวรรค์ไม่ได้ตายเหมือนกับที่เพื่อน ๆ ของเธอล้อเลียนว่าเธอกำพร้าแม่อย่างที่ดรุณีพูดเสียหน่อย
“อย่างนั้นเหรอจ๊ะ งั้นไปหาแม่กันไหม”
“ไปหาแม่ที่ไหนคะ” มิรินเอ่ยถามอย่างไร้เดียงสา
“แม่อยู่บนสวรรค์ไม่ใช่เหรอ ก็ต้องเดินทางไปหาสิ”
“ไปค่ะ” เด็กน้อยรีบพยักหน้ารับในทันที เพราะคิดถึงมารดาจับใจ หากได้เจอกันอีกสักครั้งคงจะรู้สึกดีมาก ๆ เชียว
“เดี๋ยวน้าพาไปนะจ๊ะ” ดรุณีจูงมือเด็กน้อยเดินลับหายออกไปทางหลังบ้านด้วยสีหน้ามาดร้าย ลูกของเธอจะต้องเป็นคนได้ทรัพย์สมบัติทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่ ถ้านังมิรินหายสาบสูญไปในป่า โดนเสือกินตาย ตกเหว
