"ขึ้นรถ ฉันไปส่ง" ธันน์ขับรถมาจอดเทียบฟุตบาทจุดที่ฟ้าใสยืนรอคนเป็นพ่อมารับ เขาเลื่อนกระจกรถลงบอกคนที่เมินหน้าหนีทำเป็นมองไม่เห็น
"ไม่ต้อง เดี๋ยวคุณพ่อฉันมารับ" ฟ้าใสตอบเสียงสะบัดด้วยยังคงโกรธเคืองที่เขาดุเธอในหอประชุม
"พ่อเธอไม่ว่างติดผ่าตัด แม่เธอก็ติดคนไข้" ธันน์เปิดข้อความที่สายฟ้าส่งมาให้แล้วยื่นโทรศัพท์ไปตรงหน้าเธอ
"ทำไมคุณพ่อส่งข้อความหานายล่ะ" ฟ้าใสมีสีหน้างุนงงทำไมพ่อของเธอถึงส่งข้อความหาคนอื่นแทนที่จะส่งข้อความนั้นมาหาเธอ หรือว่าจะส่งผิด? ธันน์ไหวไหล่เบาๆ ให้กับคำถามของฟ้าใส ก่อนจะปรายตาบอกเป็นนัยว่าให้เธอมาขึ้นรถ ฟ้าใสเดินตะบึงตะบอนยอมขึ้นมานั่งบนรถให้เขาไปส่ง และทันทีที่ฟ้าใสขึ้นมานั่งบนรถ.....
"นี่! นายจะทำอะไร ไอhธันน์!! ไอhบ้า!!! หยุดนะไอhหมาใหญ่ ไอhธันน์บ้า นายจะทำอะไรของนายห๊ะ!!" ฟ้าใสโวยวายลั่นรถพยายามปัดป้องคนตัวสูงที่เข้ามาวุ่นวายกับเสื้อนักศึกษาของเธอ ดึงชายเสื้อออ
