เวลา 21.00 น.
ติ้ด ติ้ด ติ้ด!
เสียงนาฬิกาในโทรศัพท์ดังเบา ๆ ตอนสามทุ่ม
พอร์ชสะดุ้งตื่นขึ้นจากการเผลอหลับอยู่บนโซฟาข้างเตียงคนไข้
เขาเงยหน้าขึ้น ร่างกายปวดเมื่อยจากท่านอนที่ไม่สบาย และเมื่อหันไปมอง
พี่ส้มโอยังหลับสนิท ใบหน้าซีดเซียวใต้ผ้าห่มผืนหนา รอยฟกช้ำตามกรอบหน้าทำให้เขารู้สึกเจ็บหน่วงในอก
แต่เวลานี้…
“ยัยแสบ…”
ภาพในหัวของเขาไม่ใช่ใครอื่น นอกจากสายลม
พอร์ชลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว จัดแจงคลุมผ้าให้พี่ส้มโออย่างดี
แล้วหยิบปากกามาเขียนโน้ตสั้น ๆ วางไว้บนโต๊ะข้างเตียง
“พี่ต้องไปก่อนนะ พี่สัญญากับใครบางคนไว้ ว่าจะอยู่ด้วยวันนี้
ถ้าตื่นแล้ว โทรหาผมได้ตลอด ผมจะช่วยพี่เท่าที่พี่อนุญาตให้ผมทำ”
เขาถอยหลังออกจากห้อง เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้
ประตูปิดลงเบา ๆ พร้อมกับความรู้สึกบางอย่างที่อัดแน่นอยู่ในอก
นี่อาจเป็นครั้งสุดท้าย… ที่เขาจะพาตัวเองไปข้องเกี่ยวกับอดีต
ตึก ตึก ตึก!
เสียงรองเท้าข
