บทส่งท้าย
1 ปีต่อมา วันรับปริญญาของพอร์ช]
ณ มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งที่คุ้นตา…
เสียงบรรยากาศรอบตัวช่างเต็มไปด้วยความยินดี ช่อดอกไม้หลากสี ลูกโป่งหมีกระพือไหวรับลม เสื้อครุยที่ชายผ้าพลิ้วไหวเดินสวนไปมาท่ามกลางเสียงหัวเราะและแววตาเปี่ยมสุขของเหล่าบัณฑิต
ในหมู่พวกเขา… ชายหนุ่มร่างสูงในชุดครุยเต็มยศยืนยิ้มกว้างให้กล้องที่ปอร์เช่กำลังถ่าย
“เอ้า! ยิ้มกว้างอีกนิดดดดด! วันนี้เป็นพระเอกเว้ยไอ้พอร์ช!” ปอร์เช่ตะโกนอย่างร่าเริง ข้าง ๆ มีออกัสยืนส่งเสียงแซวอย่างสนุกสนาน
“วันนี้ไม่มีว้ากแล้วนะมึง ยิ้มเหอะ!” ออกัสพูดแทรกขึ้น
พอร์ชหัวเราะ แต่ก็หันมาทำหน้าขึงขังใส่ “พูดมาก เดี๋ยวกูว้ากส่งท้ายเลยมั้ย!”
เสียงหัวเราะดังขึ้นจากคนรอบข้าง ก่อนที่ปอร์ชจะหันกล้องถ่ายรูปต่อไป หันไปทางกลุ่มหนึ่งที่เพิ่งเดินเข้ามา
“แม่! ป๊า! มานี่เร็ว!” พอร์ชโบกมือเรียก
หญิงสาวหน้าหวานผู้เป็นแม่ของเขาเดินยิ้มเข้ามา
