ค่ำคืนนั้น…คืนวันเดียวกันกับวันที่พอร์ชรับปริญญา
แสงไฟสีอุ่นในห้องนอนสลัวลง เหลือเพียงแสงจากโคมเล็กตรงหัวเตียง พอร์ชนอนกอดสายลมเอาไว้แน่นจากด้านหลัง มือข้างหนึ่งเอวโอบเธอไว้อย่างอ่อนโยน
ในขณะเริ่มขยับใบหน้าซุกไหล่เธอเบา ๆ ราวกับจะชดเชยเวลาทั้งหมดที่เคยสูญเสีย
จู่ ๆ
“ติ๊ง ติ๊ง…”
เสียงโทรศัพท์ของสายลมดังขึ้น
เธอขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดูแล้วเบิกตากว้าง
“ป๊าโทรมา!”
พอร์ชที่ซุกตัวอยู่ด้านหลังสะดุ้งเบา ๆ
“หืม… ตอนนี้เนี่ยนะ?”
“ใช่ แล้วหนูจะบอกยังไงดี…”
ก่อนที่เธอจะคิดจบ มือก็เผลอรูดรับสายไปแล้ว
“ฮัลโหล ป๊า…”
[เสียงใต้ฝุ่นจากปลายสาย]
“สายลม อยู่ไหนลูก กลับดึกเชียว”
“เอ่อ… อยู่คอนโดพี่พอร์ชค่ะ”
เธอตอบเสียงแผ่ว แต่ก็ไม่อยากโกหกพ่อเลยตอบตามความจริว
ปลายสายเงียบไปชั่วขณะ
ก่อนจะพูดต่อด้วยเสียงนิ่ง ๆ
“ขอคุยกับพอร์ชหน่อย”
เธอเบิกตากว้าง หันไปมองชายข้างกายทันที
“พี่คะ ป๊า
