เช้าต่อมา ในห้องของพอร์ช
แสงแดดอ่อน ๆ ลอดผ่านผ้าม่านบาง ๆ เข้ามาในห้อง ความอบอุ่นจากแสงเช้าคล้ายปลุกสายลมให้ตื่นจากนิทรา
เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้น สัมผัสได้ถึงความนุ่มของผ้าห่มและกลิ่นอุ่นที่ยังหลงเหลืออยู่ข้างกาย
เธอยกมือขึ้นแตะแก้มตัวเองเบา ๆ ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นสูง… แล้วก็หน้าแดงทันทีที่นึกถึงภาพเมื่อคืน
ตอนนี้กลิ่นอาหารที่ลอยมาแตะจมูก ทำให้เธอค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียง เดินตามกลิ่นหอมไปยังครัว
พอร์ชที่กำลังผัดอะไรบางอย่างอยู่หันมา ยิ้มทะเล้นใส่ทันที
“อรุณสวัสดิ์ครับยัยแสบ ตื่นแล้วเหรอ”
สายลมยกมือขึ้นตีต้นแขนเขาเบา ๆ ด้วยใบหน้าแดงจัด
“พี่อ่ะ… ถามได้ไงว่าเมื่อคืนหลับสบายไหม พี่ก็รู้ว่า… เกือบไม่ได้นอน!”
พอร์ชหัวเราะเบา ๆ พลางตักกับข้าวใส่จาน
“ก็เมื่อคืนคนมันน่ารักเกินไป ใครจะไปหลับลงล่ะครับ”
“หึ! น่ารักจนพี่เล่นจะยันสว่างเลยเหรอ” สายลมบ่นงึมงำ แต่อมยิ้มอยู่คนเดียว
พอร์ชหยิบแก้วน้ำและแผง
