เช้านี้ ที่รถของพอร์ช
ภายในรถยนต์คันเดิมที่เต็มไปด้วยความทรงจำ
พอร์ชค่อย ๆ ประคองสายลมขึ้นรถอย่างนุ่มนวล รัดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ แล้วปิดประตูเบา ๆ
ก่อนจะอ้อมมานั่งฝั่งคนขับ
“หนูเอาบัตรประชาชนมารึยัง”
เสียงเขาถาม ขณะสตาร์ทรถ
“เรียบร้อยค่ะ”
สายลมพยักหน้าเบา ๆ สีหน้ายังดูอ่อนแรง แต่แววตายังเต็มไปด้วยความเชื่อใจ
“ประวัติแพ้ยาก็มีในแอพแล้ว เดี๋ยวพี่แค่บอกชื่อกับเลขบัตรให้เขาก็พอ”
“ดีมาก เดี๋ยวพี่จะบอกหมอให้ตรวจละเอียดเลยนะ
ช่วงนี้หนูไม่ค่อยมีแรงเลย นี่ไข้แรงแบบนี้ ไม่ได้นอนเลยใช่มั้ยเมื่อคืน”
“ก็…นิดหน่อย พี่ก็เป็นส่วนหนึ่งอะ”
เธอหันไปมองเขาพลางย่นจมูกเล็ก ๆ ใส่ พอร์ชหลุดยิ้มอย่างรู้สึกผิด
“โอเค งั้นพี่จะรับผิดชอบด้วยการเฝ้าไข้แบบไม่ห่างหนึ่งเมตรเลยวันนี้”
เขายื่นมือมาลูบผมเธอเบา ๆ “อดทนอีกนิดนะครับ เดี๋ยวก็ได้เจอหมอแล้ว”
หน้าโรงพยาบาลเอกพล 20 นาทีต่อมา
พอร์ชพารถเข้าจอด แล้วเดิน
