พอร์ชเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว แต่หัวใจกลับหนักอึ้งอย่างบอกไม่ถูก คำว่า “แผนกแม่และเด็ก” ยังคงก้องอยู่ในหัว เหมือนเสียงเตือนบางอย่างที่เขาไม่อาจละเลย
เขาหยุดเดิน สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วตัดสินใจหันกลับไปหาส้มโออีกครั้ง
“พี่ส้มโอ…” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “พี่มาที่นี่เพราะอะไรแน่ครับ อย่าหลบตาแบบนั้นเลย ผมอยากรู้”
ส้มโอชะงัก ดวงตาที่เคยอ่อนโยนหลบสายตาอย่างอึดอัด มือที่ถือเอกสารสั่นเล็กน้อย
“พอร์ช… พี่ไม่ได้อยากให้เธอมารับรู้อะไรตอนนี้ มันผ่านไปแล้ว”
“แต่ผมกำลังเริ่มต้นใหม่กับสายลม ผมไม่อยากให้มันมีเรื่องที่ค้างคา”
ขณะเดียวกัน ที่อีกด้านหนึ่งของโรงพยาบาล…
สายลมเพิ่งรับยาเสร็จเรียบร้อย เธอเดินออกจากห้องจ่ายยาด้วยสีหน้างุนงง เมื่อไม่เห็นพอร์ชตามกลับมาเสียที เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะโทรหา แต่ก็ลังเล ก่อนจะตัดสินใจเดินตามหาเขาแทน
“ไปห้องน้ำนานขนาดนั้นเลยเหรอพี่พอร์ช…” เธอบ่นเบา ๆ เดินลัด
