เมื่อพอร์ชกลับมาถึงหน้าห้องตรวจ… แต่กลับไม่เห็นสายลม เขาขมวดคิ้วแน่น ใจเริ่มร้อนรน มือรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหา แต่ปลายสายไม่มีการตอบรับ
“สายลม… อยู่ไหนนะ”
เขาวิ่งไปทั่วบริเวณโรงพยาบาล สายตากวาดมองแทบทุกซอกทุกมุม จนกระทั่ง…
“สายลม!”
เสียงของเขาดังขึ้นเมื่อเห็นเธอนั่งอยู่ตรงโต๊ะไม้แข็งใต้ต้นจามจุรี ร่มเงาของมันคลุมตัวเธอไว้บางเบา ราวกับจะปลอบโยน
เขาวิ่งเข้าไปหา ลมหายใจหอบเบา ๆ
“ทำไมถึงไม่บอกพี่ล่ะ หืม พี่ก็นึกว่ายังตรวจไม่เสร็จ” เขาพูดเสียงแผ่วลง “แล้ว… รับยามารึยัง?”
สายลมไม่ตอบ เพียงแค่ชูถุงยาในมือขึ้นอย่างเงียบ ๆ สีหน้าของเธอราบเรียบ แต่ในแววตานั้นเหมือนมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่
พอร์ชพยักหน้าเบา ๆ พยายามไม่แสดงพิรุธ เขายิ้มบาง ๆ
“โอเค งั้นกลับคอนโดกันนะ เดี๋ยวพี่ทำเกี๊ยวให้กิน… วันนี้สายลมยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลยนี่นา” เขาพูดพลางลูบผมนุ่มของเธอแผ่วเบา “แวะซื้อของแป๊บนึงเนอะ”
สายล
