สองวันต่อมา ณ วัดบูรณะ เวลา 18:00 น.
ท้องฟ้ายามเย็นเริ่มไล่สีจากฟ้าอ่อนเป็นส้มอมเทา แสงแดดสุดท้ายของวันส่องลอดเงาต้นโพธิ์เก่าแก่ในวัดบูรณะ
ส้มโอ ยืนอยู่เงียบ ๆ หน้าเมรุเผาศพ มือเรียวบางกอดกระถางใส่กระดูกของแม่ไว้แนบอก แววตายังแดงช้ำจากความโศกเศร้า แต่เธอก็พยายามยิ้มให้คนตรงหน้าคือพอร์ช
“พี่ขอบคุณนะ พอร์ช… สามวันที่ผ่านมานี้ พี่ไม่รู้จะทำยังไงถ้าไม่มีเราอยู่ช่วยเลย”
เสียงเธอสั่นเล็กน้อย “ขอบคุณเรื่องเงินด้วย พี่… ไม่เคยคิดเลยว่าเราจะยังอยู่เคียงข้างกันขนาดนี้”
พอร์ชมองเธอด้วยแววตาอ่อนโยน
“ครับ… พี่ดูแลตัวเองดี ๆ นะครับ ถ้าวันไหนลำบาก หรือไม่เหลือใครจริง ๆ โทรหาผมได้เสมอ พี่ก็เหมือนพี่สาวผมคนนึง”
ส้มโอหลุบตามองเงาตัวเองในพื้นหิน
“พี่ไม่อยากรบกวนหรอก ถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ… พี่จะไม่เข้าไปยุ่ง”
เธอเงยหน้าขึ้น ยิ้มบาง ๆ พลางพูดต่อ
“ไปหาน้องเขาเถอะ ป่านนี้คงมีคนมาคว้าไปแล้วมั้ง”
พอร์ชหัวเ
