หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
หน้าห้องฉุกเฉินยังคงเงียบงัน ยกเว้นเสียงร้องไห้ของสายลมที่ยังไม่ยอมหยุด
เธอนั่งอยู่กับพื้น มือกุมหัวใจแน่น เสียงสะอื้นเหมือนจะสะเทือนกำแพงโดยรอบ
“พี่พอร์ช…ฮึก…หนูกำลังจะคืนดีกับพี่แล้ว ฮึก…ทำไม…ทำไมพี่ถึงทิ้งหนูไปล่ะ…”
พิชาเองก็ยังปล่อยน้ำตาเงียบ ๆ อยู่ข้าง ๆ
ปอร์เช่กับออกัสนั่งก้มหน้า ไม่กล้าเอ่ยอะไร
ทันใดนั้นเอง…
เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
เสียงทุ้มต่ำ เสียงที่คุ้นหู และเสียงที่ไม่มีใครคิดว่าจะได้ยินอีก…
“จริงนะ”
ทุกคนชะงัก!
พิชาหยุดร้อง
สายลมเงยหน้าช้า ๆ
ปอร์เช่หันขวับแล้วสะดุ้งสุดตัว
“เชี่ย!! ผีไอ้พอร์ช!!”
เขาร้องลั่นพร้อมกับกระโดดถอยหลังสองก้าว
ออกัสเบิกตากว้าง หยิบมือถือจะโทรเรียกพระทันที ก่อนจะเปลี่ยนใจยกมือขึ้นไหว้
“ไปที่ชอบที่ชอบนะมึง…เดี๋ยวกูกรวดน้ำไปให้ทีหลัง…”
เสียงฝีเท้าหนัก ๆ เดินเข้ามาใกล้ พอทุกคนมองชัด ๆ จึงเห็นชายหนุ่มคนหนึ่ง แขนพัน
