ณ โรงพยาบาลเอกพล
ตึก ตึก ตึก!
เสียงฝีเท้าเร่งรีบบนพื้นกระเบื้องเงาแวววาวของโรงพยาบาลดังสะท้อนทั่วโถงทางเดิน
คนตัวเล็กวิ่งมาหยุดหน้าห้องฉุกเฉิน
หัวใจเธอเต้นแรงแทบจะทะลุออกมานอกอก
ลมหายใจหอบถี่ ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง เสื้อเปียกฝนแนบตัว แต่เธอไม่แม้แต่จะห่วงสภาพของตัวเอง
เธอกวาดตามองไปรอบ ๆ เห็นพยาบาลอยู่หน้าห้อง เธอรีบปรี่เข้าไปถามเสียงสั่น
“ขะ…ขอโทษค่ะ เด็กฝึกงานกับหัวหน้า…ที่รถชน…เข้ามาที่นี่รึยังคะ?”
พยาบาลมองหน้าเธอ สีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ
“ใช่ค่ะ…คนเจ็บเพิ่งเข้ามาได้ไม่นาน ตอนนี้แพทย์กำลังเร่งช่วยอยู่ข้างใน”
สายลมชะงัก ร่างเล็กสะดุ้งอย่างจัง
“แล้ว…พี่เขาเป็นอะไรมากไหมคะ?”
“เบื้องต้นเรายังไม่สามารถแจ้งรายละเอียดได้ค่ะ ต้องรอแพทย์ออกมาประเมินก่อน”
คำพูดของพยาบาลเหมือนค้อนทุบลงกลางอกเธอ
ร่างบางทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ริมผนังโดยอัตโนมัติ
มือเล็กกำชายเสื้อแน่น
