เย็นวันนั้น หลังเลิกงาน สายลมเดินเข้าบ้านมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด หน้าผากมีเหงื่อซึมเล็กน้อยจากการเดินทางกลับบ้าน
ข้าวฟ่างที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นก็เงยหน้าขึ้นจากหนังสือทันทีที่เห็นลูกสาวเปิดประตูเข้ามา
“กลับมาแล้วเหรอลูก…” เสียงทุ้มนุ่มของแม่เอ่ยทัก “เป็นอะไรหรือเปล่า หน้าบูดเชียว ผู้จัดการดุอีกแล้วเหรอ”
สายลมวางกระเป๋าลงกับพื้น ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเดินมานั่งลงข้าง ๆ แม่
“ไม่ค่ะ…” เธอส่ายหัวน้อย ๆ
“งั้นเป็นอะไรล่ะลูก?” ข้าวฟ่างเลิกคิ้วขึ้นด้วยความห่วงใย
สายลมเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถามขึ้นเสียงเรียบแต่จริงจัง
“มี้… เรื่องที่หม่ามี้เคยพูดไว้ตอนหนูเด็ก ๆ อะ… ว่าจะให้หนูหมั้น ตอนนี้ยังให้หมั้นอยู่ไหม?”
ข้าวฟ่างขมวดคิ้วทันที “หืม?”
“หมายถึงถ้าหนูไม่หมั้นก็ได้นะคะ ที่บ้านไม่ได้บังคับอะไรนี่” เธอถามอีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจ
แม่ยังไม่ทันตอบ สายลมก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแต่แฝงด้วย
