วันรุ่งขึ้น ช่วงพักกลางวัน
เสียงออดพักกลางวันดังขึ้นในบริษัทวรรธนะเดช พนักงานบางส่วนแยกย้ายไปยังโรงอาหารด้านล่าง และที่มุมหนึ่งของโรงอาหารนั้นเอง…
สายลมเดินเข้ามาพร้อมเพื่อนร่วมงาน เธอมีสีหน้าเหนื่อยเล็กน้อยจากการทำงานในครึ่งวันเช้า เมื่อวางถาดอาหารลงยังไม่ทันได้นั่ง พอร์ชก็ปรากฏตัวตรงหน้าเธอ
“สายลม เราคุยกันหน่อย”
หญิงสาวชะงัก ก่อนจะตอบเสียงเรียบ
“ตอนนี้พักกลางวันค่ะ ฉันขอเวลาส่วนตัวได้ไหม”
แต่เขาไม่รอฟังคำปฏิเสธ มือใหญ่คว้าแขนเธอทันที
“พี่ขอโทษนะ แต่พี่ทนรอไม่ได้แล้วจริง ๆ”
ก่อนที่สายลมจะทันหลบ พอร์ชก็พาเธอออกจากโรงอาหารท่ามกลางสายตาหลายคู่
“พี่พอร์ช! ปล่อย! จะทำอะไรเนี่ย!”
“แค่คุย!”
แล้วเขาก็พาเธอขึ้นบันไดหนีไฟด้านหลัง ตรงไปยัง ดาดฟ้าชั้นบนสุดของตึกฝ่ายบริหาร ลมบนตึกพัดแรงพอจะทำให้ปลายผมของสายลมสะบัด เธอสะบัดแขนออกทันทีที่ถึง
“พี่ไม่มีสิทธิ์มาลากฉันแบบนี้!”
“พี่ขอโทษ แต่พี่
