LETICIA VIDA
UNTI-UNTING napukaw ang diwa ko dahil may naririnig kong mga yabag na pumasok sa loob ng kuwartong pinaglagyan sa ‘kin. Naka-talukbong ako ng kumot dahil ayaw kong malanghap ang amoy hospital.
Naalala ko kasi ang mga panahong halos isang buwan din akong na-tengga sa public hospital doon sa Pilipinas. Inalagaan ko kasi ang anak ng mama kong muntik na sumabog ang appendix. Ako pa ang inutusan. Kahit napilitan, ginawa ko para hindi ako matawag na walang kuwentang anak.
Nagdaan ang ilang Segundo, kumunot pa ang noo ko habang naka-pikit pa rin ako dahil may mga taong lumapit sa kama at para bang may pinagkakaabalahan sila na hindi ko pa malaman. Walang nagsasalita, kumikilos lang sila na tumutunog ang mga plato at kalansing ng kubyertos.
Hinintay ko silang umalis. Pag-labas
