วรเดชเข้ามาดูแลไร่องุ่นอย่างคล่องแคล่ว แม้เขาจะห่างหายจากไร่แห่งนี้ไปถึงสี่ปีเต็ม สมัยก่อนหน้าโน้น เขาก็เอาแต่วาดรูป เพราะเป็นคนชอบวาดรูปเป็นชีวิตจิตใจ
แต่ตอนนี้ทำให้วรเวชหวั่นเกรงว่าพี่ชายคนเดียวจะกลับมาทวงทุกอย่างคืน
“พี่เดชเก่งจังครับ เห็นไม่ค่อยสนใจไร่เท่าไหร่ แต่ก็คล่องเชียวนะครับ”
“พี่เป็นลูกชายเจ้าของไร่ ยังไงก็ต้องสืบทอด ต้องศึกษาและสังเกตเอาไว้ว่ามันต้องทำอะไรบ้าง ก่อนหน้านี้เพราะคุณพ่ออยู่ พี่เลยอยากทำงานที่ตัวเองรัก”
การไปอยู่กรุงเทพฯ สี่ปีไม่ใช่เพราะธัญสิตาเด็กสาวที่เขาหลงรักเพียงอย่างเดียว แต่เพราะเขาอยากไปทำตามความฝัน ได้อยู่กับภาพวาด และการถ่ายทอดความรู้ให้คนรุ่นหลัง เขารู้แก่ใจดีว่าอย่างไรก็ทิ้งไร่องุ่นของบิดาไปไม่ได้ ท่านเป็นคนก่อร่างสร้างไร่แห่งนี้ขึ้นมา หากมันพังทลายลงไปเพราะความไม่เอาไหนของเขา ท่านคงเสียใจไม่น้อย
ก่อนที่บิดาเขาจะมีภรรยาใหม่ เขาก็ได้ศึกษาอะไรหลายๆ
