เสียงขรึมของวรเดช ทำให้จิตรลดาหน้าม่านในทันที
“ฉันก็แค่เป็นห่วงน่ะค่ะ คนเดี๋ยวนี้พอเห็นว่าเรารวยก็อยากจะมาเกาะ”
“จริงครับ บางคนมาแต่ตัว พอมีเงินทองขึ้นมาหน่อยก็ดูถูกคนอื่น ผมว่าคนเราถึงไม่รวย แต่ถ้าเป็นคนดี ก็น่าเอามาเป็นคู่ชีวิตนะครับ” คำพูดของวรเดชทำให้จิตรลดาถึงกับสำลัก
“พี่เดชกลับมารอบนี้จะมาช่วยงานในไร่ใช่ไหมครับ”
วรเวชเอ่ยถามพี่ชาย เขานึกอิจฉาพี่ชายอยู่ลึกๆ ไม่ต้องทำมาหากินหรือดูแลทรัพย์สินอะไรก็ได้ส่วนแบ่ง
“พี่ว่าจะกลับมาช่วยนายดูแลไร่ไง เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าฝากให้ช่วยดูแลสักพักเท่านั้น”
คำพูดของวรเดชทำให้ธัญสิตานึกถึงตัวเอง ตลอดระยะเวลาสี่ปีนั่นคือการศึกษาระดับปริญญาตรีของเธอ ไม่อยากเข้าข้างตัวเอง แต่ก็อดจะรู้สึกอบอุ่นหัวใจไม่ได้
“ดีแล้วละครับ จะได้มาช่วยกันดูแลไร่ของเรา”
วรเวชแทบกลืนข้าวไม่ลง ใจเขาไม่ได้อยากให้พี่ชายต่างมารดากลับมาแม้แต่น้อย ยิ่งหายไปเลยยิ่งดี
การรับ
