ภรรยารักของไตรภูมิ

14. ฉันต้องคิดยังไง

แก๊ก~

"ขออนุญาตนะคะไตร อลิซผ่านมาทางนี้เลยแวะซื้อเค้กมาฝาก" หญิงสาวถือถุงขนมตรงเข้ามาในห้องทำงานของอดีตแฟนหนุ่ม

เขามีท่าทีสนใจงานกองโตผ่านใบหน้าเคร่งขรึม ที่มองยังไงก็ยิ่งมีเสน่ห์และรูปลักษณ์น่าเกรงขามมากๆ คงไม่ต้องพูดถึงเวลาได้ออกงานเคียงข้างเขายิ่งมีราศีโดดเด่น

"ลำบากซะเปล่าๆ " น้ำเสียงเข้มบอก รับถุงขนมพวกนั้นไปวางข้างโต๊ะทำงาน เขาไม่ใช่คนชอบของหวานยกเว้นแต่คนซื้อมาให้ ที่ชอบชวนเขากินบ่อยๆ

"ยังทำงานหนักเหมือนเดิมเลยนะคะ ได้ดูแลสุขภาพตัวเองบ้างไหมคะ" เธอทิ้งกายบนเก้าอี้ตัวฝั่งตรงข้าม แม้ว่าทั้งคู่จะจบกันไปนานแล้ว เพราะว่าต่างคนต่างแยกย้ายไปเดินตามความฝัน จนเธอเรียนจบต่างประเทศและไตรภูมิได้เป็นอัยการสมใจ

แต่บัดนี้เธอก็กลับมาอยู่เคียงข้าง อย่างที่ไตรภูมิเคยต้องการได้แล้ว เรื่องอะไรที่จะต้องทิ้งโอกาสดีๆ อย่างนี้ไปอีก

"ผมทำงานเป็นเวลาอยู่แล้ว ว่าแต่เธอทำไมไม่ไปทำงานหรือว่าวันนี้ว่าง?"

"ตั้งใจให้ว่างมากกว่า อยากมาหาไตรกลัวจะเหงา"

"ผมทำงานอยู่ครับ" มุมปากหยักยกยิ้มกริ่ม ยังไม่เลิกหน้าขค้นจากจอโน๊ตบุ๊ค

"แล้วจะว่างตอนไหนคะ อลิซว่างทั้งวันเลยนะเราจะไม่ไปทานข้าวกันหน่อยเหรอ?" คนบอกชะโงกตัวมาฝั่งตรงข้าม แอบใจสั่นไม่ได้ที่นับวันไตรภูมิยิ่งหล่อเหลา ตามแบบฉบับชายวัยสามสิบต้นๆ

"อยากไปกินที่ไหน?"

"โรงแรมนั้นก็เบื่อแล้ว ลองไปร้านคาเฟ่แถวๆ นี้ก็ได้"

"ได้สิ วันก็จองโต๊ะไว้" เสียงเข้มบอก เงยขึ้นมองคนฝั่งตรงข้าม ดูจะสนใจเขาไปซะทุกอย่าง

"งั้นอลิซไปจองโต๊ะไว้นะ ห้ามเปลี่ยนใจทีหลังแล้วนะไตร"

"อืม" เขาปล่อยให้หญิงสาวไปนั่งตรงโซฟารอ ถึงจะหันสนใจทำงานต่อ สายตาคู่คมก็ไม่ลืมจะเหลือบมองนาฬิกาข้อมือราคาแพง

อีกด้านนึง_

"ทานข้าวเยอะๆ หน่อยครับคนป่วย เดี๋ยวก็ไม่มีแรงไม่ได้กลับบ้านหรอก" ตรีรีบบังคับให้ร่างอรชรฝืนทานข้าว เพราะเห็นเธอทานไปไม่กี่คำเอง แล้วก็คว้ายาไปกินก่อนเลย

"ขืนณิกินหมดนี่ ท้องได้แตกตายพอดีนะตรี โรงพยาบาลให้ข้าวเยอะเกินไปแล้ว" เธอรีบเลื่อนโต๊ะอาหารออกจากเตียง หลังตักทานไปบ้างแล้ว แต่คนที่นอนมาทั้งวันย่อไม่รู้สึกหิว คงไม่ได้ใช้ผละกำลังเหมือนตอนอยู่ที่บริษัท

"งั้นกินผลไม้ต่อนิดนึงนะ ของคาวแล้วก็ตามด้วยของหวาน" ฝ่ายคนบอกรีบถือจานผลไม้มาวางบนตักเล็กให้ เขาดันเห็นถุงน้ำร้อนที่ผ้าห่มของณิชาปิดไว้อยู่

"ต้องขนาดนี้เลยเหรอ ปกติณิก็ไม่กินจุนะตรี ขืนแน่นท้องมากๆ เดี๋ยวก็ได้นอนโรงพยาบาลต่อหรอก" เธอเลยเลือกจิ้มองุ่นไปไม่กี่ลูก แล้วส่งจานคืนให้ตรีไปวางไว้บนโต๊ะเหมือนเดิม

"ก็ให้มันแข็งแรงหน่อยได้ไหมล่ะ ไปทำงานยังไงเหมือนกับไปรบเลย"

"ตรีก็พูดเกินไป..." เธอค่อยๆ ขยับตัวไปพิงหัวเตียง อาการปวดหน่วงในท้องน้อยเริ่มดีขึ้นบางครั้ง แต่ก็ยังมีเสี้ยวนาทีที่มันบีบรัดจนปวดหนึบขึ้นมาบ้าง

"ณิแค่ร่างกายอ่อนแออย่างเดียวหรอกเหรอ มีอาการอะไรอีกหรือเปล่า?"

"ไม่มีแล้วนะ ช่วงนี้เรานอนน้อยพักผ่อนน้อยน่ะเลยไม่สบายนิดๆ หน่อยๆ " อีกฝ่ายดันเริ่มทำท่าจับผิด เธอก็ยิ่งกลัวเลยดึงผ้าห่มขึ้นคลุมถึงลำคอระหง

"เราเห็นถึงน้ำร้อนน่ะ ว่าแต่มันร้อนอยู่ไหมเราไปเปลี่ยนให้ดีกว่า"

หมับ! มือบางรีบจับมือของตรีไว้ ตอนที่เขาเอื้อมมาหยิบถุงน้ำร้อนเอง ทำเธอรู้สึกผิดมากๆ ที่มากลายเป็นภาระของคนอื่นอย่างไม่ได้ตั้งใจ

"ทำไมล่ะ เผื่อณิจะได้ใช้ไง?"

"เราดีขึ้นแล้วน่ะ ลืมเอาไปให้พยาบาลเก็บเอง" เธอเลยนำถุงน้ำร้อนนั้นไปวางบนโต๊ะข้างเตียงแทน

"แน่ใจนะ..ณิบอกเราได้ทุกเรื่องเลยไม่ว่าจะเรื่องอะไร เรายินดีดูแลณิทุกเรื่องเองนะ" ตรีกุมสองมือบางไว้ ยิ่งเห็นณิชาฝืนเป็นเข้มแข็งก็ยิ่งสงสารจับใจ

"ฉันต้องคิดยังไง เวลาเผลอทีไรก็มีคนจ้องเสียบแทนที่ตลอดเวลา!" ไตรภูมิเดินเข้ามาในห้องผู้ป่วยอย่างเดือดดาล ตรงมากระชากให้มือบางหลุดออกจากการกุม

มองใบหน้าน้องชายต่างสายเลือดและณิชา เธอคงอยากจะอ่อยกันเต็มที่ ถ้าไม่ติดว่าตัวเองหลงไปจดทะเบียนสมรสกับเขาก่อนแล้ว

"มันไม่ใช่ที่พี่ไตรคิดสักหน่อย ตรีแค่ว่างแวะมาเยี่ยมณิเองนะเพิ่งมาเองด้วยซ้ำ" เธอรีบดึงแขนคนตัวสูงรั้งไว้ ดีกว่าต้องปล่อยให้เขาไปหาเรื่องน้องชาย

"ไหนเธอบอกว่าไม่อยากให้คนอื่นรู้ไงว่าป่วย แล้วทำไมมันถึงรู้มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!" หน้าหล่อคมหันมาต่อว่าคนบนเตียงเสียงดัง

"ผมต่างหากที่ตามหาณิเอง ว่าแต่พี่ไตรเหอะ! วันนี้ก็ว่างงานไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่มาเฝ้าว่าที่เจ้าสาวของพี่ล่ะ" ตรีพูดอย่างเหลืออด

"มึงจะพูดอะไร!"

"เวลาที่พี่ไปดูแลผู้หญิงคนอื่น ทำไมไม่เอามาดูแลณิชาล่ะ! ถ้าทำไม่ได้ผมก็จะมาทำหน้าที่นั้นแทนเอง!" ตรีรีบมือจับมือบางข้างนึงไว้ เขาจะไม่ยอมทนเห็นหญิงสาวที่เขารักต้องเสียใจเพราะการโดนหักหลังอีกแล้ว

"ผู้หญิงคนอื่นเหรอ.." ดวงตาคู่สวยมองไปที่ไตรภูมิอย่างผิดหวัง ต้นเหตุการป่วยของเธอก็เป็นเขา แต่ไหงถึงได้ใจร้ายไปดูแลผู้หญิงคนไหนอีก

"มันไม่ใช่เรื่องที่มึงต้องรู้! แล้วก็ปล่อยมือเมียกูได้แล้วอย่าให้ต้องมีเรื่อง!" พูดจบเขาก็รีบกระชากคนตัวเล็กมาไว้ในอ้อมอกเอง คิดว่าจะเอาเรื่องนี้มาบีบบังคับแล้วทำตัวเป็นผู้ชนะเขาอย่างนั้นเหรอ

"กล้าเรียกณิชาว่าเมียเมียอีกเหรอ หน้าที่ความเป็นผัวพี่ยังทำไม่ได้ดีเลย ผมว่านะยกเลิกไองานแต่งบ้าๆ นี่เถอะ ยังไงผมก็ดูแลณิชาเองได้!"

"มึงยังไม่หยุดใช่ไหม ได้! ผู้หญิงของกูยังไงก็เป็นของกู!"

"อื้อออ!!!" มือหนาบีบเข้าคางมนให้ใบหน้าสวยเงยขึ้นมา ก่อนจะบดขยี้จูบหนักๆ ไม่สนใจคนต่อต้านทั้งทุบทั้งหยิกใส่ต้นแขนแกร่งหนักขนาดไหน

"เลว..." ณิชาสบถเสียงด่า แล้วรีบผลักคนตัวสูงออกไกลตัว ใช้หลังมือบางปาดคราบน้ำลายเรียวปากนุ่ม

"พี่ไตรแมร่งโครตเชี้ยเลยว่ะ!" ฝ่ายคนบอกจะรีบพุ่งไปปล่อยหมัดใส่อีกฝ่ายอย่างโมโห แต่พยาบาลสาวถือถุงยาเข้ามาในห้องรีบห้ามไว้ซะก่อน

"ขอโทษนะคะ เขตโรงพยาบาลห้ามก่อความวุ่นวายเด็ดขาดค่ะ"

"งั้นก็ไล่คนนอกออกไป ไม่จำเป็นก็ไม่ต้องยุ่งอีก!" เสียงเข้มพูด จ้องอย่างเอาเรื่องไปทางตรี เขาก็ไม่ยอมจบง่ายๆ เหมือนกันถ้ายังไม่คิดจะหยุดยุ่งกับของๆ เขา

"ฉันพร้อมดูแลเธอเองนะณิชา..."

"ขอบใจนะ แต่เรื่องนี้ณิว่าณิต้องจัดการเองแล้วล่ะ ขอบใจมากนะที่ช่วยดูแลเราวันนี้.." หน้าสวยเบี่ยงหนีไม่ให้ใครเห็นหยดน้ำตาบนหน้าสวย ตรีถึงจะเดินออกบานประตูไป

"งั้นจุ๊บแจงขออธิบายวิธีการใช้ยาต่อดีกว่านะคะ" พยาบาลสาวเลยชวนคุยเปลี่ยนเรื่อง

"งั้นฝากอธิบายเขาหน่อยนะคะ..รวมถึงเรื่องบนเตียงด้วย"

................