ภรรยารักของไตรภูมิ

15. คำไหนคำนั้น

บ้านณิชา_

"เชิญกลับไปได้แล้วค่ะ ณิอยากพักผ่อน" เมื่อร่างอรชรเข้าภายในห้อง เสียงหวานรีบเอ่ยไล่ในทันที เธอไม่อยากฟังหรือจะเห็นหน้าคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีแล้ว

"คิดว่าจะไล่พี่ไปได้งั้นเหรอ?" ร่างสูงนั่งทิ้งกายบนเตียงสีหวาน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เข้ามาเห็นภายในห้องนอนของเธอ

แล้วแน่นอนว่ามีแต่ตุ๊กตาเต็มไปหมด ราวกับเด็กผู้หญิงคนนึงชอบเพ้อฝัน ต่างจากหน้าที่การงานในมาดนักธุรกิจสาว

"ทำกับณิขนาดนี้แล้ว ยังจะคิดว่าณิควรแกล้งโง่ต่อไปเหรอ" เธอเลือกไปนั่งตรงโซฟาท้ายเตียงแทน อาการปวดท้องหน่วงๆ เลยนำถุงน้ำร้อนที่เตรียมไว้ก่อนขึ้นมา วางทาบบนท้องเบาๆ

"พอเจอหน้ามันก็ตาสว่างขึ้นมาทันทีเลยงั้นสิ"

"มันไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้นค่ะ นอกจากพี่ไตรทำตัวของพี่ไตรเอง!" เธอหันมองด้วยน้ำตาคลอเบ้า เขายังไม่รู้ความผิดตัวเองอีกเหรอ ถ้าไตรภูมิรักผู้คนนั้นแล้วจะมาทำร้ายเธออย่างนี้ทำไมอีก มันเป็นเหมือนการซ้ำเติมในช่วงเวลาเลวร้ายมากกว่าหลายพันเท่า

"คิดว่าพี่ต้องรู้สึกยังไงมากกว่านะ แค่ไม่ไปอยู่ดูแปบเดียว เธอก็หาผู้ชายมาอยู่ข้างๆ แทนที่พี่ได้แล้ว"

"มันไม่ใช่เพราะว่าพี่ไตรไปดูแลผู้หญิงคนอื่นต่างหากเหรอ"

"ทำไม? พูดเหมือนหวงพี่เลยนะ" ฝ่ายคนบอกลุกมารั้งเอาแขนเรียวให้ร่างอรชรมานั่งบนตักแกร่ง เห็นใบหน้าสวยมันซีดเผือดขึ้นมาอีกครั้งแล้ว

"ณิไม่เคยคิดอย่างนั้นค่ะ แต่เราควรจะคุยให้ชัดเจนกันก่อนแต่งงานดีไหม?"

"พูดมา"

"หลังแต่งงานแล้วถ้าเรื่องล้มละลายของณิจบ ณิจะยอมหย่าให้พี่ไตรไปใช้ชีวิตของตัวเองดีไหมคะ ส่วนเรื่องหุ้นที่คุณพ่อพี่ไตรตกลงกับพ่อณิจะยังเป็นตามสัญญาอยู่" มือบางรีบกระชากถุงน้ำร้อนที่ไตรภูมิแย่งไป แล้วมาวางทาบบนท้องน้อยต่อ

"ในที่สุดก็พูดเรื่องหย่า ขนาดยังไม่ได้แต่ง" ลำคอหนาสบถเสียงหัวเราะอย่างเหลือเชื่อ

"เวลามันก็ไม่ถึงเดือนไหม จะพูดหรือไม่พูดมันก็ไม่ได้ต่างไปจากเดิมหรอกค่ะ"

"พูดคำไหนคำนั้นก็จำไว้ด้วยล่ะ ถ้าถึงเวลาแล้วอยากหย่าก็ตามใจ พี่ก็ไม่ได้อยากรั้งคนที่ไม่เคยรักหรอกนะ" ร่างสูงช้อนคนตัวเล็กขึ้นมาไว้บนเตียง เห็นสภาพน่าสมเพชแล้วก็นึกดูแคลนไม่ได้ เจ้าตัวคงอยากไปเป็นชายคนอื่นมาดูแลแทนซะมากกว่าสามี

"งั้นก็ช่วยกลับไปด้วยค่ะ เราควรมีระยะห่างต่อกันดีที่สุด"

"พี่ก็ไม่ได้บอกว่าจะไม่กลับ" แต่เขาไม่ได้เดินออกจากประตู นอกจากไปนั่งบนโต๊ะเขียนหนังสือตรงมุมห้องแทน

"แล้วทำไมไม่กลับไปล่ะ!" เสียงใสโวยวาย

"ผัวจะนอนกับเมียแล้วผิดตรงไหนไม่ทราบ?" เสี้ยวหน้าหล่อหันมาต่อว่า ยกมือขึ้นมาปลดกระดุมตามคอเสื้อเชิ้ต แล้วตามด้วยตรงข้อมือหนาถลกแขนเสื้อขึ้นข้อศอก

"แต่พยาบาลก็แนะนำไปแล้วนะว่าณิต้องพักร่างกาย พี่ไตรหูตึงไม่ได้ยินที่เขาบอกเหรอ!" ดวงตากลมเบิกโพลงร้อนผ่าวๆ เพราะความโมโห รีบดึงเอาผ้านวมผืนหนาคลุมทั่วทั้งร่างกาย

"แค่นอนไม่ได้จะทำอะไร"

"งั้นก็กลับไปนอนบ้านตัวเองไป ที่นี่ณิไม่อนุญาต!" ร่างอรชรชันตัวขึ้นเล็กน้อย เธอเป็นเจ้าของห้องแล้วอีกหน่อยก็จะเป็นเจ้าของบ้าน ย่อมมีสิทธิ์ไม่ต้อนรับคนใจร้ายโดยเฉพาะเขา

"แต่แม่เธออนุญาต พี่โทรไปบอกแล้วว่าลูกสาวไม่ค่อยสบายเลยจะนอนเฝ้า หวังว่าเธอจะไม่มีปัญหากับคำสั่งแม่ตัวเองหรอกนะ" ร่างสูงลุกเดินตรงมาข้างเตียงพร้อมถุงยา

"จะทำอะไรอีก ไม่ต้องมาเล่นบทสามีที่แสนดีที่หรอกนะ ยังไงณิก็ไม่ไว้ใจพี่ไตรหรอก!" มือบางรีบมือหนาทิ้ง ตอนที่เขาเลิกผ้าห่มขึ้นแล้วเพ่งมองมาที่ตรงระหว่างสองขาอ่อน

"เธอทายาเองได้หรือไง เห็นของตัวเองด้วยเหรอ?"

"เห็นไม่เห็นแต่ณิก็ไม่ให้พี่ไตรทาอยู่ดี เอามาเดี๋ยวณิไปทาเองในห้องน้ำ" พอเธอจะคว้าตลับยาอีกฝ่ายก็รีบดึงมือกลับ หมอคงเห็นว่ามีรอยช้ำช่วงล่างล่างเลยจัดยาทามาให้

"พี่ทำเองก็ต้องรับผิดชอบการกระทำไหมล่ะ ไม่แฟร์ตรงไหน" มือหนารั้งเอาคนตัวเล็กนอนลงบนเตียงต่อ จับโคนขาอ่อนสองขาแยกกว้างจนชายกระโปรงชุดเดรสมันเลิกถลกขึ้น

"ก็บอกว่าไม่ต้องไง..อ๊ะ!" ดวงตาคู่สวยแทบเบิกโพลงกว้าง ตอนที่คนตัวสูงโน้มตัวลงจ้องอย่างกับไม่เคยความเป็นสาวของเธอ

มันกลับยิ่งทำให้คนถูกมองกระด้างอาย ออกร้อนผ่าวไปทั่วหน้าสวย จนต้องคว้าเอาผ้านวมมาปิดให้เหลือแค่ดวงตาไว้ตำหนิเขา

"ก็แดงเยอะอยู่" ลำคอหนากลืนน้ำลายยากลำบาก เมื่อเห็นกลีบกุหลาบและร่องสาวเต็มสายตาคู่คมระยะใกล้ ผิวบอบบางมันแดงช้ำมากๆ วันนั้นเขาเผยใช้อารมณ์ดิบหนักจนเกินควบคุม

นิ้วชี้เลยค่อยๆ ปาดยาทามาเกลี่ยรอบๆ รอยแดง เห็นร่องสาวกำลังมีน้ำหวานใสใสพอประปราย

"พี่ไตรพอก่อนได้ไหม.." มือบางรีบดันบ่ากว้างให้คนเป็นสามีลุกขึ้น มันประหม่าไปทุกอย่างแล้วรีบลดขาลงนอน ดึงเอาผ้าห่มคลุมช่วงลำตัวทั้งหมด

"หมอให้ทาเช้าเย็น ถ้ามองไม่เห็นก็เรียกพี่แล้วกัน" เสียงเข้มบอก นำตลับยาวางใกล้หัวเตียงนอนที่มีถุงยาทานอยู่ด้วย ถึงจะขยับตัวลุกหนีจากคนตัวเล็ก

"ณิว่าตัวเองง่วงแล้ว พี่ไตรจะทำอะไรในห้องณิก็ตามใจเลยค่ะ"

"อืม" เขาเลยนำผ้าขนหนูในตู้เสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำไป เพื่อจัดการบางอย่างที่อึดอัดในกายหนัก แม้จะโดนกระตุ้นไปแค่ทางสายตาอย่างเดียว

จนช่วงเวลาต่อมาร่างสูงนุ่งเพียงผ้าขนหนูผืนเดียว ตรงมานั่งข้างเตียงนอนนุ่มที่มีคนนอนหลับสนิท

"......" มือหนาหยิบโทรศัพท์มือถือตัวเองขึ้นมา เพราะมีแจ้งเตือนข้อความเข้าของอดีตแฟนสาว

"ยังไม่นอนอีกเหรอ...มันดึกแล้วนะพี่ไตรต้องไปทำงานตอนเช้านี่" ฝ่ายคนบอกรรีบขยับตัวนั่ง แต่แล้วเธอก็เห็นว่าไตรภูมิกำลังพิมพ์ข้อความคุยกับผู้หญิงคนที่เธอสงสัย

"จะตื่นมาทำไมอีก เธอไม่ชอบนอนตอนกลางคืนหรือไงณิชา"

"ณินอนเมื่อกลางวันไปเยอะต่างหาก แต่พี่ไตรเถอะควรจะนอนนะคะ เดี๋ยวถ้าร่างกายอ่อนแอแล้วป่วยขึ้นมา ณิไม่ดูแลหรอกนะณิจะใจร้ายบ้าง"

"ฟังดูน่ากลัว" ร่างสูงตอบเสียงประชดกลับ แล้วนำโทรศัพท์มือถือวางบนหัวเตียงนอน

"อย่าบอกนะว่าไม่มีเสื้อผ้าใส่?"

"อืม" เสียงเข้มพร้อมกระแทกลมหายใจตอบ

"งั้นก็ต้องทำใจนะคะ พอดีไม่เคยมีผู้ชายมานอนบ้านค่ะ ถ้าไม่มีอะไรใส่จะกลับไปนอนบ้านตัวเองก็ได้นะณิไม่ถือ" ฝ่ายคนบอกยกยิ้มร้ายเอาคืนบ้าง ตามมาด้วยยักไหล่เรียกความหมั่นไส้เพิ่มไปอีก

"เธอคงไม่รู้แหละว่าพี่ก็ไม่ชอบนอนใส่เสื้อผ้าซะด้วย กว่าคนของพี่จะเอาชุดทำงานมาให้ก็ตอนสายๆ คงได้ทำอย่างอื่นรอก่อน" ว่าจบเขาเลยดึงเอาผ้าขนหนูออกจากกายแกร่ง เผยให้เห็นลำเอ็นชายดีดชันแทบจะชี้หน้าสวย

"อี๋น่าเกลียด!!!"

..................................