“ขอบคุณครับ”ทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้นน้ำอิงวิ่งมากอดเขาละร้องไห้ทันที
โอไม่เอานะที่รักไม่จากกันแบบนี้สิ….ศิลารัตน์ดันน้ำอิงออกก่อนนิ้วโป้งจะปาดน้ำตามให้เธอเบาแล้วยิ้นแกนๆให้เธอ
“แล้วพี่จะกลับมานะ”ศิลาพูดด้วยน้ำเสียงปลอบประโลมด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น เขายืนมือมาลาลูกของเขาก่อนจะหอมแก้มน้ำอิงแล้วเดินไปท่ามกลางสายตาอาลัยอาวรณ์ของภรรยาและแม่ของเขา
เมื่อจะเดินขึ้นรถก่อนจะเจอหน้าน้ำอิงครั้งสุดท้ายเขาหันมาเห็นเธอยืนยิ้มอยู่ข้างแม่ของเขาก่อนจะโบกมือให้แล้วศิลาจึงยิ้มตอบกลับไปก่อนจะเดินขึ้นรถนั่งเบาะหลังที่มีเดนิสต้านั่งอยู่ก่อน
“คราวนี้ก็เหลือแค่เราแล้ว…ต่อไปก็คงเป็นคุณที่ต้องช่วยฉันบ้างแล้วนะคะ”เดนิสต้ายิ้มให้ศิลารัตน์ก่อนที่เขาจะยิ้มตอบและจากนั้นพวกเขาก็เงียบกันจนถึงสนามบินใช้เวลาเดินทางไม่ถึงสามชั่วโมงศิลารัตน์และเดนิสต้าก็เดินทางมาถึงบันดาร์เสรีเบกาวันในช่วงค่ำๆจนเกือบจะดึก
บรูไน
“กลับมาแล้ว
