“แต่กู… มีมึงอยู่ในหัวตลอดเวลา”
หัวใจของหนูยิ้มเหมือนถูกกดแรงๆ น้ำตาคลอเบ้าโดยไม่รู้ตัว เธอส่ายหน้าแรงๆพยายามไม่ให้เขาเห็นความสั่นไหว
“อย่าพูดแบบนี้อีกเลย ยิ้มรับไม่ไหวหรอก”
เจษมองเธอนิ่งๆก่อนจะเอนตัวพิงโซฟา ถอนหายใจยาว ราวกับปล่อยความหนักอึ้งออกมา
“ก็ได้ กูจะไม่พูด แต่ขอแค่นั่งอยู่ตรงนี้ ได้มองมึง ได้ฟังเสียงมึง กูก็พอแล้ว”
เวลาล่วงเลยจนเกือบเที่ยงคืน หนูยิ้มลุกขึ้นเก็บแก้วน้ำไปล้าง เมื่อเธอกลับออกมาเจษก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม คราวนี้เอนหัวกับพนักโซฟา ดวงตาหลับพริ้มเหมือนคนเหนื่อยล้า
หนูยิ้มเดินเข้ามาใกล้ เผลอยืนมองหน้าเขานานกว่าที่ควร เสี้ยวหน้าที่เคยแข็งกระด้างในยามตื่นกลับดูอ่อนโยนยามหลับ เส้นผมที่ตกลงมาปิดหน้าผากทำให้เขาดูเด็กลงไปถนัดตา เธอเผลอยื่นมือจะปัดผมออก แต่รีบชักกลับเมื่อรู้สึกตัว ใบหน้าแดงจัด
“ทำไมต้องทำให้คนอื่นสับสนด้วยนะ…”
เธอพึมพำเบาๆ ก่อนจะหยิบผ้าห่มผืนเล็กจากตู้มาคล
