“มึงพูดจริง?”
น้ำเสียงต่ำลอดออกมาแผ่วแต่หนัก หนูยิ้มหลบสายตาเขา พยายามสูดลมหายใจกลั้นสะอื้น
“จริงเจษ แพรวต่างหากที่นายควรเลือก เธออยู่กับนายมาตลอด รักและซื่อสัตย์กับนาย แต่ฉัน ฉันไม่ควรอยู่ในชีวิตนายด้วยซ้ำ”
เจษหัวเราะในลำคอเบาๆ แต่เป็นเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“ซื่อสัตย์? รัก? แล้วที่กูรู้สึกกับมึงนี่มันคืออะไร มันไม่ใช่รักเหรอวะ”
หนูยิ้มสะอึกน้ำตาไหลพราก เธอส่ายหน้าให้เจษเบาๆ
“มันไม่ใช่ความรัก แต่มันคือความหลงต่างหาก”
“แล้วทำไมมึงถึงร้องไห้ขนาดนี้ ถ้ามันไม่ใช่ทำไมต้องเจ็บขนาดนี้วะยิ้ม！”
เจษโพล่งออกมา สายตาเหมือนคนกำลังจะขาดใจ หนูยิ้มกดริมฝีปากแน่น ไม่ตอบ แต่ร่างเล็กสั่นสะท้านเหมือนพยายามแบกรับอะไรที่เกินกำลัง เจษจ้องมองภาพตรงหน้านั้นแล้วหัวใจเหมือนถูกบีบแน่น
เขาลุกขึ้นจากโซฟา เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าหนูยิ้มอีกครั้ง ร่างสูงกดดันจนเธอต้องเงยหน้าสบตาอย่างเลี่ยงไม่ได้
“
