“นานแล้วนะเนี่ยที่ฉันไม่ได้พบแกน่ะรุจน์ หลายปีแล้วแต่แกก็ยังดูเหมือนเดิม หล่อเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยจริง ๆ ให้ตายสิวะ”
เสียงสามีของฉันที่กำลังสนทนาพาทีกับเพื่อนเก่าที่ไม่ได้พบกันนานหลายปีดังขึ้นขณะที่พวกเราสามคนนั่งกันอยู่ที่โต๊ะกินเลี้ยงมุมหนึ่งในห้องจัดเลี้ยง ในเวลาเดียวกันนั้นคนอื่น ๆ ก็กำลังสนุกครึกครื้นกัน ทั้งกินทั้งดื่มและเปิดเพลงเต้นรำแต่ไม่อึกทึกครึกโครมชนิดที่เราคุยกันไม่ได้ยิน รุจน์ได้แต่ยิ้มและตอบว่า
“ฉันก็ยังเหมือนเดิมนั่นแหละเผ่า อาจจะเป็นเพราะออกกำลังกายทุกวัน อย่าลืมสิว่าฉันเคยเป็นนักกีฬาประจำมหาวิทยาลัยนะเพื่อน”
พงษ์เผ่าพยักหน้า “เออๆ...นั่นน่ะรู้ แต่ฉันสงสัยว่าหล่อ ๆ อย่างนายคงไม่มีเมียแค่คนเดียงละม้างเนี่ย”
เสียงของสามีฉันเริ่มลากยาวและอ้อแอ้เหมือนเขาเริ่มควบคุมตัวเองได้ยากขึ้นเพราะเล่นกระดกเหล้านอกเข้าปากไปหลายแก้วขณะที่ฉันก็นั่งมอง อยากจะบอกเหลือเกินว่าผัวขา...เบา
