พอได้ยินอย่างนั้นทุกคนก็พยักหน้าพร้อมกันอย่างเห็นด้วย ส่วนฉันน่ะเหรอ จะปฏิเสธก็คงไม่ได้แล้วล่ะเพราะสามีเมาหนักขนาดเดินไม่ไหว นึก ๆ ก็ไม่น่าตามมาเล้ย ปล่อยให้เมาหลับอยู่ที่นี่ก็ยังดีกว่าที่ฉันต้องเหนื่อยลากตัวเข้าบ้านแถมดีไม่ดีจะมีอ้วกใส่ด้วยอีกต่างหาก ฉันทำหน้าลังเลพักหนึ่งและรุจน์คงเห็นเขาถึงพูดว่า
“ไม่เป็นไรหรอกรุ้ง...ไม่ต้องคิดมาก คิดว่าผมอยากช่วยเพื่อน แค่ขับรถไปส่งที่บ้าน ลากตัวมันเข้าบ้านรุ้งคงทำไม่ไหวแน่”
“ขอบคุณมากนะคะรุจน์ นี่ถ้าไม่มีใครไปส่งรุ้งก็นึกไม่ออกหรอกค่ะว่าจะพาสามีตัวเองกลับบ้านในสภาพนี้ได้ยังไง”
หลังจากนั้นฉันเลยต้องตามน้ำ ยอมให้เพื่อนเก่าของสามีเป้นคนขับรถพาพวกเรากลับบ้านที่อยู่ชานเมือง ระยะทางจากโรงแรมที่จัดเลี้ยงกับที่บ้านก็ไม่ใช่ใกล้ ๆ นึกอีกทีนี่ถ้าฉันขับรถพาผัวกลับคนเดียวคงทะลักทุเลเพราะขนาดแค่พยุงพงษ์เผ่าขึ้นนอนบนเบาะด้านหลังองรถเก๋งก็ยังต้องให้เพื่อนเขาช่วยกั
