บทที่ 4 สายรุ้งที่หายไป
1647 Words
โรงพยาบาล H
หมอเวธัสได้เดินจากไปพร้อมความผิดหวัง ทางด้านหมอสายรุ้งและหมอน่านน้ำหลังจากเสร็จกิจจึงได้จัดระเบียบร่างกายให้เรียบร้อย และนัดกันเพื่อไปคุยเรื่องสำคัญที่วันนี้หมอน่านน้ำ จะให้คำตอบกับแฟนสาวหลังจากตกลงกับพ่อของเขาแล้ว
ตึก! ตึก!
สองเท้าของคุณหมอหนุ่มเดินขึ้นมาพร้อมกับขวดน้ำแร่ในมือ เขาตั้งใจซื้อมาให้แฟนสาวเพราะรู้ว่าเธอเองก็ใช้พลังหนักมากเช่นกันหลังจากร่วมรักกันอย่างตื่นเต้นที่ห้องบันไดหนีไฟ
“รอพี่นานไหม พอดีลงไปซื้อน้ำมาให้รุ้งนี่ครับ” ใบหน้าสวยหันกลับมาก็พบกับน้ำแร่เย็น ๆ ที่แฟนหมอหนุ่มยื่นให้ เขาเปิดมันให้เธออย่างรู้ใจว่าสายรุ้งนั้นกำลังกระหาย
“อึก! อึก! ชื่นใจจังเลยค่ะ ขอบคุณนะ” หมอสาวยกขึ้นดื่มหลายอึกด้วยความกระหายเพราะเธออ่อนล้าจากการทำงาน และการเอาใจแฟนหนุ่มที่มากความต้องการอย่างหมอน่านน้ำ
“สายรุ้ง เราแต่งงานกันนะ”
(“...........”)
“แต่งงาน! หมายความว่าคุณพ่อพี่ยอมแล้วเหรอคะ ทำไมท่านยอมง่ายขนาดนี้” ใบหน้าสวยหันมาสบตากับแฟนหนุ่ม เธอดีใจรีบโผเข้ากอดเขาทันดีและตื้นตันใจพร้อมกับร้องไห้ออกมา ไม่คิดเลยว่าทุกอย่างจะเป็นใจเช่นนี้
“แต่ง....แต่หลังจากที่พี่กลับมาจากเรียนต่อนะ วันนี้พี่จะขอเธอก่อนพ่อจะอนุญาตก็ต่อเมื่อพี่กลับมารับตำแหน่งบริหาร”
“พี่หมายความว่ายังไง.....แล้วลูกของเราล่ะ” ร่างบางรีบผละออกจากร่างของแฟนหนุ่มในทันทีเธอไม่เข้าใจ ในสิ่งที่หมอน่านน้ำบอกทุกอย่างเหมือนกำลังจะไปได้ดี
“ฟังพี่นะ เธอต้องรอแค่สองปีเท่านั้น ส่วนลูกเขาไม่อยู่กับเราแล้ว”
“ไม่อยู่.....พูดบ้าอะไรของพี่รุ้งไม่เข้าใจ”
“เขาจะไม่มีโอกาสเกิดมาในเวลานี้นี่ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม สายรุ้งเธอให้อภัยพี่เถอะนะสัญญาพี่จะแต่งงานกับเธอ และเราจะมีลูกด้วยกันใหม่จะกี่คนก็ได้เท่าที่เธออยากมี”
“หมายความว่า.....”
ปึก!
ทันใดนั้นขวดน้ำในมือของสายรุ้งก็ร่วงลงพื้นทันที น้ำที่กระเซ็นเลอะไปที่เสื้อของหมอน่านน้ำชายคนรักเธอรับรู้ได้ทันทีว่า น้ำแร่ที่แฟนหมอให้ดื่มนั่นคือยาที่ทำให้แท้งเขาจงใจให้เธอดื่ม
เมื่อรู้ตัวว่าถูกหลอกทำให้เธอร้องกรี๊ดออกมาด้วยความเสียใจเจ็บปวด และโกรธแค้นอย่างมากที่หมอน่านน้ำเลือกที่จะฆ่าลูกของเขาและเธอ มันเป็นสิ่งที่เลวร้ายสำหรับเด็กกำพร้าแบบคุณหมอสาว
“กรี๊ดดดดดด!”
“ใจเย็น ๆ สายรุ้งเธอไม่เป็นอะไรหรอกเด็กยังเป็นแค่ก้อนเลือด อายุไม่กี่สัปดาห์รีบไปพักฟื้นนะพี่จะดูแลเธอเอง”
“ฮืออ...ปล่อยอย่ามายุ่ง อ๊ะ!” ทันทีที่หมอน่านน้ำจะเข้าไปพยุงตัวเธอ หมอสายรุ้งก็เริ่มปวดหน่วงที่ท้องน้อยเธอเริ่มรู้สึกตัวว่ามีบางอย่างไหลออกมาจากช่องคลอด
“ล่ะ....เลือดพี่หมอทำกับลูกและรุ้งแบบนี้ได้ยังไงกัน ไม่ต้องการเค้าก็บอกกันดี ๆ สิ ทำไมถึงทำกับเราแม่ลูกโหดร้ายแบบนี้”
“พี่ไม่มีทางเลือกและพี่ไม่อยากเสียเธอไปนี่สายรุ้ง เธอขอเลิกกับพี่แสดงว่าเมื่อเธอมีลูกแล้วเธอก็ไม่ต้องการพี่อีกพี่ไม่ยอมเสียอะไรไปทั้งนั้น”
“ฮือออ....พี่จะไม่เหลืออะไรสักอย่างพี่จำคำนี้ไว้” ว่าแล้วร่างของหมอสายรุ้งก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นเธอพยายามหนีห่างออกจากหมอน่านน้ำ เพราะคิดว่าลูกยังอยู่หากเธอรีบลงไปขอความช่วยเหลือจากหมอผู้เชี่ยวชาญ
“สายรุ้ง...ลูกไม่อยู่แล้วไปกับพี่นะไปรักษาตัวก่อน เลือดออกแล้วเดี๋ยวจะไม่ปลอดภัย” สองเท้าของหมอน่านน้ำค่อย ๆ ก้าวตามไปพร้อมกับพยายามทำให้หมอสายรุ้งใจเย็นลง ทว่าเธอกลับยิ่งถอยร่นเดินถอยไปจนสุดทางเดินบริเวณขอบตึก สร้างความหวาดเสียวให้กับหมอน่านน้ำเป็นอย่างมาก
“ไม่ปลอดภัย สิ่งที่อันตรายที่สุดคือคนอย่างพี่ไงน่านน้ำ เสียแรงที่หลงรักและยอมทุกอย่างในเมื่อเห็นแก่ตัวแบบนี้ คนอย่างพี่ก็จะไม่มีวันได้ทุกอย่างสมใจหรอก พี่จะต้องอยู่กับความเจ็บปวดและการสูญเสียไม่เป็นที่รักแบบนี้ตลอดไป”
“ได้! สายรุ้งใจเย็น ๆ พี่ผิดไปแล้วขอโทษกลับมาหาพี่เถอะเดี๋ยวตก”
“ถุย! หยุดเสแสร้งสักทีแกไม่เคยรักใครนอกจากตัวเอง คนโลภหน้ามืดตามัวทำร้ายได้แม้แต่ลูกของตัวเองช่างน่าสมเพช หึ!”
“สายรุ้ง! มันจะมากเกินไปแล้วนะ”
“คนเลว ๆ อย่างแกอย่าหวังที่จะได้อะไรไปเลยแม้แต่ตัวฉันแกก็จะไม่ได้หลอกใช้อีกต่อไป ฉันขอสาปแช่งให้แกตกนรกหมกไหม้ อย่าได้ผุดได้เกิดอีกขอให้ฟ้าลงโทษคนหยาบช้าเหี้ยมโหดไม่ต่างจากสัตว์เดรัจฉานอย่างแก ให้มันทุกข์ทรมานยิ่งกว่าฉันกับลูกนับจากนี้เป็นต้นไป”
“เธอคิดจะทำอะไรของเธอน่ะ เสียสติไปแล้วรึไงฉันก็ยังรักเธอเหมือนเดิม”
“แต่ฉันเกลียดแก โลกใบนี้ถ้ามีแกอยู่ต้องไม่มีฉันไอ้คนชั่วฉันจะไม่ขออยู่ร่วมโลกกับคนอย่างแก”
จากนั้นสองเท้าเล็กก็ขยับใบหน้าสวยดวงตาที่หม่นหมอง ส่งสายตาเครียดแค้นและเจ็บปวดผ่านม่านน้ำตา มองดูใบหน้าชายคนรักเป็นครั้งสุดท้ายก่อนทำการปลิดชีพตัวเองให้ตายไปพร้อมกับลูกน้อยแล้วทิ้งตัวลงต่อหน้าชายคนรัก
“อย่า......”
ตุ๊บ!
อนิจจาร่างนั้นกระแทกลงมาที่พื้นสภาพสยดสยอง ไม่หลงเหลือเค้าโครงของคุณหมอสาวแสนสวยมากฝีมือ ส่วนหมอน่านน้ำนั้นรีบวิ่งลงไปตามก็พบกับร่างไร้วิญญาณของหมอสายรุ้ง หมอน่านน้ำตกตะลึงคิดไม่ถึงว่าหมอสายรุ้งจะใจเด็ดและลงโทษเขา ด้วยการทำร้ายตัวเองต่อหน้าแบบนี้
“สายรุ้ง!....ฮือ ๆ ”
“กรี๊ดดด ดด! มีคนตกตึก! ”
“ช่วยด้วย! กรี๊ดดดด”
“น่านน้ำ! หมอน่านน้ำ” เสียงของเลขาประจำตัวของพ่อของเขาเรียก หมอน่านน้ำที่ยืนอึ้งน้ำตาไหลพรากออกมาราวกับว่าเป็นคนไร้สติเขาจึงหันไปตามเสียงเรียก
เลขาคนสนิทของผู้เป็นพ่อพอจะเดาออกว่าทั้งคู่มีเรื่องที่เคลียร์กันไม่ลงตัว และรับคำสั่งจากผู้อำนวยการเจ้าของโรงพยาบาลให้เก็บร่องรอยทำลายหลักฐานภาพกล้องวงจรปิดทั้งหมด เนื่องจากแอบสะกดรอยตามคำสั่งของเจ้านายรายงานพฤติกรรมของหมอน่านน้ำตลอดเวลา
“ครับ คุณอา”
“รีบออกจากตรงนี้กันก่อนนะครับ ท่านผู้อำนวยการจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้ว หมอน่านน้ำอยู่กับคุณพ่อไม่รู้ไม่เห็นเหตุการณ์อะไรทั้งนั้นพยานคือผมและท่าน”
“ครับ”
“รีบไปกันท่านรอหมออยู่ครับ กำหนดการเดินทางไปเรียนต่อที่ต่างประเทศยังเหมือนเดิม เตรียมตัวในสัปดาห์หน้าทุกอย่างเตรียมพร้อมหมดแล้วครับ ”
คลับหรูใจกลางเมือง
“ไอ้เวย์ มึงทำใจดี ๆ เอาไว้นะเว้ย! กูมีเรื่องสำคัญจะบอกมึง” หลังจากที่หมอเวย์มาถึงที่ร้านประจำเขาก็ดื่มหนักไม่ยอมพูดจากับหมอนุชา เพราะกำลังเสียใจผิดหวังในความรักเป็นอย่างมากเฝ้าโทษตัวเองว่าช้ามัวแต่กลัวเสียเพื่อนไป สุดท้ายเขาก็ไม่มีโอกาสได้บอกรักหมอสายรุ้ง
“เรื่องห่าเหวอะไร ฮ่า ๆ วันนี้วันเกิดกูของขวัญที่กูได้รับเซอร์ไพรส์มากสายรุ้งเธอ....”
“มึงเมาแล้วไอ้เพื่อนเวร เกิดเรื่องกับสายรุ้งเว้ย!”
“ช่างแมร่ง! ให้ผัวเธอไปจัดการดิ กูเป็นแค่เพื่อนจะไปวุ่นวายอะไรกับเค้า”
“ผัวอะไร สายรุ้งไปมีผัวตั้งแต่เมื่อไหร่เลอะเทอะ มึงตั้งสตินะไอ้เวย์ตอนนี้สายรุ้งตายแล้ว”
“อึก! กูไม่ใช่ตัวตลกพวกมึงสองคนเลิกปั่นหัวกูสักที”
“หือ...ไอ้หมาบ้าเวย์ เมาแล้วเพี้ยนมึงมองหน้ากู”
“อึก! หน้ามึงหล่อไม่เท่ากูหรอกไอ้นุ”
“มึงไม่เชื่อที่กูพูดใช่ม่ะ เอ้านี่แหกตาดูซะใช่คนที่มึงแอบรักมานานปีรึเปล่า” หมอนุชายื่นโทรศัพท์มือถือพร้อมกับมือที่สั่นเทา เพราะเขาเองก็ช็อกเหมือนกันกับการจากไปกะทันหันของเพื่อนสนิท
“ไม่จริง! พวกมึงอำกูเล่นวันนี้วันเกิดกู กูไม่เชื่อเด็ดขาด” หมอเวย์ตะลึงเขาพยายามหลอกตัวเองกับภาพที่เห็นตรงหน้า รูปศพของหมอสายรุ้งที่ถูกส่งต่อมาให้กับหมอนุชา แม้สภาพศพจะดูแทบไม่ออกแล้วว่าเป็นเธอแต่เขาจดจำทุกอย่างในตัวเธอได้ดีแม้แต่ใบหูเล็กนั่น
“ฮือ ๆ ไอ้เวย์รุ้งตายแล้วจริง ๆ มึงช่วยมีสติจะได้ไหม” หมอนุชาร้องไห้โฮเขาเสียใจที่เพื่อนจากไป และสงสารหมอเวย์เช่นกันเพราะเขากำลังจะสารภาพรักกับเธอในไม่กี่นาทีข้างหน้า
“ไม่ กูไม่เชื่อกูต้องไปโรงพยาบาล กูต้องไปหารุ้งเดี๋ยวนี้”
“ไอ้เวย์มึงเมา อย่าขับเดี๋ยวกูขับเอง”
“รุ้ง เธอจะตายไม่ได้ฉันยังไม่ได้บอกรักเธอเลย สายรุ้งเธอห้ามตายนะ” ตลอดระยะทางหมอเวย์และหมอนุชาที่ร้องไห้เสียใจกับการจากไปของหมอสายรุ้ง ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรมีเพียงแค่หมอเวย์ที่เพ้อหนักเพราะเขาทั้งเมาและเสียใจในเวลาเดียวกัน
- Writer
