พันธะรักพ่อเลี้ยงเถื่อน

น้ำผึ้งอาบยาพิษ

ตอนที่ 4

โรงพยาบาลอำเภอปาย

เจ้าหน้าที่กำลังเตรียมบรรจุร่างไร้วิญญาณลงในโลงศพ ภาคินัยเดินเข้าไปหาอัญชลิดาและคุณป้าของเธอด้วยท่าทีสงบนิ่ง

เขาจ้องมองอัญชลิดาด้วยสายตาที่ยากจะอ่านออก ก่อนจะเอ่ยทักทายกับญาติของรณพีร์ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ผมภาคินัยครับ ที่โทรหาคุณเมื่อสักครู่นี้” เขาแนะนำตัวกับอัญชลิดาอีกครั้ง ก่อนจะยืนมองร่างไร้วิญญาณของรณพีร์ด้วยสายตาเย็นชา

บรรยากาศอบอวลไปด้วยความโศกเศร้า อัญชลิดาอยู่ในชุดสีดำเรียบง่าย รูปร่างของเธอบอบบาง แววตาเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง มีคุณป้าของเธอยืนอยู่ข้างๆ คอยโอบประคองให้กำลังใจ

“อ๋อ..สวัสดีค่ะ คุณภาคินัย” อัญชลิดารีบยกมือไหว้อย่างนอบน้อม พร้อมกับคุณป้าของเธอ ภาคินัยรีบยกมือไหว้ตอบ เธอบอกกับเขาทางโทรศัพท์ว่าเช้านี้เธอและคุณป้าจะมารับศพพี่ชายที่โรงพยาบาล ภาคินัยจึงมาหาเธอที่นี่หลังจากเยี่ยมอาการป่วยของภรรยาเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“ผมเป็นพี่ชายของเนตรดาว ผมเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยนะครับ แต่ไม่ต้องกลัวนะครับ รถที่เกิดอุบัติเหตุมีประกันชั้นหนึ่ง และผมก็ยินดีชดใช้ค่าเสียหายทั้งหมดครับ” น้ำเสียงของภาคินัยแสดงออกถึงความห่วงใย ก่อนจะส่งยิ้มให้เธอและคุณป้า

“แล้วผมก็อยากจะช่วยเหลือเรื่องงานศพของพี่ชายคุณด้วย” อัญชลิดาและคุณป้าหันมามองหน้ากันด้วยความงุนงง ทั้งสองคนไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ชายของเนตรดาวถึงได้เสนอตัวมาช่วยเหลือ ทั้งที่น่าจะโกรธด้วยซ้ำที่พี่ชายของเธอขับรถทำให้น้องสาวเขาเสียชีวิต

“ขอบคุณนะคะ คุณภาคินัย” คุณป้าของอัญชลิดากล่าวด้วยความซาบซึ้ง ก่อนจะยกยาดมประจำกายขึ้นมากัดแก่วงไปตามปลายจมูก

“แล้วคุณป้าตั้งใจจะทำพิธีกี่วันล่ะครับ” ภาคินัยถาม

“น่าจะสักสองวันก็คงพอแล้วค่ะ คือทางเราก็ไม่ค่อยมีเงินมากพอ” คุณป้าตอบ

“เรื่องนั้นคุณป้าไม่ต้องห่วงเลยครับ ไปติดต่อที่วัดได้เลย เดี๋ยวค่าใช้จ่ายทั้งหมดผมจัดการให้เอง” ภาคินัยกล่าว เขาแสดงความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่อย่างเต็มที่พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ที่ปรากฏบนใบหน้าของเขา มันแสดงให้เห็นว่าเขาต้องการช่วยเหลือจริงๆ

“ขอบคุณค่ะ” อัญชลิดาตอบรับอย่างไม่ลังเล เธอรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของภาคินัยไม่ต่างจากคุณป้าของเธอ โดยไม่รู้เลยว่าภายใต้ความใจดีและเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่นั้นปิดบังซ่อนเร้นความแค้นเอาไว้ ภาคินัยกระตุกยิ้มที่มุมปากเมื่อแผนการร้ายของเขาได้เริ่มต้นอย่างสวยงาม แววตาของเขาฉายแววความเคียดแค้น แต่มันถูกซ่อนไว้ภายใต้แว่นตาดำของเขาอย่างแนบเนียน

“คุณป้ารถกู้ภัยพร้อมแล้ว เราไปกันเถอะค่ะ” อัญชลิดาหันมาบอกกับคุณป้าของเธอ

“ไปก่อนนะคะคุณภาคินัย” หญิงชราหันมาบอกภาคินัย

“คุณไปรถผมดีกว่าครับ จะได้คอยบอกทาง” ภาคินัยหันมาบอกอัญชลิดา หญิงสาวทำท่าลังเล คุณป้าของเธอจึงบอกให้หลานสาวไปกับภาคินัย เพื่อจะได้คอยบอกทางไปวัดที่จองเอาไว้ จากนั้นคุณป้าของเธอก็เดินไปขึ้นรถกู้ภัยทางด้านหน้า

เขามองอัญชลิดาด้วยสายตาที่ซับซ้อน เขารู้สึกถึงความโกรธแค้นที่พี่ชายของเธอทำร้ายภรรยาของเขา แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกถึงความสงสารที่เธอต้องสูญเสียพี่ชายไป

ภาคินัยตัดสินใจที่จะช่วยเหลือเธอ เพื่อที่จะได้ใกล้ชิดเธอมากขึ้น และค่อยหาทางแก้แค้นเธอในภายหลังหากพิสูจน์ได้ว่าเธอมีส่วนเกี่ยวข้องหรือรู้เห็นกับพี่ชายของเธอจริง ๆ

อัญชลิดารู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของภาคินัย เธอไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรจากเธอ แต่เธอรู้สึกว่าเขาเป็นคนดีและน่าเชื่อถือ เธอรู้สึกว่าเธอสามารถไว้ใจเขาได้จึงยอมมากับเขา