และแล้วการทำงานในครั้งนี้ของเขมรดาก็จบลง
เขมรดาไม่ได้คิดเอาเอง ตอนที่ถ่ายแบบเสื้อผ้านั้นเคิร์กจงใจใช้ร่างกายของเขาแนบชิดกับร่างกายของหล่อนจนเกินควร ช่างภาพสั่งแค่ให้โอบเขาก็กอดหล่อน กอดรัดเสียแน่นอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ แต่เพราะไม่อยากให้เสียงานหล่อนจึงไม่ได้โวยวาย แต่ก็นึกโมโหอยู่ไม่น้อยเช่นกัน
เขมรดาถอนหายใจอีกครั้ง ตอนที่เก็บข้าวของลงกระเป๋าสะพายข้าง เท้าเล็กขยับออกไปจากห้องแต่งตัว เคิร์กยังคงนั่งอยู่ที่โซฟากับผู้จัดการของเขาที่ชื่อเอมิลี่ เขามองมาที่หล่อน แต่เขมรดาแกล้งทำเป็นไม่เห็น หล่อนเดินผ่านหน้าเขาไป แต่ก่อนที่จะทันได้ก้าวเท้าพ้นประตูห้องสตูดิโอ
“คุณขิมจะกลับแล้วเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ”
เขมรดายิ้มน้อยๆ ตอนที่ตอบเดวิด อีกฝ่ายก็ยิ้มให้หล่อนเช่นกัน แต่ท่าทางอึกอักของอีกฝ่ายทำให้เขมรดาเลิกคิ้วขึ้นมอง
“คุณเดฟมีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ไม่รู้ว่าคุณขิมพอจะมีเวลาว่างสักครู่ไหมครับ”
“ก็...ว่างค่ะ”
