ไม่ใช่จูบเบาๆ
แต่เป็นจูบที่เต็มไปด้วยความหึงหวง ความคั่งค้าง และความรู้สึกที่ถูกกดทับมาตลอด
เป่าเป้ยตกใจ ดวงตาเบิกโพลง
แต่เมื่อได้กลิ่นกายคุ้นเคย ได้ยินเสียงลมหายใจของเขาใกล้ขนาดนี้
หัวใจเธอก็สั่นไหว…แล้วค่อยๆหลับตาลงอย่างยินยอม
💬 หลังจูบคำพูดที่เธอจะจำไม่ลืม
เขาถอนจูบออกช้าๆ
ชุนแตะหน้าผากเขาลงบนหน้าผากเธอ เสียงแหบต่ำปนเสียงหายใจแรง
>“เป่าเป้ย พี่ทนดูเธอยิ้มให้คนอื่นอีกไม่ได้แล้ว อย่าทำแบบนั้น อย่าให้ใครเห็นรอยยิ้มที่พี่ควรเป็นคนเดียวที่ได้รับได้มั้ย”
เป่าเป้ยใจเต้นแรงมือยังวางทับอยู่ที่อกเขา
>“แล้วพี่จะทำยังไงคะ ถ้าหนูยังไม่หยุดยิ้มให้คนอื่น?”
เหยียนชุนยิ้มมุมปาก
>“ก็จะจูบเธอซ้ำจนกว่า..เธอจะยิ้มให้พี่แค่คนเดียว”
>“เป็นถึงCEOแต่ชอบรังแกเด็กฝึกงาน แบบนี้ใช้ไม่ได้เลยนะคะ”
>“ใครใช้ให้เธอยิ้มให้คนอื่น ถ้าไม่อยากให้พี่รังแกก็เลิกยิ้มให้ผู้ชายคนอื่นสิครับ”
เป่าเป้ยก
