เป่าเป้ยนิ่งไปชั่วขณะ แต่หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นในชั่ววินาทีเมื่อพราวมุกขยับเข้ามา เหยียนชุนขยับตัวบังเป่าเป้ยไว้โดยอัตโนมัติ
>“พราวมุก เธอไม่มีสิทธิ์พูดแบบนั้นนะ”
น้ำเสียงชุนเย็นยะเยือกขึ้นมาทันที พราวมุกหัวเราะในลำคอเบาๆ
>“ชุน นายยังเลือกเด็กคนนั้นจริงๆหรอ แม้จะรู้ว่าเธอเข้ามาเพราะเหตุผลที่นายอาจรับไม่ได้ก็ตาม”
เป่าเป้ยเบิกตากว้างหัวใจเหมือนถูกบีบกับคำพูดของพราวมุก
>“หยุดนะ…!”
เสียงเป่าเป้ยสั่นเล็กน้อย
>“ถ้าคุณจะพูดอะไรกับฉัน พูดมาตรงๆอย่าพูดผ่านพี่เขา”
พราวมุกยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อเห็นเป่าเป้ยร้อนรน
ก่อนจะพูดเบาๆ ด้วยน้ำเสียงแทงใจ
>“งั้นเธอจะบอกเขามั้ยล่ะ? ว่าจริงๆแล้วเธอเข้าหาเขาเพราะอะไร”
ความเงียบที่ดังกว่าพายุ ฝนเริ่มตกหนักขึ้น
เป่าเป้ยยืนอยู่นิ่งๆเหมือนถูกตรึงไว้กับที่
ทั้งๆที่เป่าเป้ยสารภาพกับชุนไปแล้ว
แต่เธอก็ยังกลัว กลัวว่าชุนจะเปลี่ยนใจ
เหยียนชุนหันมามอ
